~මහිම මන්දහාසි~ 9වන කොටස

                  මං පාර පනින්න ඔන්න මෙන්න තියෙනකොට තමයි දැක්කේ අර පිරිමි ළමයින්ගෙන් කෙනෙක්ගේ school badge එක... තෝමස් ... තව අඩි 4,5කින් මං එයාලව පහු කරගෙන යනවා. ඔව් ඔව්..ඒ කියන්නේ මං නිල් නානවා... දැන් ඉතින් වෙන කරන්න දෙයක් නෑනේ අප්පා.


                  මං බිම බලාගෙන මූණත් ඇඹුල් කරගෙන ඇස් දෙක පියාගත්තා. නිල් නාල බස් එකේ යන විදිය හිතේ ඇඳගත්තා. අනේ අම්මප මෙහෙමත් කරුමයක්..නිල් නාන්න සැදී පැහැදී එයාලව පහු කරගෙන යනවා. ජයග්‍රාහි ලෙස නෑවා,නෑවා,නෑවා.....ඔන්න නෑවා... ඔන්න නෑවා.............මං එයාලව පහු කරා.ඈ...කෝ........ කෝ නෑනේ... නිල් ගැහුවේ නෑ. වෙන්න බෑ. මං හීනයක්වත් දැක්කද අප්පා මේ පට්ට දවල්? හැරිලා බලනකොට දැක්ක දෙයින් ඇස් අදහ ගන්න බැරි වුණා. 


                  මහිම? එයා කොයි වෙලේද මෙතෙන්ට ආවේ? මං ඇස් දෙක පිහිදාලත් බැලුවා. ඔව් ඒ මහිමම තමයි. මට බස් එකට නගින්නත් අමතක වෙලා කියල මට තේරුනේ මහිමත් හැරිලා මං දිහා බලනකොට. ආයේ ඉතින් බොරු කියන්න ඕනේ නෑ. කොටින්ම කිව්වොත් මං ඒ වෙලාවේ හිටියේ අඬන්න ඔන්න මෙන්න සයිස් එකට. මහිම මට මොනවහරි කියන්න හැදුවත් ලැජ්ජාවටම මං ඉක්මනට බස් එකට නැගල වාඩිවුනා. හිතේ ගැස්ම නම් තාම පොඩ්ඩක්වත් අඩුවුණේ නෑ. තාම වෙලාව 5ට නැති නිසා බස් එකේ මහා ලොකු සෙනගක් හිටියේ නෑ..

                  'Excuse us'. මං හැරිලා බලනකොට අර කොල්ලෝ දෙන්නා මං ළඟ හිටගෙන ඉන්නවා. ඒ පාර බස් එක අතුලේදීම නිල් ගහන්නවත් ද ලෑස්තිය? 

                  'අනේ සොරි වෙන්න ඕනේ. ඔයා කවුද කියල දන්නේ නැතුව තමයි අපි නිල් ගහන්න ලෑස්ති වුණේ. සොරි'.මට මුකුත් හිතා ගන්න බැරිවුණා. මොකද්ද අප්පා ඒ අපබ්‍රංශෙ?? ඇයි මං කවුද? ඔන්න එතකොටම මහිමත් පිටිපස්සේ දොරෙන් බස් එකට නැග්ගා. මං හෙන අසරණ හිදියට හිනාවුණා.

                 'අනේ සොරි විශ්, ඔයා මධූ අයියගේ නංගි කියල මුන් දන්නේ නෑ. ඒකයි මේ. වෙලාවට මං ආවේ'. අහ් ඒකයි මේ. ඔව් නේ. මං මධුකගෙ නංගි නේ. මට නිල් ගහල ඉතින් මෙයාල ආයේ ඉස්කෝලේ යන්නයැ.  ෂාහ්.... බලාගෙන ගියාම අපේ අයියකාරයත් ඉස්කෝලේ හෙන පොරක්නේ.

                  'ඒකනේ. ගෑනු ළමයෙක්ට නිල් ගැහුවම බස් එකකවත් යන්නේ කොහොමද කියල හිතුවේ නෑනේ ඔයාලා'.මං නිකන් චන්ඩියා වගේ කිව්වා.

                  'අපෝ සොරි සොරි.. මධූ අයියට නම් කියන්න එපා. ප්ලීස්.. මොන පරිප්පුවක් කන්න වෙයිද දන්නේ නෑ' නිල් බෝතලේ අතේ තියාගෙන හිටපුකෙනා කිව්වා. දැන් බලාපල්ලකෝ ශේප් එකට කතා කරන හැටි විතරක්. 

                   'හරි හරි,මං කියන්නේ නෑ'.

                   'තැන්කූ තැන්කූ .... එහෙනම් අපි ගියාවේ ඈ... බායි.' එහෙම කියල ඒ දෙන්නා බස් එකෙන් බැස්සත් මහිම ටිකකට නැවතුණා. ඇත්තටම මහිමලගේ ගෙවල් කොහෙද කියලවත් මං තාම දන්නේ නෑ. එයත් මේ බස් එකේ යනවාවත් ද? 

                   'Exam කොහොමද විශ්? එයා ඇහුවේ හරි ආදරණීය විදියට.

                   'හොඳයි ඉතින්. Results ආවම තමයි වැඩේ.. හි හි...  ඔයාට?'

                   'අපොයි කොළෙත් හොඳයි. අකුරුත් හොඳයි. ඔක්කෝ.....ම හොඳයි' මෙයාට තියෙන්නෙත් මට දෙවෙනි නැති කටක්. කටක් නෙමෙයි කතුරක්. ඒත් මොනතරම් කටර් එක වුණත්, මං මහිම ඉස්සරහ වැඩිපුරම ඉන්නේ ගොළුවෙලා. ඇයිද මන්ද....

                     'බස් එක යන්නවගේ හදන්නේ.එහෙනම් මං බහිනවා විශ්.අරුන්ට සොරි වෙන්න හොඳේ. බායි. පරිස්සමින් යන්න. බුදුසරණයි'....එයා කියවගෙන කියවගෙන ගිය ටිකට උත්තරයක් දෙනවා වෙනුවට මට පුළුවන් වුනේ යන්තම් හිනාවෙන්න විතරයි. මොනවා කියන්නද කියල හිත ගන්න බැරිව ඉන්නකොට මහිම මට අතත් වනාගෙනම බස් එකෙන් බැස්සා. 'පරිස්සමින් යන්න. බුදුසරණයි' හරි ආදරෙන් , අහිංසක විදියට මෙහෙම කිව්වම ගෑනු ළමයි අසරණ වෙනවා කියලා මේ ඉලන්දාරින්ට නොතේරෙන හැටි.....

*****

                    'තමුසෙට අපේ පොඩි එවුන් වගයක් නිල් ගහන්න ගියද?' ගෙට ගොඩ වෙනකොටම අයියා අහපි. ඔය බලහල්ලකෝ ඉතින් ,මට කියන්න එපා කියලා එයාලම කියලා.

                    'ඔව් හලෝ. ඉස්කෝලේ තියෙන හැදිච්චකම තමයි ඉතින් ... මට ගහන්න හිතුණා දත් ටික බඩට යන්න'

                    'අනේ ඔව් ඔව්... මට මහිමයා කිව්වා තමුන්ගේ චන්ඩි පාර්ට් එකේ තරම. හොටු පෙරාගෙන අඬන සයිස් ලු. ඒකට මොකද කට නම් තියෙනවා' අයියා මහා නොන්ඩි විදියට කිව්වේ. ඒ කියන්නේ මහිම තමයි කියලා තියෙන්නේ. එයා ඇත්තටම එහෙම කියන්න ඇතිද? නෑ මේවා මේ අපේ අයියගේම වචන නෙ.

                     'ඇයි පුතේ මෙච්චර පරක්කුවුනේ?' අයියගේ වෙලාව හොඳ නිසාමද කොහෙද අම්මි එහෙම අහගෙන කුස්සියේ ඉඳන් සාලෙට ආවා. නැත්තන් මෙයා මගෙන් කනේ පාරක් කන්න ලෑස්තිවුණේ.

*****

          
                      ඇත්තටම අද මට වෙන්න ගිය වින්නැහිය අපේ සෙට් එකත් එක්කවත් කියන්න මට ලැජ්ජයි අප්පා.. මාසයක් බයිට් එක මං වෙයි. අද මහිම ආවේ නැත්තන් මං කොහොම ගෙදර එයිද? මට මැවිලා පේනවා අනේ. හිනාත් යනවා මතක් වෙනකොට. ඔන්න ඒ අස්සේ මොබයිල් එකත් රින්ග් වෙනවා. සඳු....

    'කියහන්' 

    'ආ.... නිල් කුමාරී.... ගෙදරද? ' මේ ටිකට මෙයාලට ආරංචි වුණේ කොහොමද? දැන් ඉතින් වසලා හමාරයි.

    'කවුද කිව්වේ?' ඇත්තටම මං ඇහුවේ පුදුමෙන්.

    'මහිම කුමරයාලුනේ බේරාගත්තේ?' අප්පෝ.... කාලා වරෙන්කො දැන් ඉතින්.

    'කවුද බොල ඔය ගිනිගෙඩිය දුන්නේ?

    'මධූ අයියා , විනූට කියලා. ඇත්තද බොරුද කියලා බලන්න මං මේ ගත්තේ. හි හි...' 

    'ආ... එහෙනම් අයියයි, නෑනායි එකතුවෙලා මට විරුද්ධව කුමන්ත්‍රණ කරනවා නෙ? බලාගමුකෝ'

    'කතාව ඇත්ත නේ?'

    'ඔව් බං. හෙට අපේ ගෙදර එනවද? මට කතා කරන්න ඕනේ උඹලත් එක්ක' මහිම ගැන මෙයාලත් එක්ක කිව්වේ නැත්තන් ඒක හිතට ලොකු බරක් වෙයි.

    'මං දන්නවා කවුරු ගැනද කතාකරන්න ඕනේ කියලා. ගෙදර කතාකරන්න අවුලක් නැද්ද?'

     'හ්ම්.... අම්මි හෙට ලොකු අම්මිලගේ ගෙදර යනවා කිව්වා. අයියත් හෙට ඉස්කෝලෙට යයි එයාලගේ sports meet එකේ organizing වැඩකට. විනූවත් එක්කන් වරෙන්'

      'හරි හරි, මං මංසලාටයි, දුලාටයි කතා කරන්නම්. හෙට 10ට?'

      'හා ඒ වෙලාව හොඳයි'

      'දැන් ඉතින් උඹද මගේ ෆෝන් bill ඒක ගෙවන්නේ? නෑනේ.. තියපන් තියපන්' සඳු හිනාවෙවී කියනවා.

      'අපෝ ලෝබි. බායි'.

             හෙට සඳුල ට අපේ ගෙදර එනවා කිව්වම මගේ හිතට දැනුනේ ලොකු සැහැල්ලුවක්. හිතේ තියෙන ඕනෙම දෙයක් යාළුවන්ට කිව්වම,හිතට සැහැල්ලුවක් වගේම, ප්‍රශ්නයක් නම් උත්තරේකුත් ලැබෙනවා කියලා අත්දැකීමෙන්ම මං දැනගෙන හිටිය. 

             දැන් ආයෙත් සුපුරුදු සැහැල්ලු ජීවන රටාවට වැටෙන්න මට පුළුවන්. ඒ නිසාම ගොඩ දවසකින් fb පැත්තේ ගිහින් එන්න ඕනේ කියලා මං හිතුවා. News feed එකේ ඉස්සෙල්ලම තිබුන news එක තමයි,

           'Madhuka Gimhan went from being 'single' to 'in a relationship' '. 

           ආ... ඔය තියෙන්නේ. කෑවයි?? මහිමට වගේම අපේ අයියා පොඩ්ඩටත් වැඩිපුරම fb යාලුවෝ ඉන්නේ කෙල්ලෝ. වෙලාවට විනූ fb නැත්තේ. හිටිය නම් ඉතින් ඉරිසියාවේ පැලිල මැරෙනවා. මේ news එකටත් ඉතින් comments ගොඩක් තිබුණා.

            'පුහ්.... මැස්සෙක් ගිය උඩ. :p. පව් ඒ girl.. කීවෙනි girlfriend ද ඔය?'කියලා තමයි මං කරේ. එත් ඉතින් මගේ අයියා ඒ ජාතියේ කොල්ලෙක් නෙමෙයි. විනාඩියක් ගියේ නෑ, ඒ comment එකට මෙහෙම reply එකක් එනවා. 

       '@Vishmi Sooriyabandara: මධූ අයියා ඒ ජාතියේ කොල්ලෙක් නෙමෙයි. ඔයාට වැරදිලා.' 

   සකුණි කියලා girl කෙනෙක්ගෙන්. පුහ්... ඒක කොහොමද? එකකුස උපන් මගේ සහෝදරයා ගැන මට කියලා දෙන්න එන්න මේ හෝ හපුට්ටි කවුද? ඕවටනේ ඉතින් මල පනින්නේ. දෙකක් අමතන්නම් කියලා ලෑස්ති වෙනකොටම මහිම comment එකක් පොස්ට් කරා එතන.

          @Saku : විශ්මි කියන්නේ මධූ අයියගේ එකම නංගි පොඩ්ඩ. හි හි...'

    මෙන්න මහිම ඒ පාර එයාට සකූ ලු. ඒ කියන්නේ මහිමත් මෙයාව දන්නවා. ඒ ආමන්ත්‍රණේ මට එච්චර ඇල්ලුවේ නෑ... මෙයා මහිමගේ girlfriend ද?

 Exam එකක් තිබුණ නිසා මේ කොටස ලියන්න ගොඩක් පරක්කු වුණා. ඒකට සමාවෙන්න.. :D

~මහිම මන්දහාසි~ 8වන කොටස

                      දවස් තුනක් හරි ඉක්මණට ගෙවිලා ගියා. කන්නයි, බොන්නයි, පාඩම් කරන්නයි, cartoons බලන්නයි දවසම ඉවරයි. හෙට ජීවිතේ තීරණාත්මක කඩයිමක් ආරම්භවෙන දවසක්. ඉතින් අදවත් ටිකක් relax එකේ ඉන්න කියල අම්මියි,අයියයි දෙන්නම කියපු නිසා මාත් ඉතින් එහෙම ඉන්න තීරණේ කරා. නැතුව මේ මගේ ආසාවකට එහෙම නෙමෙයි. හවස පන්සලේ බෝධි පුජාවට ගිය වෙලේ මට හදිස්සියේම මහිමව මතක් වුණා. ඇත්තම කිව්වොත් මේ දවස් තුනේ මං එයාව අමතක කරා නෙමෙයි, වැඩිය මතක් නොකර හිටියා. නොසෑහෙන බලාපොරොත්තු වල අවසානය ලොකු වේදනාවක් වුණොත් ඒක මට දරාගන්න බැරිවෙයි  කියලා මං ගොඩක් බයෙන් හිටියේ.

******

                     උදේම නැගිටින්න වුණේ ඉතින් විභාගෙට යන්න අම්මි නැකත් හදවල තිබුණු නිසා. නැත්තන් ඉතින් 8.30ට පටන් ගන්න විභාගෙට යන්න පාන්දර 5ට නැගිටින්නේ මොන මෝඩයද.. මගේ හිත සැහැල්ලුවෙන් තියන්න පුළුවන් හැමදේම අප්පච්චි ලැස්ති කරලා තිබුණා. මේ මගේ වගේම පවුලේ අයගෙත් වැදගත් අවස්ථාවක් කියලා මං තේරුම් ගත්තේ ඒ දේවල් නිසා. 


                    පටන් ගන්නකොටම ඉතින් කාපියකෝ යකා. ඉස්සෙල්ලම ඉංග්‍රීසි සාහිත්‍යය. ආසාවෙන් ඉගෙන ගත්තට මොකද, මට සිංහල වලදී වගේ ලස්සනට ඉංග්‍රීසියෙන් විචාර නම් ලියන්න බෑ ඕන්. ඒත් ඉතින් මොනවා කරන්නද බැඳ ගත්ත බෙරේ ගහන්නම එපැයි. සිංහල, ඉංග්‍රීසි, බුද්ධ ධර්මය, ගණිතය, සංවර්ධන අධ්‍යයනය, සමාජ අධ්‍යයනය, විද්‍යාව, IT, නාට්‍යය හා රංග කලාව මගේ විෂයයන්. එක දිගට මට ඔක්කොම විෂයයන් ටික යෙදිල තියෙන්නේ. ඒකත් හොඳයි ඉතින්.
  
                    ඉස්සෙල්ලම දවසේ විභාගේ ලියල ගෙදර ආවේ සුපුරුදු පරිදි බස් එකේ. එහෙම එනකොට ඉතින් ගෙවල් ලගදි අම්මිගේ යාළුවෙක්ව හම්බවුණා. ගමේ හැමෝම එයාව හඳුන්වන අන්වර්ථ නාමය ඉතින් 'රොයිටර්'. එතකොට කොයිවගේ කෙනෙක්ද කියලා හිතාගන්න පුළුවන් නේ. එයා මගෙන් ඇහුවා paper එක කොහොමද කියලා. මෙයාටත් ඉතින් අනුන්ගේ මංගල්ලයක්ම තමයි. මාත් ඉතින් 'අනේ ආන්ටි, paper එක නම් මරු කොලෙත් හොඳයි,අකුරුත් හොඳයි,ඔක්කෝ.....ම හොඳයි. රජයෙන් සෑහෙන්න වියදම් කරන්න ඇති' කිව්වා. මේ ගිනි බෝම්බෙ ඒක අම්මිගේ කනේ තියලා. අම්මි මට බැන්නත් එක්ක.

              'ඉතින් අම්මි ගෙදරට එන ටිකට මුළු ගමම මග බලන් ඉන්නවනේ paper ඒක කොහොමද අහන්න. ඒකයි මං එහෙම කිව්වේ. අනික ඒක බොරුවකුත් නෙමෙයි. මටත් චැලි කට්ටක්වත් තිබුණා නම් ඔය කතා අහන්නේ නැතුව එන්න තිබුණා ඉතින්' මං හොරෙන් අම්මි දිහා බලල කිව්වා. ඒකට නම් අම්මිට ටිකක් හිනා ගියා. 

             'චැලි??? හි හි .... තමුසේ චැලියකට උසවත් තියනවද? අනේ නිකන් යනවා ඕයි යන්න ' අයියා මැදට පැන්න ඒ පාර. අම්මප මෙයාගේ හොම්බට අනින්න හිතෙනවා වැඩිහිටියන්ගේ කතා මැද්දට පනිනවට.

              'ඒ කතාව නම් ඇත්ත පුතා..හරි දැන් ඔයාට බස් එකේ එන්න නේ බැරි? හෙට ඉඳන් අයියව එවන්නම් ඔයාව එක්කගෙන එන්න. එතකොට ඔය පණ්ඩිත කතා නැතුව එන්න පුළුවන් නේ'. අම්මි අහනකොට අයියගේ මුණේ මල් හතයි. 

               'මං යන්නම් අම්මි' අයියා මටත් කලින් පටාර් ගාලා කියපි. 

               'ඔව් ඉතින් ඉබ්බව දියට දාන්න ඇහුවම,හිමිට ඇත ඇරපන් බං කිව්වලු නේ අයියා?' මං එහෙම කියාගෙන කාමරේට දිව්වා.

*****

                      ඊට පස්සේ හැමදාම අයියා ආවා මාව එක්කගෙන යන්න. මනුස්සයට ඉතින් ඒක ගලෙන් කුරුල්ලෝ දෙන්නයි. ඒත් ඉතින් අන්තිම දවසේදී නම් අයියා එනවට මං කොහෙත්ම කැමති වුණේ නෑ. පොඩි fun එකක් ගන්න තියෙන දවසනේ අපිට. ඒ නිසා මං අයියට එන්න එපා කිව්වා. ඒත් එයා ඒකට කැමතිවුනේ ඉක්මණට විනූටයි, එයාටයි meet වෙන්න චාන්ස් එකක් හදල දෙන්න පොරොන්දු වුනාට පස්සේ තමයි.

                      අන්තිම දවසේ තිබුණු නාට්‍යය හා රංග කලාව paper එක ලියලා අන්තිමේදී, අපි සෙට් එක ෆොටෝස් එහෙම අරගෙන ටවුන් එකේ පොඩි රස්තියදුවකුත් ගියා. ආයේ ඉතින් school uniform එක අඳින්න වෙන්නේ ගොඩ කාලෙකින් නේ. හවස 4.30ට විතර අපි කස්ටියම ගෙවල් බලා යන්න සමුගත්තා. විනූ clock tower ගියා. සදූ,දුලනි,මංසලා, දිනාදී දෞපදී ,අරවින්දි කට්ටියම good shed ගියා. අනේ ඉතින් අහිංසක විශ් තනියම පැණිදෙනිය හෝල්ට් එකට ආවා.

                      සඳුල ගිහින් ටික වෙලාවකින් KCC එක පැත්තෙන් school uniforms වලින් පිරිමි ළමයි ටිකක් මතු වෙනවා මං දැක්කා. අද ඉතින් ටවුන් එකේ හැමතැනදිම මේ වගේ කට්ටියව හම්බවුණ නිසා මට ඒක විශේෂයක් වුණේ නෑ. ඈත ඉඳන්ම කෑකෝ ගහගෙන, හිනා වේවි ආපු කොල්ලෝ ටික මට ටිකක් එහායින් නතර වුණා. දෙතුන් පාරක්,එහෙ මෙහෙ බලපු මට ඒ අය සැරින් සැරේ මේ පැත්ත බලනවා කියලා තේරුණා. ඒ වුනාට මාත් එක්ක හෝල්ට් එකේ තව ගොඩක් අය හිටපු නිසා මං ඒ ගැන වැඩිය හිතුවේ නෑ. ඒ කොලු රෑනේ එක්කෙනෙක්, දෙන්නෙක් විතර ටිකක් දැකල පුරුදුයි කියලා හිතුනත් අනිත් අයව නම් නෝට් නෑ..

                    මොන හේතුවක් නිසාද මන්ද මගේ හිතට පුංචි බයක් දැනුණා. විනාඩි පහෙන් පහට තියන පැණිදෙනිය බස් එකත් අද පරක්කුයි. අපරාදේ මට අයියට එන්න කියන්න තිබුණා. නැත්තන් සඳුලත් එක්ක ගිහින් යන්න තිබුණා.  

                   ටිකක් විතර කලබල වුණේ අහේතුවකට කියලා හිතුනත් ඒත් එක්කම වගේ හිතේ කලබලේ සාධාරණ හේතුව මගේ ඇස දෙකටම දැක්කා. මගේ සැකේ හරියටම හරි.... නිල්..... කොලු රෑනේ හිටිය කෙනෙක්ගේ අතේ නිල් බෝතලයක්. අද අන්තිම දවස තමයි. ඒත් uniform එකෙන් නිල් නාන්න නම් බැරියෝ. අනික දැන් නිල් ගැහුවොත් බස් එකක යන්නේ කොහොමද? අයියට කෝල් කරනවද? අනේ කෝ මේ බස් එක? මගේ ඉස්සරහ ප්‍රශ්න ගොඩයි. ඒත් ඉක්මණට තීරණයක් ගත්තේ නැත්තං මට නාන්නයි වෙන්නේ... නිකන් නෙමෙයි .... නිල්..........


                  මොනවද කරන්නේ කියල හිතාගන්න බැරුව ඉන්න වෙලාවේ පැණිදෙනිය බස් එකක් හෝල්ට් එකට එනවා මං දැක්කා. පුළුවන් තරම් ඉක්මනට බස් එකට නගින්න කියල හිතාගෙන පාර පනින්න හදනකොටම අර කොල්ලෝ සෙට් එකෙන් දෙන්නෙක් මට කලින් පාර පැනල බස් එක ළඟ හිටගත්තා. ඒ කියන්නේ මං බස් එකට නගිනකොට නිල් ගහන්නයි හදන්නේ. ඉවරයි.... එක්කෝ නිල් නාන්න ඕනේ, නැත්තන් මේ කොල්ලෙකුට කනේ පාරක් දෙන්න ඕනේ. (පණ්ඩිතයා වගේ කිව්වට මොකද මං එහෙම කරන්න බයයි. ඒක වෙනම කතාවක්). අනිත් කොල්ලෝ ටික මේ පැත්තේ ඉඳන් කෑගහනවා. මං හිතාමතා ම පාර පනින එක පරක්කු කරා. පාර පැන්නත් මං නසී. මෙතන හිටියත් මං නසී........

ඊළඟ කොටසෙන් හම්බවෙමුකෝ... ජය වේවා!!!

--- ඒ ගොනා වික්කා ---

මං දැන් හැදිලා...
මට ඔයාගේ ආදරේ දැනෙනවා...
ඔයාව අතෑරලා මං ගියේ මිරිඟුවක් හොයාගෙන...
මං ඔයාට ලොකු දුකක් දුන්නේ...
සමාවෙන්න කියල ඒ පව් ගෙවාගන්න බෑ කියලා මං දන්නවා,
ඒත් පුළුවන් නම් මට සමාවෙන්න...
අපිට බැරිද ඉස්සර වගේ අයෙමත් ආදරෙන් ඉන්න??
--------------------------
මේ හැමදේටම මට දෙන්න තියෙන එකම උත්තරේ ,
"සමාවෙන්න, මං ඒ ගොනා වික්කා"..

~මහිම මන්දහාසි~ 7වන කොටස

      මං වැඳලා ඉවර වෙලා ඇස් දෙක අරිනකොට මහිම මං එනකන් පඩිපෙළ ළඟ බලාගෙන ඉන්නවා. අනිත් අය පහලට ගිහිල්ලත් ඉවරයි.


         'ඔයා අද ලස්සනට සින්ග් කරා' මං කිව්වේ පඩිපෙළ බහිනගමන්.


         'ඇත්තද? තෑන්ක්ස්. ආ ..... සොරි සොරි ගොඩක් පින් හොඳේ'. මහිම හිනාවෙලා කිව්වා. ඒ මං ඉස්සෙල්ල කිව්ව කතාවට හින්ට් එකක්.


         'මියුසික් කරනවද?'


         'හ්ම්...ඔව්. ඉස්කෝලේ මියුසික් ගෘප් එකේ ඉන්නවා'. ආ... එහෙනම් මේපාර තෝමස් කළා උළෙලට යන්නම ඕනේ කියල මං හිතා ගත්තා. ඔයා වගේ බොහොම සාමාන්‍ය කතා ගොඩක් එක්ක හැන්දෑව ගෙවිල ගියේ පුදුම තරම් ඉක්මනට.. මට මහිමගෙන් ඈත් වෙන්න දැනුනේ ලොකු ලෝබකමක්. ඒ කියල ඉතින් මං මහිමලගේ ගෙදර යන්නයැ. ගෙදර එන්නම එපැයි.

          'හොඳට exam කරන්න විශ්'. ගුඩ්ෂෙඩ් එකට යන්න ලැස්ති වෙලා මහිම කිව්වා.


          'ඔයත්.. Good Luck'.


          'තෑන්ක්ස් . ආ ..... නෑ නෑ පින් හොඳේ'. අයියෝ......පණ්ඩිත කතා කියන්න ගිහින් මං කරගත්ත වැඩක්. මගේ හැන්ද අරන් මෙයා ඒ පාර මටම බෙදනවා.


     විනූව දිගන බස් එකට දාල සඳුලගෙනුයි,මහිමලාගෙනුයි සමු අරන් මං අයියත් එක්ක ගෙදර එන්න ආවා.


'Vish, uba mahimata luv neda?'ඒ එන අතර මගදී සඳු මට එකක් එවල තිබුණා.


'Ane manda ban. Mata therenne naa' මං ඇත්තම කිව්වා.


"Monawa unath exam hariyata karala inna. Aftr di xam... v'll C... ;) ;)'


'C wht?? Ane nikan fala fala... :P :P '.මොනවා උනත් මගේ ඕනෙම දුකකදී,සතුටකදී මගේ ලඟින් නොවෙනස්ව ඉන්න යාලුවෝ ටිකක් මට ඉන්නේ. ඒ ගැන මට තිබුනේ අවංක සතුටක්.

******

              'ආ... ඔයා එන්නේ රස්තියාදුවේ ගිහින්' මමයි,අයියයි ගෙට ගොඩ වෙනකොට අම්මි ඉනට අත් දෙකත් තියාගෙන බලන් ඉන්නවා. අයියා ඉක්මනට කාමරේට රිංගුවා. හරියට නිකන් එයාගේ හොර වැඩේ අම්මි මූණෙන් අල්ලාගනී වගේ. අනේ ඉතින් මේ අම්මිගේ අහිංසක කෙල්ල විශ්මිට නෑනේ අයියන්ඩිට වගේ හංගන්න දෙයක්. එත් ඉතින් ළඟදීම මටත් අයියට වගේ හංගන්න දෙයක් තිබුනොත් එහෙම?? 


            අනුරාධා කරුණාරත්න. මගෙයි,අයියගෙයි ආදරණීය අම්මි. වෘත්තියෙන් බැංකු නිලධාරිනියක් වෙලා හිටපු අම්මි,අපි දෙන්නා වෙනුවෙන් රස්සාවටත් ආයුබෝවන් කිව්වා. අප්පච්චි ගෘහ නිර්මාණ සමාගමක අධ්‍යක්ෂකවරයෙක්. ලලිත් සුරියබණ්ඩාර. අම්මි අපි වෙනුවෙන් රස්සාව අතාරිනකොට අප්පච්චි රස්සාවෙන් ඉහලටම යන්න උත්සහ කරා. ඒ කැප කිරීමත් අපි වෙනුවෙන්. එහෙම කැප කිරීමක් කරපු අම්මිටයි, අප්පච්චිටය් බොරු කරන්න මටවත්,අයියටවත් පුළුවන් උනේ නෑ.. අයියත් ළඟදීම විනූ ගැන අම්මිට කියයි. මාත් කවදාවත් අම්මිට මගේ ආදරේ ගැන හංගන්නේ නෑ කියල තීරණේ කරලා තිබුණේ. ඉතින් තාම මට කියන්න තරම්  ආදරයක් නෑ නේ. පව් අනේ මං. ඔන්න ඔහේ තිබුණ දවසට කියනවා.

******

                     කෑමත් කාලා , cartoons බලලා හවස 6ට විතර තමයි මං සාමාන්‍යයෙන් පාඩම් කරන්න පටන් ගන්නේ. ඒත් අද මට ඊට අමතරව කරන්න වැදගත් වැඩක් තියෙනවා. මං computer එක කරන ගමන් පුටුවෙන් වාඩි වුණා. මොහොතකින් මං අන්තර්ජාලයේ. තාක්‍ෂණේ හරි දියුණුයි අප්පා.... වෙනදට නම් fb log උනාම ඉස්සෙල්ලම කරන්නේ home එකේ යාලුවන්ගේ updates බලන එක. ඒත් අද මං ඉස්සෙල්ලම ගියේ අයියගේ profile එකට .කොහෙද ඉතින් මේ මනුස්සය friend list එක එයට විතරක් පෙන්න හදලානේ. අයියගෙන් මහිමගේ නම අහන්නත් බෑ. ඊළඟට දාහක් ප්‍රශ්න අහයි. තෝමස් එකේ යාලුවෝ කීප දෙනෙක්ගේම friend lists වල හෙව්වත් මට මහිමව හොයාගන්න බැරි වුණා. අන්තිමේදී මං සකර්බර්ග්ටත් බැන බැන මට ඇවිත් තිබුණු friend requests ටික බැලුවා. 

Oh... my god!!

      'Mahima Tharuneth Weerasekara'

                   උඩින්ම තිබුණු request එක. මට පුදුම තරමේ සතුටක් දැනුණේ. 'මහිම තරුනෙත්'. මං ඒ නම හිතින් මිමිණුවේ මහිමගේ තරු ඇස් හිතෙන මවා ගන්න ගමන්. එයටම ගැලපෙනවා. මං ඉක්මනට request එක confirm කරා අනේ සොරි සකර්බර්ග් අයියේ..මහිමගේ profile එකට දාල තිබුනේ එය school uniform එකෙන් ඉන්න photo එකක්. මං like කරේ comment එකකුත් දාන්නම් කියල හිතාගෙන. ඒත්....එතන මට දාන්න තරම් comment එකක් ඉතුරු වෙලා තිබුනේ නෑ.

'nice mahima... :D'

'Sweet Mahi'

'Wooow... Nice one'

'Anaaaaaaaa....cute'

'Shoooiii'

'Awesome machan.. maxxa... Thomians 4ever!!'

            ඔන්න ඔය වගේ comments 20 ක් විතර තිබුණා ඒ photo එකට. වැඩිහරියක් ගෑනු ළමයින්ගෙන්. මට හරි තරහක් හිතුන අනේ. කෙල්ලොන්ටත් වෙන වැඩක් ඇත්තෙම නැද්ද දන්නෑ මේවට කර කර ඉන්න. මං ඒ photo එකට comment කරන එක අමතක කරලා අනිත් albums ටික බැලුවා. හැම photo එකකටම වගේ like කරන්න ඕනේකම තිබුනත් ආයසයෙන්ම ඒ උවමනාව යටපත් කරගෙන සමහර photos වලට විතරක් like කරා. අපිත් ඉතින් ටිකක් ආඩම්බරේට ඉන්න කැමති ගෑනු ළමයි හරිය.......

      'Hey Vish... R u online??' 

      මහිමගෙන් message එකක්. ඒ කියන්නේ එයා මේ වෙලාවේ online. මම සාමාන්‍යයෙන් හොඳම යාලුවන්ව විතරයි online group එකට add කරගෙන ඉන්නේ. මහිමව add කරනවද??? දැනට ටිකකට කලින් නම් මං වැඩිය නොහිතම එයාව add කරනවා. ඒත් අර comments ටික දැක්කම මගේ හිතට හරි අමුත්තක් දැනුණා. නොපැහැදීමක් , නොරිස්සුමක් වගේ හැගීමක්. සමහරවිට ඒකට කියන්නේ ඉරිසියාව ද දන්නෙත් නෑ. මං reply කරේ නෑ. අන්තිමේදී මට හිතුනේ මහිම කියන්නෙත් තවත් එක 'මල්සරා' චරිතයක් ද දන්නෑ කියලයි. සමහරවිට එයට girlfriend කෙනෙක් ඉන්නවද දන්නෙත් නෑනේ. එහෙම නම් මං බලාපොරොත්තු තියාගෙන තේරුමක් නෑ. ඒකෙන් වෙන්නේ මං අසරණ වෙන එක විතරයි කියල මං දැනගෙන හිටිය.

           'Exam ඉවරවෙනකන් ආයේ මේ පැත්තේ පස් පාගන්නෙ නෑ..... :P :P ;)' කියලා status එකකුත් upload කරලම මං log out  වුණා.

******

ඊළඟ කොටසෙන් හම්බවෙමුකෝ....

මේ පාර කතාව දාන්න ගොඩක් පරක්කු වුණා.. Sorry වෙන්න ඕනේ...

~මහිම මන්දහාසි~ 6වන කොටස

                    'හරි හරි ඉතින් හොඳක් කරාමත් රවන්න එපා බං..එහෙනම් මෙයාලත් එක්කගෙන මාලිගාව ඉස්සරහට වරෙන් හොඳේ , අපි ඉන්නම්' අයියා අපි ඉන්නම් කිව්වේ විනූ දිහා බලාගෙන.විනූ මං දිහා බැලුවා

              'මොනවද බලාගෙන ඉන්නේ? පලයන් පලයන්' මං එහෙම කියල විනූව අයියා ලඟට තල්ලු කරලා වගේ යැව්වා. මහිමයි,යාළුවෝ ටිකයි පුදුමෙන් බලාගෙන ඉන්නවා.මේ මොනවද වෙන්නේ කියල හිත ගන්න බැරුව ඇති.

    අයියාගේ උරහිස යන්තමට අල්ලාගෙන බයික් එකට නගින විනූ දිහා බලාගෙන ඉතින් අපිට කට වහගෙන ඉන්න පුලුවන්ද? බෑ නේ...

          'ආ ...නංගි ,ඔහොම යන්කො'

           'මේ මාළිගාවටම යන්න හරිද? වෙන කොහෙවත් එහෙම යන්නෑ'

         'අජානේය ඉස්කුටර තුරඟු පිටින් වඩිනා

         කුමාරියනි වාත වේගයෙන් ඉගිලෙනු කොතැනා

         බදා හිමි දෙවුර එසවී පුරවර සිරි බලනා

         විලාසයට නුඹේ කිරුල බිම වැටේද සිතුණා.....'

    මංසලා එහෙම කිව්වම මහිමලාටත් හිනා ගියා. විනූගේ මුණ ලැජ්ජාවට ලා රෝස පාට වෙලා. ලස්සන couple එක..මට මතක් වුනේ ‘Rab ne bana di Jodi’ ෆිල්ම් එක.

          'එහෙනම් ඉක්මනට එන්න' කියල එයාල ගියා.

     අපි ඩී.එස් සේනානායක වීදිය දිගේ මාළිගාව පැත්තට ඇවිදගෙන එන්න පටන් ගත්තා. මහිමලා අපිට ටිකක් පිටිපස්සෙන් ආවේ. 

       'අර ගොල්ලෝ අපිට ටිකක් පස්සෙන් එන්නේ අපි ගිලී කියල බයේද දන්නෑ නේ?' සඳු මගෙන් ඇහුවා.

       'මං කොහොමද දන්නේ? එයාලගෙන්ම අහගන්න' 

      'මේ හලෝ අපි හරක්මස් කන්නෑ. ඉක්මනට එනවද? ඔයාලා ලත වෙනවනේ' සඳු කෙලින්ම කිව්වා.

      'ඒ උනාට බයයි අනේ. ඔයාලා අපිට ගැහුවොත් එහෙම?. ඊයේ නිල් ගැහුව නිසා' තිසර කිව්වා.

          'අපෝ වැඩේමයි'.

      

          'අනික හලෝ ඔයාලගේ යාළුවො කතාකාරටවත් හිනාවෙන්නේ නෑනේ. එහෙම උනාම එකට යන්නේ කොහොමද නේ?' විශ්ව ඒ කිව්ව කතවට නම් මට හැරිලා නොබලා ඉන්න බැරි වුනා. ඒ කතාව කිව්වේ මට හින්ට් එකට.

         මං බලනකොට මහිම විශ්වගේ බෙල්ල මිරිකන්න හදනවා. මට හිනාත් ගියා. ඒ කියන්නේ ඒ කතාව කියන්න ඇත්තේ මහිම වෙන්න ඕනේ. එත් ඉතින් එයා මං දිහා බලනකොට නිකන් මාව කරකවලා අත ඇරියා වගේ දැනෙන හැගීම නිසා මට එයට හිනා වෙන්න අමතක වෙනවා. ඒ වුනාට මීට පස්සේ කරකවලා අත ඇරියා වගේ නෙමෙයි, උස්සලා පොළවේ ගැහුවා වගේ දැනුනත් හිනා නොවී නම් ඉන්න හොඳ නෑ කියල මං හිතාගත්තා. කිසිම කෙනෙක් මං ආඩම්බරයි කියල හිතනවට මං කැමති වුනේ නෑ. මොකද මට කිසිම දේකට ආඩම්බර වෙන්න හේතුවක් තිබුණේ නැති නිසා.

            කොහොමහරි කතාවෙන් කතාවෙන් මගේ යාළුවොන්ටයි,මහිමලාටයි ෆිට් වෙන්න එච්චර වෙලාවක් ගියේ නෑ. එයාලට කතා කරන්න ඉඩ දීල මං මගේ පාඩුවේ ආවා. ඒ කතා වලින් මං තේරුම් ගත්ත විදියට තිසර හොඳට විහිළු කතා කියන්න දන්නවා. මහිමයි, රුචිරයි, විශ්වයි මහ කටර් 3ක්. මහිමගේ නම් පුදුම කියවිල්ලක් තිබුණේ. ඒ කියවන විදියට අහන් ඉන්න ආස හිතෙනවා. ඒ වගේම මේ කට්ටියම ඉස්කෝලේ ටිකක් දඟ චරිත වෙන්න ඕනේ.

       අපි මාළිගාව ඉස්සරහට එනකොට අයියයි විනූයි බෑග් කවුන්ටර් එක ඉස්සරහ හිටගෙන ඉන්නවා. අයියගේ අතේ තියෙන නිල් මානෙල් මල් ටික මට කියල මං දන්නවා.කොච්චර පිළිවෙලට මල් වට්ටිවල මල් අහුරලා තිබුනත් දඬුව පිටින් තියෙන නිල් මානෙල් මල් මිටියක් ඊට වඩා දාස් ගුණේකින් ලස්සනයි ,පිළිවෙලයි කියල මට හැමදාම හිතෙනවා. මගේ කැමැත්ත ගැන අයිය දන්නා නිසා තමයි එයා මට වෙනම මල් අරගෙන තියෙන්න.

                     'ඉක්මනට ඇවිත් නේ? අපි ඔයාලටත් එක්ක මල් ගත්තා.විනූ ලොකු මල් වට්ටි දෙකක් සඳුගෙයි,රුචිරගෙයි අතේ තියන ගමන් කිව්වා. අයිය මානෙල් මල් ටික මට දුන්නා.

           'බොහොම පින්. බුදුන් දැක නිවන් දකින්න ඕනේ. මාලිගාවට මල් තියල වැන්ද කාලයක් මතක නෑ. අපි ඉතින් අතේ සතේ නැති දුප්පත්, අහිංසක කොල්ලොනේ'. මල් වට්ටිය ගන්න ගමන් රුචිර කිව්වා. මහ පිස්සෝ ටිකක්. හැමෝගෙම බෑග්ස් ටික කවුන්ටර් එකෙන් තියල අපි පෝලිමට මාලිගාවට ඇතුල්වුණා...

           අයියා මට දුන්න මල් මිටිය මල් 8ක් තිබුණා. මං නිකන් මල් පෙති ගණන් කරනවා වගේ බිම බලාගෙනම ඇවිදගෙන ආවා. අනිත් අයට නම් කතා ගොඩක් තිබුණා.. 

              'මේ මධූ අයියේ අපිට දළදා වඳින්න තරම් හිතේ සැහැල්ලුවක් නෑ හලෝ. ලොකු ප්‍රශ්නයක් තියෙනවා'. ගහෙන් ගෙඩි එන්නා වගේ එහෙම කියන ගමන් තිසර පාර මැද්දේ නැවතුණා.

       

              'ඇයි?'

            'දැන් කවුද ඔයාගේ ගර්ල්ෆ්‍රෙන්ඩ්?' 'දඩෝන්' ගාලා පිට මැද්දට තඩි පොල්ලකින් පතබෑවා වගේ විශ්ව ඇහුව කතාවට අපිත් පාර මැද්දේ නැවතුණා.

            'විනුරි' විනූව පෙන්නන ගමන් අයියා කිව්වේ ස්ථීර විදියට.

            'එතකොට විශ්මි?'

            'යකෝ බත් කන හරකෝ, විශ්මි මගේ නංගි. එක කුසඋපන්  මගේම නංගි'. අයියා කිව්ව කතාවට මගේ යාළුවෝ ඔක්කොම හිනාවුණා.

             'එතකොට ඊයේ west hill එක ලඟට විශ්මිව එක්කන් යන්න ආව වෙලේ විනුරිත් එක්ක කතා නොකළේ? මහිම ඇහුව. 'විශ්මි' කියල එයා හරි ලස්සනට කිව්ව. මෙච්චර කාලෙකට මගේ නම ලස්සනටම කිව්වේ මහිම වෙන්න ඇති. මට දුවගෙන දුවගෙන දූ....වගෙන ගිහින් වැවට පනින්න තරම් සතුටක් හිතුනා..

         

           'ආහ්.... විනු මගේ ගර්ල්ෆ්‍රෙන්ඩ් වුනේ අද නේ' ඒ ටික නම් අයියා කිව්වේ ටිකක් ලැජ්ජාවෙන් වගේ. දැන් ඉතින් අයියා ඉඳල ඉවරයි.

        'නෑ....'

     

        'අම්මට සිරි නම්, තාත්තට ආසිරි කිව්වලු' 

       'මරුනේ..'

       'කවද්ද පා(ර්)ටි?.අන්තිමට සතුට ඉහ වහා ගීය මහිම හයියෙන් විසිල් එකක් ගැහුවා.

        'ෂ්..... ඉන්න තැනත් අමතකද?' හිතල නොවුනත් මට එහෙම කියවුණා.

        'සොරි' …පොඩි එකෙකුගේ දඟකාරකමක් අම්මට අහුවුනාම වගේ හොර මූණක් හදාගෙන මහිම කිව්ව විදියට මට දුකත් හිතුණා..

        'ගලේ බණ්ඩාර දෙවියන්ටම ඔප්පු වෙච්චාවේ. මෙච්චර වෙලා පාඩුවේ ඉඳපු මෙයාගේ සැර' තිසර කිව්ව කතාවට නම් මට හිනා නොවී ඉන්න බැරි වුනා..

        'හි හි... පුදුමයි මේ කටර් එක මෙච්චර වෙලා කට පියාගෙන හිටියා. නැත්තම් කතා කරන්න ගියාම මෙයාට බ්රේක් නෑ'. අයියා කිව්ව කතාවට මං බොරුවට රවලා බැලුවේ. එයා කිව්ව කතාව සම්පූර්ණ ඇත්ත.

     

      මල් පූජාකරලා උද මාලේ ඉඳන්ම වඳින්න හිතාගෙන හිටියට අපිට එහෙම කරන්න බැරි වුනේ සෙනග වැඩි නිසයි. අද සෙනසුරාදා නේ. සෙනඟ අස්සෙන් මල් පූජා කරන තැනට යනකොට අපි කට්ටියම විසිරිලා හිටියේ.මල් ආසනේ ඉස්සරහ හිටිය මැදි වයසේ ගෑනු කෙනෙක් දොහොත්මුදුන් තියාගෙන වඳිනවා. මං ගිහින් ඒ පිටිපස්සෙන් හිටගත්තේ ඒ ගෑනු කෙනා අයින් වුනාම මගේ මල්ටික තියල වැඳගන්න පුළුවන් නිසා. මට ටිකක් එහායින් සඳුලයි , මහිමගේ යාළුවෝ ටිකයි ඉන්නවා මං සෙනඟ අස්සෙන් දැක්කා. අයියයි,විනූයි මල් පූජා කරලා ඉවරවෙලා පහලට යන පඩිපෙළ ලඟට ගිහිනුත් ඉවරයි. ඒත්... කෝ මහිම? මහිමව හොයන්න වටපිට බලනකොට මෙන්න එයා මගේපැත්තකින් ,මගේ ළඟම හිටගෙන ඉන්නවා. මගේ හුස්මත් හිරවුණා....

             මෙතන ඉන්න නිසා එයාට පුජකරන්න මලුත් නෑ.. මං කතාවක් නැතුවම මගේ අතේ තිබුන මල් වලින් 4ක් මහිමගේ අතේ තිබ්බා.

        'අහ්... තෑන්ක්ස්'.

       'තෑන්ක්ස් නෙමෙයි පින්' මං මහා පණ්ඩිත කතාවක් කිව්වා.

       'ආ ඔව් නේ.. සොරි හොඳේ'. එහෙම කියලා එයා හරි ලස්සනට හිනාවුණා. 

        

       මා ඔබත් එක්ක සුහද කතාවක්..

      ඔබේ ඇසුත් එක්ක ප්‍රේම කතාවක්...ඒ සින්දුව මතක් වෙලා මට පුංචි හිනාවකුත් ආවා.

         මගේ ඉස්සරහ හිටපු ගෑනුකෙනා අයින් වුනේ මටයි, මහිමටයි මල් පූජාකරන්න ඉඩ හදලා.මල් ටික තියලා ඇස් දෙකත් පියාගෙන වඳින මහිමව දැක්කම මට මතක්වුනේ ඊයේ පළවෙනි වතාවට එයාව දැක්ක හැටි. එයා මොනවා ප්‍රාර්ථනා කරනවා ඇතිද? මට මොහොතකට එහෙම හිතුනා. මට නම් කරන්න ප්‍රාර්ථනා දෙකක් තිබුනා..

ඊළඟ කොටසෙන් හම්බවෙමුකෝ..>>>>