Friday, March 9

~දේදුනු පැහැ සිහිනයක්~ [කෙටිකතාව]

   වැව් දියරැළි පිසගෙන හමන හිතුවක්කාර හීන් හුළඟට මුණ දී හුන් මා දෙනෙත් යොමුව තිබුණේ බෝගම්බර වැව් මැද්දේ දඩයමේ යෙදෙන දියකාවෙකු දෙසටය.

   "අන්න ඔයාගේ නෑදෑයෙක්" ඈත වැව් කොනේ මසුන් දඩයම් කරමින් පසුවූ දියකාවෙක් දෙසට සුරත දිගුකරමින් ඔහු පැවසුවේ මීට කලකට ඉහතය. ඒ අප හොඳම මිතුරන් වූ අවදියයි.

    "ඇයි මොකද මාව දැන් පෙන්නේ දියකාවෙක් වගේද?" ඔහුට රවමින් ඇසුවෙමි.

     "නෑ ඉතින්... ඒ වගේම නෑ" කතාකරනවිට ඔහු එසේ ඇද පැද පවසන්නේ යමක් සිතේ සඟවාගෙන බැව් මා දැන උන්නේ අත්දැකීමෙන්මය.

    "එහෙනම්?" 

   "ඌ ඔයාට වඩා පොඩ්ඩක් සුදුයි"  මහ හඬින් සිනාසෙමින් අප ඉඳ සිටි බංකුවේ කොනට රූටමින් ඔහු පැවසුවේ ඉන්පසු මගේ ප්‍රතිචාරය ඉවෙන් මෙන් දැනුණු නිසා වෙන්නට ඇත. වෙනත් අවස්ථාවක නම් කන මිරිකීමෙන් හෝ 'චටාස්' ගා ගුටියක් දෙමින් ඔවැනි දේවලට ප්‍රතිචාර දැක්වූ මා එදා නිහඬව සිටියේ මන්දැයි තවමත් මා හට නිනව්වක් නැත්තේය.

  ජීවිතයේ ප්‍රථම වතාවට ඒ දෑස්වල කාන්තිය මා දුටුවේ එදිනය. කැරලි ගැසුණු කොණ්ඩය, දිදුලන දෑස්, දඟකාර සිනහව ......... අන් කවරදාකටත් වඩා ඔහු දෙස මා එවේලේ බලා හිඳින්නට ඇත.

   "මොකෝ මෝඩි?" නැවතත් මා අසලට රූටමින් දඟකාර  සිනහවකින් මුව සරසන ඔහුගේ වදන් මා පියවි සිහියට ගෙන ආවේය. සමාව ඉල්ලිය නොහැකි වරදක් කල කලෙක මෙන් වැරදිකාර හැගීමකින් මසිත පිරිගියේ වසර ගණනාවක් ඔහු මාගේ හොඳම මිතුරා, ලබැඳි සොයුරා වූ නිසායැයි මා අනුමාන කරමි. මාගේ වෙනස දැනුණු කලෙක මෙන් ඔහුද නිහඬ වී අපට ඉදිරි පසින් වැව් තලයේ එහා ඉමෙන් විරාජමානව වැඩසිටිනා දළදා මාලිගය දෙස බලාසිටිනු නෙත් කොනෙන් ඔහු දෙස බැලු මා දුටුවේය.

   ඔහුට මාත්, මට ඔහුත් නොමැතිව දිවි ගෙවිය නොහැකි තරමට අප බැඳුනේ කෙදිනදැයි නිශ්චිත ලෙස මා හට පැවසිය නොහැකි නමුත් මේ බැඳීම සසර පුරුද්දක් යැයි අපේ බොහෝ මිතුරු මිතුරියන් පවසනු මා අසා ඇත්තේය. කොතෙක් මිතුරියන් ඇසුරු කලත් මාගේ පුද්ගලික දිවියෙහි සෑම රහසක්ම මා පැවසුවේ ඔහුටය. ඔහුත් එලෙසමය. 

   "අපිට කොලේ වැහුවට මුන් දෙන්නා සෙට් වෙලා වගේ බං" ඔහුගේ මිතුරන් ඇනුම්පද පැවසූයේ අපගේ බැඳීම ගැනය. නමුත් කිසි කලෙකත් ඔහු මා ගැනවත්, මා ඔහු ගැනවත් මිතුරු දමෙන් එහා ගිය බැඳීමක් ගැන නොසිතුවේය.  ඉදින් එදින මසිතේ ඔහු ගැන ඇතිවූ සුවිශේෂී හැගීම යටපත් කරගැනීමට මා උත්සාහගත්තේත් ඔහු මා වැරදි කෙල්ලක් යැයි සිතනවාට බියෙනි. නමුදු ඊට වසරකට පසු 'සිතුම් සත්සර' නමැති ඒ දඟකාර ඉලන්දාරියාගේ, සොඳුරු මිතුරාගේ, ලබැඳි සහෘදයාගේ ආදරණීය පෙම්වතිය වීමට තරම් මා වාසනාවන්ත කෙල්ලක වීමි.

    එදා මෙදා තුර බොහෝ කාලයක් ගෙවීගොස් අවසන්ව ඇත. ළඟ ලඟම දැනෙනා හුරු පුරුදු විලවුන් සුවඳ  විසින් මා සිතිවිලි වර්තමානයට කැඳවීමට සමත්වීය. මා මෙතෙක් වේලා බලාපොරොත්තුව උන්නේ ඔහුගේ පැමිණීමයි. සිතූගේ සුවඳ දැනුණත් හැරී ඒ දෙස නොබලන්නට මා ඉටා ගතිමි. ප්‍රමාද වීම ගැන පුංචි පහේ රණ්ඩුවක් ඇල්ලීමට සිත්වීම නිසාය. ආදරණීය ආමන්ත්‍රනයකින් ඇමතීම හෝ මාගේ කණ රත් පැහැ වනතුරු තදින් අල්ලාගෙන සිටීමක් මවිසින් බලාපොරොත්තු වූවත් සිදුවුයේ අනිකකි. දිගු සුසුමක් හෙලු ඔහු නිහඬවමවිත් ඇඟේ ගෑවී නොගෑවී ඉඳගත්තේය. එවන් කලකිරීමක්, විඩාවක් ඔහු වෙතින් කිසි කලෙක නොදුටු හෙයින් මසිත බෙහෙවින් කලබලයට පත්විය.

    "සිතූ..."

    "හ්ම්ම්..." හැගීම් වලින් තොරවූ එකම එක බැල්මක් පමණක් හෙලා වැව් දිය මත දෙනෙත් රැඳවු ඔහුගෙන් පිලිතුරක සේයාවක්වත් නොමැති විය.

    "ඇයි මේ? මොකද්ද ප්‍රශ්නේ?" ඔහුගේ උරහිසට මෘදු ලෙස අතක් තබමින් මා විමසුයේ හැකි තරම් සන්සුන් විලාසයෙනි.

    "ලොකු ප්‍රශ්නයක් බබා" ඔහු හඬ අවදි කලේ මද වෙලාවකට පසුවය.

    "මොකෝ වුණේ කියන්නකෝ?" එවර නම් මාගේ හඬේ කලබලය දෙගුණ වී තිබිණ..

    "මට අපේ ගෙදරින් ප්‍රොපොසල් එකක් ගෙනල්ලා " 

    "මොකක්?" 

   "මට එයාව කසාද බඳින්නලු" සිතූගේ වචන ඇසුනේ එහා ලෝකයක සිට එන හඬක් මෙනි. ඉමක් කොනක් නොදන්නා මහා කාන්තාරයක අතරමං වූවෙකුට සමාන සිතිවිලි දාමයක් ක්ෂණිකව මසිතෙහි ඇඳෙන්නට විය. ඒ ආදරණීය ඉලන්දාරියා මගේ නොවී අනෙකෙකු හට අයිතිවීමක් ගැන සිහිනෙන්වත් නොසිතු හෙයින් මෙවන් දෙයක් කෙසේ නම් මා දරාගන්නද? නැත එය සිහිනෙන්වත් සිදුවිය යුතු නැත. එවන් වෙන්වීමක් බලාසිටිනවාට වඩා මරණය යෙහෙකැයි සිතීමි. දෙනෙත් හරින්නට මහත් වෙහෙසක් දැරුවද, ලේ මස් නහර උණු කරවමින් වේගයෙන් දෙනෙතට උනමින් තිබු කඳුළු නිසා එය අසීරු කටයුත්තක් විය. 

  මගේ හිස ඔහුගේ පළල් උරතලය මතට වාරු කරගත් සිතුම් මා අස්වසාලීමට නොයෙකුත් දේ පවසමින් උන්නද ඒ ගැන මාහට නිනව්වක් නොතිබුණේය. සිතුම් හැඳ සිටි අහස් නිල් පැහැ කමිසයෙන් හරි අඩක්ම පෙඟී තිබුණේ මා දෑසට ඉනූ උණු කඳුළු නිසාය. කොතෙක් වේලා එසේ කඳුළු සලමින් උන්නා දැයි වැටහීමක් නොතිබූ මා අවසානයේදී බොහෝ ලෙස හෙම්බත්ව උන්නාය. ඔහුගේ උරතලයෙන් හිස මුදා ගන්නට ලෝබකමක් දැනුණද ඒ වෙනකෙකුට අයිති වස්තුවක්ය යන පරාජිත සිතිවිල්ල විසින් මා හිස ඒ පුළුල් උරතලයෙන් මුදා ගනු ලැබීය. 

    "කවුද සිතූ ඒ වාසනාවන්ත කෙල්ල?" අතිශය වේදනාවකින් මා ඒ විමසීය.

    "හ්ම්ම්........එයා තරුෂි මන්දාරා අබේකුලවර්ධන කියල කෙනෙක්

   ඒ පමණක් කියා ඉස්සර දවසක මෙන් බංකුවේ කොනට රූටමින් මහහඬින් සිනාසුනු සිතුම් දෙස මා බැලූයේ අදහා ගත නොහැකි යමක් කණ වැකීම නිසාය. තරුෂි මන්දාරා අබේකුලවර්ධන ඒ මාගේ ආදරණීය දෙමවුපියන්ගෙන් ලැබුණු මගේ නමයි. එවර නම් මා හට නිහඬව සිටීම කිසිසේත්ම කල නොහැක්කක් විය. 

       "මෝඩයා" යැයි අමතමින් සිතුම්ගේ දකුණු කණ රත් පැහැ වනතුරු සිත්සේ ඇඹරීමට මට හැකිවිය.


ප/ලි : (ලැජ්ජාවෙන්) මේ කෙටිකතාවක් ලියන්න ගත්ත මගේ කුළුඳුල් උත්සාහය..:D ව්‍යාකරණ දෝෂ සහ අඩු පාඩු පෙන්වා දීම් බොහොම ආදරෙන් බාරගන්න මග බලාගෙන ඉන්නවා.. මීට අයිස්..

Tuesday, March 6

~මහිම මන්දහාසි~ [පසු වදන]

      මගෙත් කට කහනවට දුන්නු පොරොන්දුව ඉෂ්ට කරන්නයි මේ ලෑස්තිය. :P


මහිම මන්දහාසි ..... ඒ මගේ කුලුඳුල් නවකතාව... 

     ගිය අවුරුද්දේ සැප්තැම්බර් මාසේ මං ලියන්න පටන් ගත්ත මේ කතාවේ කොටස් 23 ක් ලියල ඉවර කරන්න මට මාස 5 ක විතර කාලයක් ගත වුණා. කොච්චර පරක්කු වුණත් පහුගිය ආදරවන්තයින්ගේ දවසේ කතාව ඉවර කරන්න මං තීරණේ කරලා තිබුණා. ඉතින් ඒ විදියටම කතාව ඉවරකරන්නත් මට අවස්ථාව ලැබුණා. පරක්කු වෙනකොට බැන බැන හරි කතාව බලන්න ආපු අයට ගොඩක් ස්තුතියි... :DD

           මේ කතාව ලියන්න මට අදහස ආව හැටි ගැන කියලම ඉන්නම්කො. අයිස් කියන්නේ කතුවරියක් නම් නෙමෙයි ඔන්න. දැනට අවුරුදු 8 කට විතර කලින් මම ඉස්කෝලේ අටේ පන්තියේ ඉගෙන ගත්ත කාලේ මගේ එකම අක්කි කතාවක් ලිවවා. බ්ලොග් එකකටද කියලද අහන්නේ?? පිස්සුද බං, ඒ කාලේ කොහෙද බ්ලොග්? :P පරණ පොතක් අරගෙන අක්කිගෙ ලස්සන අකුරු වලින් ලියල තිබුනේ එයාගේ ආදර කතාවම වෙන්න ඇති කියල මට අද හිතෙනවා. ඒත් එදා ඔය මගුල් තේරුම් ගන්න තරම් වයසක අයිස් නොහිටියාට, එක ඇබ්බැහි වීමක් නිසා ඒ සිදුවීම මගේ හිතේ තදින්ම කාවැදිලා තිබුණා. පුංචි දවස් වල ඉඳන්ම ඕනෙම පොතක්,පත්තරයක් අහු වුණාම කියවන පුරුද්දක් මට තිබුණා. 'නවකතා කියවන්න එපා, ඔලු නරක කරගන්න එපා' කියලා අම්මිගෙන් කිසිම වොර්නින්ග් එකක් කවදාවත් මට ලැබිල තිබුනේ නෑ. (එහෙම තහංචි දැම්ම ම  පුංචි හිත වලට කුතුහලේ ඇතිවෙන නිසා වෙන්න ඇති.) ඒ නිසාම ඉතින් අක්කිගෙ කතාවත් මං කියෙව්වා. 'කවදාහරි මාත් කතාවක් ලියන්න ඕනේ' කියලා සිතිවිල්ලක් මුලින්ම හිතට ඇතුළු වුනේ එදා... 


    ඉතින් දැනට ටික කාලෙකට කලින් (ගිය අවුරුද්දේ) පරණ අල්මාරියක් අවුස්සද්දි අක්කිගෙ නවකතාවේ කොටස් කීපයක කොල වගක් හම්බවුණා මට. එදා ආයෙත් මට හිතුණා මගේ බ්ලොග් එකටත් ලස්සන ආදර කතාවක් කියන්න ඕනේ කියල. ඒ ආසාව නිසාමයි මං ~මහිම මන්දහාසි~ ලියන්න පටන් ගත්තේ. 

මං දන්නවා දැන් අහන්න යන ප්‍රශ්නේ... :PP

    මේ කතාව ඇත්ත කතාවක් නේද කියල හැමෝම ඇහුවා. මේ මගේ කතාව කියලත් සමහරු කිව්වා. (මේ මගේ කතාව නෙමෙයි කිව්වම මගේම යාලුවොවත් මාව විශ්වාස නොකරන තැනක හිටියා පහුගිය දවස් වල.) ඒ ප්‍රශ්න වලට උත්තර දෙන්න ඕනේ නිසා තමයි මං මේ පසුවදන ලියන්න පොරොන්දු වුණේ.. හික් හික්.. 
මේ විදියේ කතා ගොඩක් මේ ලෝකේ හැමතැනම ඇති... ඒත් මේ මගේ කතාව නම් නෙමෙයි. මං අහපු දැකපු කතාවකුත් නෙමෙයි.. 

        සමහර කොටස් වලදී මේ කතාව කියෙව්ව මගේ බ්ලොග් අවකාශයේ මිතුරන්ට මතක් වෙලා තියෙන්නේ තමන්ගේම අතීතේ.. ආදරේ ප්‍රකාශ කරපු විදිය, රෑට රෑට මල් කැඩුව විදිය, ප්‍රථම පෙම් හසුන වගේ වගේ දේවල්..... ගොඩක් තැන වලදී සමහර යාලුවන්ගේ ආදර කතාවයි - මං ලිව්ව ආදර කතාවයි ගොඩක් සමානයි කියලා මටත් හිතිලා තියෙනවා. සමහර දෙබස් පවා.... ඒත් ඉතින් සීමිත අවස්ථා කීපයකදී ඇරෙන්න ~මහිම මන්දහාසි~ සහ මගේ (අයිස්ගේ) ආදර කතාව අතරේ කිසිම සම්බන්දයක් නෑ හොඳේ.


                අන්තිම කොටසේ ලියුම දැකලා ගැමියා මලයා (මලයා කිව්වට මට වඩා දවස් කීපයයි බාල මගේ හිතේ. :P) ඇහුවා මේ මගේ කතාව නෙමෙයි නම් කොල්ලෙක් ලියන විදියට මහිම ලියුම ලියන්න කොහොමද කියලත්.?? අයිස්ට නම් ඔය සෙනෙහෙ කොල ලැබිලා නැතෝ. (ලංකාවේ අපිට නම් ඉතින් මොබිටෙල් නෙ.. හික් හික්).... ඒ ලියුම ලිව්වේ කොල්ලන් ගැන දීර්ඝ කාලීනව කල සමීක්ෂණයකින්. සාර්ථකයි කියලා හිතනවෝ......

                  කලින් කිව්වා වගේම මං කතුවරියක් නම් නෙමෙයි ඔන්න. හිතේ ගොඩ නැගුණු, සත්‍ය නොවුණු කතාවක් යථාර්තයට ගලපන එක කොයිතරම් අමාරු වැඩක්ද කියලා මං තේරුම් ගත්තේ කතාව ලියන්න ගත්තට පස්සේ. කියවන අයට කතාවේ අස්වාභාවික ගතියක් නොදැනෙන්න මං ලොකු උත්සහයක් ගත්තා. ඒ ඇරෙන්න මහා ලොකුවට, වචන භාවිතය ගැනවත් උපමා රූපක ගැනවත් මං තැකීමක් කරේ නෑ අවංකවම. මගේ කැමැත්ත තිබුණේ සරල ආදරණීය කතාවක් ලියන්න මිසක්, සංකීර්ණ කතාවක් ලියන්න නෙමෙයි. ඒ හැකියාව මට නෑ කියලා මං දන්නවා.. :P

         ඒත් මගේ හිතට වදදෙන තරමට මේ කතාව ලියනකොට එක තැනකදී මං වැරද්දක් කරා... ඒ මහිමගෙයි, විශ්මිගෙයි ඉස්කෝල වලට බොරු නම් දීලා. නුවර ඇත්ත ඉස්කෝල වල නම් ලියලා, මගෙන් නොදැනුවත්ව ඒ ඉස්කෝලෙක නමට හානියක් වේවි  කියලා හිතුන නිසා මං එතනට ආදේශක නම් කීපයක් පාවිච්චි කරා.. ඒත් පස්සේ කට්ටියට කියවනකොට ඒක ලොකු ප්‍රශ්නයක් වුණා කියලයි මට හිතෙන්නේ.. කතාව උවමනාවෙන්ම අස්වාභාවික ගතියක් දැනෙන්න ඇති හැමෝටම.. ඒ වැරැද්දට සමාවෙන්න. අයෙත් ඒ වැරැද්ද කවදාවත් වෙන්නේ නෑ.. 

    
මහිම තරුනෙත් වීරසේකර

විශ්මි මන්දහාසි සූරියබණ්ඩාර

                  මේ කතාවේ ප්‍රධාන චරිත දෙක... පුදුම තරමේ ආදරේකින් ඒ චරිත වලට පණ දෙන්න මං ලොකු උත්සහයක් ගත්තා. ඒ උත්සාහය ටිකක් හරි සාර්ථක වෙන්න ඇති කියලා මං විශ්වාස කරන්නේ කියවපු ඔයාලගේ අදහස් නිසයි. මහිමගේ චරිතේ ගති ගුණ වලට ගොඩක් කැමති අය හිටියා. පෞද්ගලිකව ඒ ගතිගුණ වලට මමත් ගොඩක් කැමතියි. ;)... මේ කතාව හිතේ ඇඳුණු දවසේ ඉඳලම මගේ හිතේ හොල්මන් කරපු හැබැහින් හමු නොවුණු ඒ චරිත දෙකට මම පුදුම විදියට ආදරේ කරා. කතාව ඉවරවුණු දවසේ ඉඳන් හිතේ නොසන්සුන්කමකින් හිටියේ මේ දෙන්න නැතුව පාලු නිසයි.. :))

               අපි කවුරුත් ආදර කතාවකදී බලාපොරොත්තු වෙන ආදරණීය අවසානයක් (ඇරඹුමක්) මේ කතාවට දෙන්න මං වගබලාගත්තා. ඒ හැමෝගෙම හිත සුව පිණිසයි..ඉතින් අන්තිමේදී පහුවුණු ආදරවන්තයින්ගේ දවසේදී ආදරණීය විදියට කතාවේ අන්තිම කොටසත් ලියල ඉවර වුණා.. ගොඩක් අය ඒ කොටස කියවල අඬල තිබුණා. දැන් නම් ඒ ගැන ලොකු සතුටක් තියෙනවා. ඔයාල අඬපු නිසා නම් නෙමෙයි මට සතුටු, කියෙව්ව අයව සංවේදී කරවන්න මගේ වචන වලට පුළුවන් වුණා කියලා දැනගත්තම අහිංසක ආඩම්බරයක් දැනුණා.  :)))

                         එතකොට අන්තිම කොටසේ අදහස් වලින් කට්ටිය අහල තිබුණා කෝ කතාවේ ඉතුරු ටික කියලා..දෙවෙනි සීරියස් එකක් තියෙනවද ඇහුවා... ආදරේ පටන් ගත්තට පස්සේ ඇතිවෙන ප්‍රශ්න කොයි ඇහුවා.. කසාද බඳින ටික වෙනකන් ජීවිතේ කොයි ඇහුවා ( කසාද ජීවිතේ කොහොමද කියලා විතරයි ඇහුවේ නැත්තේ..:PP ) 

      අනේ මේ කතාවේ දෙවෙනි සීරියස් එකක් නම් ලියන්නේ නැතෝ...කසාද බඳිනකන් ජීවිතේ ලියන්නෙත් නැතෝ... එහෙම වුනොත් මේ කතාව මහගෙදරට හපන් මෙගා වෙනවා ෂුවර්.. හි හි... 

       අපි මහිමටයි, විශ්මිටයි එයාලගේ ආදර ලෝකේ ගොඩ නගා ගන්න ඉඩදෙමු නේ?. ප්‍රශ්න ජීවිතේට පන්නරයක් කරගෙන ආදරෙන් ඉන්න ලැබේවා කියලා විතරක් ප්‍රාර්ථනා කරමු.. :)))

      අවසාන වශයෙන්>>>


     ඔයාල හැමෝටම ගොඩාරියක් ස්තුතියි..
     කතාව ලියන්න පටන් ගත්තු දවසේ ඉඳලා අවසානය වෙනකන්ම කතාව කියවපු.... කතාවේ මගදී එකතුවෙලා අයෙත් මුල ඉඳන් කතාව කියවගෙන ආපු..... අඩු පාඩු පෙන්නලා මාව දිරිමත් කරපු බ්ලොග් අවකාශයේ හැම යාලුවෙක්ටම, සහෝදරයෙක්ටම ගොඩාක් ස්තුතියි... (කොටස් 23ටම අදහස් දක්වපු හැම කෙනෙක්ගෙම නම් කියන්න ගිහින් එක්කෙනෙක්ව හරි මග ඇරුණොත් දුක නිසා නම් නොකිය ඉන්නම්..) 

     බ්ලොග් අවකාශයේ සාමාජිකයන් නොවුණත් ~ මහිම මන්දහාසිය~ කියවන්නම කොලමට ගොඩ වැදුණු මගේ හැම යාලුවෙක්ටම, යාලුවන්ගේ යාලුවන්ට, සහ එයාලගේ සහෝදර සහෝදරියන්ට ගොඩාක්ම ස්තුතියි.. ( විශේෂයෙන්ම අපේ අන්දාලි පුංචි කෙල්ලට.. ) ඔයාලගෙත් නම් කියන්න ගියොත් කාවහරි මට මග ඇරෙයි කියලා බයයි.. හැමදාමත් කතාව කියවලා 'ඇනෝ' විදියට කමෙන්ට් කරපු හඳුනා නොගත් සියලුම සොයුරු සොයුරියන්ටත් ස්තුතියි.. ඒ වගේම හැම කොටසක්ම නිහඬවම කියවලා, රස විඳපු හැමකෙනේක්ටමත් ගොඩක් ස්තුතියි... 

               තවත් කතාවක් ලියමු කියලා ගොඩක් අය යෝජනා කරා.. ඒ වගේම ~මහිම මන්දහාසිය~ ඉවර වෙනවට දුකේ අඬපු බබාලටත් අලුත් කතාවක් ලියනවා කියලා අයිස් පොරොන්දු වුණා.. හි හි..... ආයෙත් කතාවක් ලියන්න ආසයි.. ඒත් තාමත් ඒ ගැන කිසිම අදහසක් නෑ. ප්ලොට් එකක් ලැබුනොත් ලියන්න බලන්නම්කෝ..  

දැන් තමයි පමාවට හේතු විමසීම>>>

              අවසන් කොටස ලියල ඉක්මනින්ම පසුවදන ලියන්න හිටියත් ටික කාලයක් පරක්කු වුණා.. මෙන්න මේකයි හේතුව. ~මහිම මන්දහාසිය~ විද්‍යුත් පොතක් විදියට ඔයාලට දෙන්න මං හිතුවා..මෙන්න ලින්ක් එක (ලින්කුවේ අවුලක් තිබේ නම් වහාම දන්වන්න.. :D) කැමති කෙනෙක් ඉන්නවා නම් ඩවුන්ලෝඩ් කරගෙන කියවන්න පුළුවන්.. 
______________________________________________

ප/ලි : සුබ ආරංචියක් තියෙනවා කියන්න... පෙබරවාරි 26 වෙනිදා අපේ ක්ලාස් එකේ කොන්වොකේෂන් එක තිබුණනේ BMICH එකේ... එකේදී මං කිව්ව අපේ සෙට් එක නොහොත් ඔරකල් ගෘප් එක 'වසරේ විශිෂ්ටතම කණ්ඩායම' විදියට අභිෂේක ලැබුවා. ඉතින් මට ගොඩාක් සතුටුයි.. :DDD

ප/ප/ලි : අල්ලගන්න බැරි තරම් පෝස්ට්ස් ගොඩක් මග ඇරිලා මට... ඒත් කොහොමහරි ආයෙත් ඔයාලගේ බ්ලොග්ස් වලට හොම්බ දාල යන්න ඉක්මනටම එනවෝ........