Tuesday, October 30

-හිතුවක්කරයාගේ පාපොච්චාරණය-



හැමෝම එපා කියද්දිත්,
කොහේදෝ ඉඳන් ඇවිත් නහය උඩ වහපු
පාට පාට සමනලියක් දිහා බලන්න ගිහින්
සදහටම ඇස් වපර කරගත්තු
හිතුවක්කාරයෙක් මං....





ප/ලි : මගේ කවි වගේ බහුබූත කියෙව්වම හිතුනද මට පිස්සු කියලා? 
ඔව් ඔයා හරි. මට ටිකා...කා....ක් විතර පිස්සු තමයි.. :P

Sunday, October 28

-ආඩම්බර සඳවතී- [2]


මිස් පර්ෆෙක්ට්ගෙ වීදුරු බෝල වගේ ඇස් වලට ටිකා....ක් වශීවෙලා හිටිය මම ඉක්මනට අහක බලාගත්තේ සමියාගෙ කටහඬ ඇහුණු වෙලාවේ. 

"කවුද බං?"

"අර සුදු උස එක බං"

"ඉතින් ඒ කවුද කියපන්"

"දන්නෑ බං" අවිශ්ක උරහිස් දෙකත් ගස්සලා ගානක් නැතුව කියල දැම්මා.

"නොදකින් මේ වහුකුණා! තොට හෙනයක්ම ගහපිය. අම්මපා අර කෙල්ලෝ ටික මෙතන හිටියේ නැත්තන් උඹට දෙකක් ඇනලා, හංගනවා අර බෝක්කුව අස්සේ" සමියා අවිශ්කයට දෙහි කපන අතරේ තමයි අර කෙල්ලෝ ටික අපි හිටිය තැනින් යන්න ආවේ. ඒ වුණාට ඉතින් අපිට ටිකක් එහායින් උන් සෙට් එක නැවතුනා.. හේතුවද ඇහුවේ? අපි ඉඳගෙන හිටියේ ක්ලාස් එකට යන්න තියෙන ගල් පඩි පෙලේ තැනින් තැන. ඉතින් එතනින් යාගන්න බැරුව තමයි මුන් ටික නැවතුනේ. 

"නැගිටින්න එපා ඔහොමම ඉඳපල්ලා" අපිට එහෙම කියන ගමන් ඌ ඉඳගෙන හිටිය පඩියෙන් උඩ පඩියේ ඉඳගත්තා.

"මචං, අර රෝස පාට බ්ලවුස් එකක් ඇඳල ඉන්න එක කවුද බං?" මිස් පර්ෆෙක්ට් ගැන මං ඇහුවේ මට පල්ලෙහා පඩියකින් ඉඳගෙන හිටිය සමියාගෙන්.

"උඹට ඒක ලස්සනයිද?" ඇහිබැම දෙකත් උස්සගන්න ගමන් සමියා මගේ දිහාවට අමුතු බැල්මක් දැම්මා.

"එහෙම අටමගලකට නෙමෙයි ගොනෝ"

"එහෙනම් කොහොම අටමගලෙකටද? මොකා නමුත් ඒකි ජීවත් වෙන්නේ නම් පට්ටම පණ්ඩිත විදියට කියලා මට හිතෙනවා" සමියා මට කිව්වේ අවවාදයක් දෙන ගානට කටහඬ හදාගෙන.

"නම දන්නේ නැද්ද?" උගේ රෙද්දේ අවවාද වලින් මට වැඩක් නැති ගානට මං ඇහුවා.

"තාම දන්නේ නෑ. ඒත් පොඩ්ඩක් ඉඳපන්" එහෙම කියල මූ වීරයා වගේ නැගිටලා කෙල්ලෝ ටික ලඟට ගියේ මට හිතන්නවත් වෙලාවක් නොදී.

"ඒයි දිදුල,අරූ මොනවද අර කරන්නේ?"

"මට හිතෙන විදියට නම් දිදුලයා දැකපු හීනේ,හැබෑවක් වෙන්නයි යන්නේ" මොහොතකට මං කල්පනා කරා මොකද්ද ඒ හීන කතාව කියලා. එතකොටයි මතක් වුණේ මැඩම් හාතාවාරිය කඩාකප්පල් කරපු මගේ අහිංසක හීනේ..

"දැන් දැන ගන්න පුළුවන් ඒකිගේ නම" ටික වෙලාවක් කෙල්ලොත් එක්ක කතා කර කර හිටිය සමියා ඇවිත් මට ඇහැක් ගහලා ආයෙත් පඩි පෙලෙන් වාඩි වුණා.

අපි ඔක්කොම කටවල් ඇරගෙන කෙල්ලෝ ටික දිහා බලාගෙන හිටියා. දැන් උන් හොරෙන් හොරෙන් අපි දිහා බලලා මොනවදෝ කුටු කුටු ගානවා. අර වීදුරු බෝල ඇස් වල නම් තිබුණේ මහා නොරිස්සුම් පාටක්. මෙතන මොනවා වෙන්න යනවද කියල මට හිතාගන්නවත් බැරි වුණා.

"උඹ මොනවද උන්ට කිව්වේ?" බලාගෙන ඉඳලා බැරිම තැන මං සමියාගෙන් ඇහුවා.

"පොඩ්ඩක් ඉවසල බලාගෙන ඉන්දපන්කෝ" ඌ මගේ දිහා බලන්නේවත් නැතුව උත්තර දුන්නා.

"ක්ලාස් එකට තව විනාඩි දහයයි තියෙන්නේ" සමීර කෙල්ලෝ ටිකට කෑගහල කිව්වා. ඒක ඇහුව ගමන් උන් ටික පස්ස කඩා දාපු කඩි ටිකක් වගේ කුලප්පු වුනා. සමියා කිව්ව කතාවේ අගක් මුලක් තෝරාගන්න මට ඒ වෙනකොටත් පුළුවන් කමක් තිබුණේ නෑ.

විනාඩියක්වත් ගියේ නෑ. අර කෙල්ලෝ සෙට් එකෙන් කෙල්ලෝ දෙන්නෙක් අපි හිටිය පැත්තට ඇවිදගෙන ආවා. ආවෙත් නිකන් මරන්න ගෙනියන හරක් දෙන්නෙක් වගේ පණ ගැහි ගැහි. පඩිපෙළ මුලට ඇවිත් උන් දෙන්නා මූණෙන් මුණ බලාගෙන ඊළඟට සමියා දිහා බැලුවා. 

"ම... මම සඳුනි. ඉගෙන ගන්නේ [ඉස්කෝලෙක නමක්] එකේ" දුඹුරු පාට ගවුමක් ඇඳලා හිටිය කෙල්ල බිම බලාගෙන කියල දැම්මා. මමයි, අවිශ්කයයි, කලණයි මූණෙන් මුණ බලාගත්තා. 

"මං අනුෂ්කා... ඉස්කෝලේ [____________]" ඒ එක්කම වගේ අනිත් කෙල්ලත් කිව්වා.

"මෙයාල දෙන්නට යන්න දීපල්ලා" එහෙම කියන ගමන් සමියා නැගිටලා පැත්තකට වුණා. අපිත් ඌ කරපු විදියටම නැගිටලා අර ගෑණු ළමයි දෙන්නට යන්න ඉඩ දීල පැත්තකට වුණා. ඒ දෙන්නා ගියා විතරයි අපි ආයෙත් හිටිය විදියටම ඉඳගත්තා. අන්න ඒ වෙලාවේ තමයි මට සමියා කරපු වැඩේ මොකද්ද කියල මීටර් වුණේ. ඒ කියන්නේ දැන් මේ හැම කෙල්ලටම මෙතනින් ක්ලාස් එකට යන්න ඕනේ නම් නමයි,ඉස්කෝලෙයි කියන්න වෙනවා. ශික්............පව් අප්පා.. ඉගෙන ගන්න තියෙන ආසාවට කෙල්ලෝ කන කටු. මට මේ හොටු කෙල්ලෝ සංහතිය ගැන මහා දුකක් ඇති වුණා.

ඊළඟට දිනුෂිකා, ඊළඟට සමනලී, ඊළඟට දුලංජි, ඊටත් පස්සේ අමන්දි.... මේ හැමෝටම ක්ලාස් එකට යන්න ලැබුණා. ඔන්න අන්තිමට ඉතුරු වුණේ කෙල්ලෝ දෙන්නයි. අර වීදුරු බෝල ඇස් තිබුණු කෙල්ලයි,එයාගේ යාළුවයි විතරයි. එතන හිටිය හැමෝම තොරතුරු කියලා ගියාට පස්සේ ඒ මුණූ දෙකේ තිබුනේ අපහසුතාවයක පෙර ලකුණු ටිකක් විතරයි. සමියා මගේ දිහා බලලා වීරයා වගේ හිනා වුණා.

"ඇයි ක්ලාස් එකට යන්න ඕනේ නැද්ද,ආ?" කලණයා මහා සද්දෙන් කෙල්ලෝ දෙන්නගෙන් ඇහුවා. මං නම් බලාගෙන හිටියේ අර වීදුරු බෝල ඇස් දෙක සරින් සැරේට අමුතු වෙන හැටි. මං හිතන හැටියට කෙල්ලෝ දෙන්නා අතරේ පොඩි ආ(ර්)ගිව් එකක් පටන් ගත්තා.

"දිදුල, මුං දෙන්නා මෙතන කෙහෙවලු පටලගනී ද බං?" කලණ මගෙන් ඇහුවෙත් මට ඒ වෙලාවේ හිතුන දේමයි. අන්තිමට තරහ වැඩිකමට මූණත් රතු කරගත්තු වීදුරු ඇස් තිබුණු කෙල්ලගේ යාළුවා අපි ලඟට ආවා.

"මං සෙනුරි. කොන්වන්ට් එකේ ඉගෙන ගන්නේ" එයා යාළුවගේ තරහ පිටකර ගත්තේ අපිට දමලා ගැහුව වචන වලින්.

"ෂා..... ඔයාට තරහ ගියාම මාර ලස්සනයි නෙ" කෙල්ල ගිනි පුපුරු පිටවෙන ඇස් වලින් කලණ දිහා රවලා බැලුවා.

"මේ හලෝ.... වැඩිය කලර්ස් එපා හරී. ඇස් දෙක උගුල්ලනවා" කලණයත් යකෙක් ආරුඪ වුණා වගේ කෙල්ලගේ මූණටම කියලා දැම්මා.

"ඔන්න ඔහේ යන්න දීපන් බං" මං ශේප් එකේ කලණයව ඇදල ගන්න ගමන් කිව්වේ,කෙල්ල ගොඩක් අසරණ වුණා කියලා දැනුණු නිසයි. සෙනුරි එකම එක පාරක් එයාගේ යාළුවා දිහා හැරිලා බලලා ක්ලාස් එක ඇතුලට ගියා. මං කෙලින්ම බැලුවේ අර වීදුරු බෝල ඇස් දිහා. ඒ ඇස් වල තිබුණේ අන්තිම බලාපොරොත්තුවත් සුන් වෙච්ච මහා අසරණ පෙනුමක්. ඒක දැක්කම නම් මගේ හිතට මහා අමුතු හැගීමක් දැනුණා.




"ඇයි කුමාරිහාමිට, බුලත් දීලා පාවඩත් එළන්න ඕනෙද?" අවිශ්ක අහනකොට අපේ එවුන් හයියෙන් හිනා වුණා. අසරණකමත්, දුකත් පිරිලා තිබුණු ඒ ඇස් දෙක බිමට හැරුණේ බොහොම හිමීට. ඒත් තප්පර දෙක තුනකින් ආයෙමත් ඉස්සුණු ඒ ඇස් වල බැල්ම කෙලින්ම නැවතුණේ මගේ ඇස් මායිමෙන්. හැමදේකටම වැරදිකාරයා මං කියලා නෝක්කාඩුවක් ඒ කඳුළු පිරුණු ඇස් වල ලියවිලා තිබුණා. මගේ මුළු හිතම පිච්චිලා ගියා වගේ වේදනාවක්..........  කඳුළු කැට එළියට පනින්න ඔන්න මෙන්න තිබුණු ඒ වීදුරු බෝල ඇස් වල බැල්ම දරාගන්න බැරුව මගේ ඉලන්දාරි ඇස් අහක බලාගත්තා. විශ්වාස කරන්න............. ජීවිතේ පළවෙනි වතාවට දිදුල කෙල්ලෙකුගෙ ඇස් ඉස්සරහ අසරණ වුණා. 


"අම්මට සිරි ඒක කෝමද?" මහා පුදුමෙකින් සමියා කියනකොට මං ආයෙත් පාර දිහා බැලුවා.. මෙන්න කෙල්ල හැරිලා ආයෙමත් ටවුම පැත්තට යනවා.

"ඒයි පව් බං.. ගිහින් නවත්තමු"

"ඒකි ගියාම, උඹට මොකද්ද තියෙන අමාරුව?" සමියා අවිශ්කගෙන් ඇහුවා.

"එහෙම කියන්න එපා බං. ඒකිට අපි නිසා අද ක්ලාසුත් කට් වෙනවා"

"අනේ මේ,අනිත් එවුන් මෙතනින් පාඩුවේ ගියා නම් ඒකිට විතරක් මොකද බැරි? ඇයි ඒකි නෙළුමෙන් උපන් කුමරිහාමිද?" සමියා අවිශ්කගෙන් ගේම ඉල්ලනවා. 

"දිදුල, මං උඹට කිව්වනේ ඒකි පණ්ඩිතයි කියලා. කොහොමද ඝනකම?" සමියා ඊළඟට මගෙන් ඇහුවා. ඇත්ත, සමීර මේ වැඩේ කරේ මං ඒ කෙල්ලගේ නම ඇහුව නිසා. ඒ නිසා මේක මම ම ශේප් කරන්න වෙයි.

"හ්ම් හ්ම්...... ඒක නම් ඇත්ත. මේ ඒක ඉවරයි යමල්ලා ක්ලාස් එකට" මං කිසිම දෙයක් නොවුණු ගානට අපේ එවුන්ට කිව්වා. නැත්තන් මෙතන සමියයි, අවිශ්කයයි කියවගන්න ගියොත් ඒක ඉවර වෙන්නේ ගුටි කෙළියකින්.. මං ඒ දේ දකින්න කොහෙත්ම කැමැත්තක් තිබුණේ නෑ. මොකද කෙල්ලෙක් නිසා කොල්ලෝ දෙන්නෙක් ගහ මරා ගන්නව කියන එක කොලු සංහතියටම නින්දාවක් නිසා. 

__________________________________________________

බොහොම අමාරුවෙන් අවිශ්කයවයි, සමියාවයි ශේප් කරගෙන අපි ක්ලාස් එක ඇතුළට එනකොට විනාඩි විස්සක් විතර පරක්කු වෙලත් තිබුණා. කොහොමත් හැමදාම අපි එන්න පරක්කු වෙන නිසා,සර්ට නම් ඒකෙ වගේ වගක් තිබුණේ නෑ.. ක්ලාස් එකට ඇවිත් විනාඩි දහයක්, පහළවක් යනකන් මම හිටියේ නොසන්සුන් වෙලා තිබුණු හිත හදාගන්න බැරුව. ඒත් ටික වෙලාවකින් ආයෙමත් මගේ සුපුරුදු විදියට ඉන්න මට පුළුවන් වුණා.

"දිදුල, චිට් එකක් ලියපන්කො මචං" කලණ මට කිව්වා.

"කාටද?"

"අර සුදු පාට බ්ලවුස් එකක් ඇඳලා ඉන්න එකට, ඒකි හොරාට හොරාට ඇහැ දෙනවා" ඌ ඇස් වලින් මට පෙන්නුවේ අපිට එහා පැත්තේ හිටිය පේලියේ ඉඳගෙන හිටිය කෙල්ලෙක්ව.

"හ්ම්... ඉඳපන්කෝ." එහෙම කියලා මං ටික වෙලාවක් ඒ කෙල්ල දිහා බලාගෙන හිටියා. ලියන්න අදහසක් ගන්නත් එපැයි.

"මේ,අපි පොඩ්ඩක් ෆෝම් කරලා ගමුද? අයි මීන් ඇහැ දෙනවා නම්, උගුල්ලාම දාමුද?" මං කලණගෙන් ඇහුවා.

"මේ මොන කතාද සනා. ලියපන් ලියපන්" ඌ මගේ පිටට තට්ටුවකුත් දැම්මා. 

"ඇයි ඔහොම බලන්නේ?" පොතේ අන්තිම පිටුවෙන් කඩාගත්ත පුංචි කොල කෑල්ලක මං ඒ ටික විතරක් ලියලා චිට් එක කලණගේ අතට දුන්නා. අර කෙල්ල උගේ දිහා බලනකන් ඉඳල ඌ කරේ, කෙල්ලට චිට් එක පෙන්නුවා, ඊට පස්සේ ඒ කෙල්ල හිටිය පේළියේ අයිනේම හිටිය කෙල්ලගෙ අතට චිට් එක දීලා "අරයට දෙන්න" කිව්වා. 

"බලපන්කො ඒක කියවලා දැම්ම මල් හිනාව. අම්මට සිරි ඔන්න දිදුලයෝ රිප්ලයි එකක් ලියනවා" කලණයා මට රහසින් කිව්වා. තප්පර ගානකින් කෙල්ල එව්ව පිළිතුරු චිට් එක කලණයා දිග ඇරියා.

 "ඇයි හොඳ නැද්ද?" බෝල අකුරු වලින් ලියවෙලා තිබුණා.

"හොඳයි, ඒත්.... ඒත් එහෙම බලලා හිනා වෙන්න එපා" ඒ චිට් එකත් පාස් වුණා.

"අනේ........ ඇයි කියන්නකෝ" 

"නොදකින් මුන්ගේ නාකි හුරතල්" කලණයා එහෙම කියලා මගෙත් එක්ක බනින ගමන් ඒකිට හිනා වෙනවා.

"අනේ... මගේ පපුව පිච්චෙනවා රත්තරන්... ඔය හුරතල් හිනාවට" ඒක දැක්කම නම් කෙල්ලගෙ ඇස් දෙක ලොකු වෙලා,කම්මුල් රතු වුණා.

"අඩේ පව් කියලත් හිතෙනවා බං. ඒත් මොනවා කරන්නද කෙල්ලේ. අපේ දිදුලයා උපන්ගෙයි අවලමා" අපේ එවුන් රහසින් මුමුණනවා. අඃ අමතක කරන්න එපා අපි මේ ඉන්නේ ක්ලාස් එකක කියලා. සර්ද? සර් බෝර්ඩ් ඒකෙ මොනවද ලියනවා පේනවා. 

"අනේ යන්න අනේ බොරු නොකියා..... හහ්"

"එහෙම කියලා හරි යන්නේ නෑ. ඔය හිනාවට මගේ හිත අසරණ වෙලා ඉන්නේ. මට ඔයාව ඕනේ"  ඒ චිට් එකට නම් කෙල්ලගෙ ඇස් පුදුමෙන් ලොකු වුණා.

"මොකක්?" මේ වැඩේ අපිට හෙන ආතල් වුණාට අපි වටේ හිටිය එවුන්ට නම් අපිව මල ඇණයක් වෙලයි තිබුණේ ඒ වෙනකොට.

"මට ඔයාව ඕනේ.... අනේ ප්ලීස් ප්ලීස් ප්ලීස්...." ඒ පාර නම් කෙල්ල හොඳටම බය වෙලා අපි දිහා බැලුවා.

"අනේ මේ පිස්සු නම් නටන්න එපා. මං විහිළුවක් කරේ. මට boyfriend කෙනෙක් ඉන්නවා. Sorry..Sorry..Sorry" 

"යකෝ... කොල්ලෙකුත් තියාගෙන ද මේකි මේ ඇහැ දෙන්නේ" 

"පොඩ්ඩක් හිටු දැන් තමයි හොඳම හරිය" අවිශ්කට එහෙම කියලා මං ලියන්න පටන් ගත්තා.

"එයා හිටියට කමක් නෑ"

"ඔයා මොනවද මේ කියන්නේ? අනේ ප්ලීස් මං විහිළුවක් කරේ. සොරි.. මං ආයෙත් ඔයාට චිට් එවන් නෑ. සොරි" 

"අයියෝ ළමයෝ,බය වෙන්න එපා. මං ඔයාව කෙලින්ම ගෙනියන්නේ අපේ ගෙදරට. අපේ ගෙදර තිබුණු හිරමනේ මලකඩ කාලා. ඉතින් මං හිතුවා ඒ වෙනුවට ඔයාගේ දත් සෙට් එක රීප්ලේස් කරන්න. කොහෙද ඒකටත් ඔයාට පින නෑනේ. බුහ් හහ් හා..........  :P " කෙල්ල ඒ චිට් එක දිග ඇරලා. අපි ටික දිහා බැලුවේ මරාගෙන කන්න ඕනේ කොහොමද කියලා හිතාගන්න බැරුව වගේ. ඒ දැකපු අපි එක එකාට පහේ ඒවා දාගන්න ගමන් ඩෙස්ක් ඒකෙ ඔලුව ඔබා ගත්තේ හිනාව පිට පනියි කියලා බයට. ඒකි නම් ආයේ ජීවිතේට කොල්ලොන්ට චිට් ලියන එකක් නෑ.

ඒත් එක්කම වගේ ඉන්ටවල් ලැබුණු නිසා අපි හතර දෙනා පන්තියෙන් එළියට පැනලා ඇති තරම් හිනා වුණා. ඒත් ඉන්ටවල් එකෙන් පස්සේ, පන්තියට ආව සර් කිව්ව කතාවට අපේ හිනාව එහෙම්මම දිරෙව්වා.

"ළමායි........  අද.... මේ පන්තියට එන්න ආපු ගෑනු ළමයි ටිකකට... පන්තියට එන්න නොදී කොල්ලෝ හතර දෙනෙක් පාර අවහිර කරගෙන ඉඳල තියෙනවා. මං දන්නවා උන් හතර දෙනා දැන් මේ පන්තිය ඇතුලේ ඉන්නවා. හ්ම්.... දැන් ඉතින් නැගිටපියව් ඒ නැහැදිච්ච, පාහරයෝ ටික.. %#@#%%^& &^!@#  *&%$@#%^ ((*&$" ඕනේ යකෙකුට ඇහුවම බඩ යන ජාතියේ හොඳම සුද්ද සිංහල වචන ටිකක් සර් කිව්වා. මං අනිත් උන් තුන් දෙනා දිහා බැලුවා. උන් හිටියෙත් මං වගේම හොඳටම බයවෙලා කියලා මට උන්ගේ මුණූ දැක්කම තේරුණා.


හමුවෙමු නැවතත් ආඩම්බර සඳවතිය සමගින්!

Wednesday, October 24

-පාන් කෑවොත් ඔහොමමයි-


මචං මං UK යනවා. Job එකකට..යාලුවොන්ට කිව්වා.
"නෑ...... නියමයි නෙ. උඹ නම් මාර Lucky"
එහෙම කිව්වට උන් මට ඉරිසියා කරා...

අපේ පුතා එංගලන්තේ යනවා. රස්සාවකට. අපේ අම්මා ගමේ උන්ට කිව්වා..
"කොල්ලට තෙරුවන් සරණයි!"
එහෙම කිව්වට උනුත් මට ඉරිසියා කරා...

Honey මම England යනවා. Job එකකට. Girl Friendට කිව්වා..
"ඔයා ආයෙත් එනවා නේද?"
එහෙම ඇහුවට එයා හිතුවා මං සුද්දියක් බැඳගනී කියලා...

අන්තිමේදී කවුරු කොහොම හිතුවත් මං එංගලන්තෙට ආවා.
වැඩිකල් ඉන්න වුණෙත් නෑ. මට දැන් ආයෙමත් ලංකාවට යන්න වෙනවා..
නිකන් නෙමෙයි පිටුවහලෙක් විදියට..
මොකද මං මෙහෙට ආවේ හොර පාරෙන් හින්දා..

දැන් මං ගිහින් යාලුවන්ට මුණ දෙන්නේ කොහොමද?
ගමේ උන් මට මොනවා නොකියයිද?
Girl Friend තරහ වෙයිද?
අනේ මන්ද......

"පාන් කෑවොත් ඔහොමමයි"



Monday, October 22

ආඩම්බර සඳවතී [1]

"කලණ, කෝල් එකක් දාල බලපන් අවිශ්කයා දැන් කොහෙද කියල" කාර් පාර්ක් එකේ සිමෙන්ති බිත්තියට හේත්තු වෙන ගමන් මං කලණට කිව්වා. නුවර අහස වැහිබරයි. මොනවා නැතත් අද නම් හොඳටම නාන්න වෙනවා කියලා මට ඉර හඳ වගේ ෂුවර්.

"දිදුල, බලපන් බං අහස කළු කරලා තියෙන කැත විතරක්. වැස්සකට කලින් අපේ මේ වහුකුණා ආවොත් ලොකු දෙයක්" සමීර කිව්ව කතාවට ඇහුම්කන් දුන්නා වුණත් මගේ ඇස් තිබුණේ ෆෝන් එක කනේ ඔබාගෙන හිටිය කලණ දිහාවේ. 

"මචං දිදුල අර බලපන්" ඇස් දෙකත් කුරුම්බැට්ටි සයිස් කරගෙන සමීරයා මගේ ඇති ඇද්දා. උගේ කතාවේ තිබුණු පුදුමේ නිසාම කලණත් දඩි බිඩියේ kcc එන්ට්‍රන්ස් එක පැත්ත බලනවා මං දැක්කා.

එක පාරටම බැලුවම වෙනස මොකද්ද කියලා හිතාගන්න බැරි වුණාට තප්පර ගානකින් සමීරයා පෙන්නුවේ කෙල්ලෙක්ව කියලා මට මීටර් වුණා. කෙල්ල නම් ලස්සනයි. ඒත් අවුලකට තිබුණේ ඇඳගෙන හිටිය ඇඳුම තමයි.. ලා නිල් පාට ඩෙනිම් කලිසමට, සූටිම සූටි බැනියම් කෑල්ලක් ඇඳගෙන. බන්ඩිය එළියේ. ඒකිව දැක්කම මටයි ලජ්ජා හිතුණේ. ඒ කියලා මං අහක බලාගත්ත කියලා හිතුවද? එහෙනම් ඉතින් පිස්සුවක් ඇතේ. පාර පැනලා කෙල්ල යන්න ආවේ අපි හිටිය පැත්තෙන්.

"සමියා..........."

"කලණයෝ.........." උන් දෙන්නා ඇදල පැදලා කියන ගමන් ඇස් වලින් ඉඟි කරගන්නවා දැක්කම මගේ ඇඟ පත හීතල වෙලා ගියා. මුන් දෙන්නා මෙතන මොන ජවුසම නටන්න පටන් ගනීද කියලා කවුද දන්නේ.

"තොපි මොකද කරන්න හදන්නේ?" මං කලණගෙන් ඇහුවා.

"දිදුල.. රිලැක්ස් මචං" ඒ මට උගෙන් ලැබුණු උත්තරේ.. අවිශ්කයාවත් හිටිය නම් කියලා මට හිතුණා. අර කෙල්ල අපි හිටිය තැනට අඩි දෙක,තුනකින් ලං වෙනකොටම සමීරයා පාර හරස් කරලා හිට ගත්තා. පුදුම වෙච්ච මුණකින් සමියා දිහා බලපු කෙල්ල ඌව මග ඇරලා යන්න හදනකොටම කලණත් පාර හරස් කරලා හිටගත්තා. ඒ පාර නම් කෙල්ල හොඳටම අවුල් වුණා. මං අපේ එවුන්ට එපා කියන්න කට අරිනකොටම.....

"බුරියලතා..... බුරියලතා.......... මගේ සිතගත් සුදු කෙල්ලේ......... මගේ පෙම් ලොව එලිය කලේ ........ ඔබේ පෙම් සිනාවයි.... ඔබේ සිනාවයි" 

ශික්... වස නෝන්ඩියයි.. මුන් දෙන්නා ගිය තැන විනාසයි. මෙයත් ආවනේ මෙතනටම නෝන්ඩි වෙලා යන්න. මුල් වචනේ ඇහෙනකොටම කෙල්ල කරේ අතින් බඩ වහගත්ත එක. ඊළඟට ඒ මූණේ ක්ෂණික හැගීම් විපර්යාසයක් වෙලා සුදු මුණ ලේ පුරන හැටි මං හොඳටම දැක්කා. ඒ එක්කම තමයි මගේ නම කියල කවුදෝ කතා කරනවා ඇහුනේ..

 "දිදුල.... දිදුල....." අවිශ්කගේ කටහඬ ඇහෙනකොට මං වට පිට බැලුවත්, ඌ පෙන්න හිටියේ නෑ.

ඉවසීමේ රතු කට්ටත් පැනල හිටිය කෙල්ල සමියාගේ කම්මුලට ගහන්න අතක් උස්සනකොටම........ භුමිකම්පාවක් ඇති වෙනවා වගේ මට දැනුණා. හෑ........... නෑ නෑ භුමිකම්පාවක් නෙමෙයි කවුදෝ මාව අල්ලලා හොලවගෙන හොලවගෙන ගියා.

"දිදුල...... නැගිටපන් @!%%&**(&" ලෝකේ තියෙන හොඳම, සුන්දරතම වචන ටිකක් කියල අවිශ්කයා මාව ඇමතුවා. මං බොහොම අමාරුවෙන් ඇස් දෙක ඇරගෙන ඔලුව උස්සන්න හැදුවත් ඌ මගේ ඔලුව උස්සන්න බැරි වෙන්න තද කරගෙන හිටියේ. 

"එක පාරට බූරුවෙක් වගේ ඔලුව උස්සන්නේ නැතුව,ශේප් එකේ නැගිටපන්. 'මැඩම් හාතාවාරිය' ඇවිත් ඉන්නේ" අවිශ්ක පන්තියේ ඉස්සරහ බලාගෙනම මට උපදෙස් දෙන ගමන් මගේ ඔලුවෙන් අත ගත්තා. මැඩම් හාතාවාරිය කිව්වේ අපිට ෆිසික්ස් උගන්නපු ගුරුවරිය. ඇත්ත නම ඉන්ද්‍රානි රාජගුරු වුණාට ඉස්කෝලේ ඕනේ එකෙක් දන්නේ හාතාවාරිය කිව්වම තමයි. ඒ නමට හේතුව නම් අහන්න එපා, මොකද දන්නේ නැති නිසා. මං හිතන්නේ ඒ නමත් අපිට බැචස් හතර පහකට කලින් හිටිය ආදී ශිෂ්‍යයන්ගේ පරිත්‍යාගයක් වෙන්න ඇති.




"ශිහ්.......... මැඩම් හාතාවාරියට මහාමාරියම හැදෙන්න එපැයි මගේ නින්ද කැඩුවට. සමියා අර කෙල්ලගෙන් කණ රත්වෙන්න කනවා බලාගන්න මට බැරිවුණානේ"එහෙම හිතනකොටම මට එහා පැත්තෙන් වාඩිවෙලා මගේ දිහාවට මහම මහා නෝන්ජල් හිනාවක් දාගෙන ඉන්න සමියව මට පෙනුණා. මොන මේ ඉන්නේ මේකා මෙතන දිලිසි දිලිසි. හැබැයි පුතෝ තොගේ ඔය වනචර හිනාවට නම් දවසක කෙල්ලෙක්ගෙන් කනේ පාරක් අනිවා හම්බවෙයි.

"ආරියතිලක....." ඔලුව ඉස්සුවා විතරයි, ටකරමකට මැටල් වැටෙනවා සුමිහිරි ගීතවත් ගායනයක් මට ඇහුණා. 
ලාවට වගේ ඇස් පොඩි කරගෙන මං පුටුවෙන් නැගිට්ටා. 

"ගුඩ් මෝර්නින් මැඩම්"

"ගුඩ් මෝර්නින්???. තමුන් දන්නවද දැන් වෙලාව කීයද කියලා?" 

"නෑ මැඩම්, කීයද ?" පන්තියේ කොල්ලොන්ගේ ලාවට 'ස්' පාරක් යනකොට මැඩම් හාතාවාරියගේ මුණ රතුවුණා. ඉතින් යකෝ මං වැරදි ප්‍රශ්නයක් ඇහුවයැ. මොකද ඉතින් මැඩම්ගේ ඉස්සරහපිට කලිසම් සාක්කුවෙන් මොබයිල් එක ඇදල වෙලාව බලත හැකියැ. 

"දැන් වෙලාව දොළහයි හතලිස් පහයි" රතු වුණු මූණෙන්ම හාතාවාරිය කිව්වා.

"අප්පට සිරි.. ඒ කියන්නේ මං පීරියඩ් දෙකක්ම නිදාගෙන නෙ" සමියා මගේ අත කෙනිත්තුවා.

"වට්?"

"නෑ මැඩම්, තව විනාඩි හතලිස් පහක් තියෙනවා කිව්වා" මං ටාර් ගාල කතාව වෙනස් කරා.

"මොනවටද?"

"ඉස්කෝලේ ඇරෙන්න" ආයෙමත් පාරක් අපේ එවුන් "ස්" පාරක් දුන්නා. 

ඒ පාර මැඩම් හාතාවාරිය කතා කරන්න ගත්තේ කලකිරුණු මූණක් හදාගෙන. පරණ ටේප් එකම බව දන්නා නිසා,මං මැඩම්ගෙන් අහන්නෙත් නැතුව ඉඳගත්තා..මොකද ඔය රීමික්ස් එක දිගටම ඇහුවම ඕනේ මල යකෙකුට කලන්තේ දාල වැටෙන නිසා..

"දිදුල. ඔයා ඉස්සර කොයි තරම් හොඳ ළමයෙක්ද. දැන් ඔයාට මොකද වෙලා තියෙන්නේ දරුවෝ. ඔයාගේ තාත්තා ඔයා ගැන දැනගත්තොත් එයාට මොනවා හිතෙයිද?" එතන ඉඳන් විනාඩි දහයක් විතර ඉතින් බ්ලා බ්ලා බ්ලා තමයි. ඔයා ටේප් එක අහලා අහලම අපේ පන්තියේ එවුන්ට දැන් ඒක කට පාඩම්.. 

"මචං..මැඩම් හාතාවරියට මොකද්ද දන්නෑ නේද උඹලගේ අප්පච්චි ගැන ඔච්චරටම තියෙන කැක්කුම?"  හාතාවාරිය පන්තියෙන් ගියාම අපේ එවුන් මගෙන් අහන්න පටන් ගත්තා.

"කවුද බං දන්නේ" මං උත්තර දුන්නේ ඕනෙවට එපාවට.

"මට නම් හිතෙන්නෙම දිදුල, මැඩම් හාතාවාරිය ගුරු විද්‍යාල ඉන්න කාලේ උඹලගේ අප්පච්චිගේ ලව් එකක් වෙන්න ඇති කියලා" අවිශ්ක එහෙම කිව්වේ මගේ අප්පච්චිත් ගුරුවරයෙක් නිසා. නිකන්ම නෙමෙයි. නුවර තවත් ජනප්‍රිය පිරිමි පාසලක මුල් ගුරුවරයා. හරි ඉතින් ඒ කිව්වේ ප්‍රින්සිපල් කියලා තමයි.

"හ්ම්ම්........... එහෙම වෙන්නත් බැරි කමක් නෑ" මං ඒ ටික හිතෙන හිතුවා.

______________________________________________


ඉස්කෝලේ ඇරෙන්න විනාඩි පහළොවකට විතර කලින් අපි පාරට ආවේ හැමදාම ඉස්කෝලෙන් පනින පාවිච්චි කරපු සංගීත කාමරේ ළඟ තාප්පෙන් පැනලා. ක්ලාස් එක ඉස්සරහ තිබුණු ගල් පඩිපෙලේ තැනින් තැන වාඩි වෙලා ඉන්න ගමන් මං දැකපු හීනේ ගැන යාලුවොත් එක්ක කිව්වා.

"ඔව් ඉතින් මං කෙල්ලෙක්ගෙන් ගුටි කන්න හැදුවොත් ඒක දවල් හීනයක්ම විතරයි කියල මතක තියාගනිල්ලා" ෂර්ට් කොලර් එක උස්සන ගමන් සමියා පොර ටෝකක් දුන්නා.

"මචං අපි හීනෙන් දකින්නෙත් හැබැහින් දකින්න ආස දේවල් නේ?"

"උඹ කියන්නේ සමියා කනේ පාරක් කනවා දකින්න දිදුලයා ආසයි කියලද?" කලණ අවිෂ්කගෙන් ඇහුවා.

"පිස්සුද? මූට මේ බුරියලතා කෙනෙක්ව දකින්නයි ආසාව තියෙන්නේ" ඒක ඇහුව ගමන් අපේ එවුන් ටික මහ හයියෙන් හිනා වුණා. 


"ආ..................... අරයා කොහෙද මෙහේ?" හිටි ගමන්ම අවිශ්කයා ඇහුවේ ක්ලාස් එක පැත්තට ඇවිදගෙන එන කෙල්ලෝ ටිකක් පෙන්නලා. කිව්වේ කොයි එක්කෙනාටද කියල නම් මං දන්නේ නෑ. කාට කිව්වම මට මොකෝ මං ඉතින් ඒ හැම කෙල්ල දිහාම විශ්ලේශනාත්මක බැල්මක් දැම්මා. හ්ම්...... නොට් බෑඩ්.... ගුඩ්.... වෙරි ගුඩ්... ගුඩ්.. නොට් බෑඩ්.... වෙරි ගුඩ්... ලස්සන කියන්නේ සාපේක්ෂ දෙයක් නිසාම,මගේ අදහස් වලට සාපේක්ෂව මං ඒ හැම කෙල්ලගේම ලස්සන බැලුවා. චික්... වල් හිතකින් නෙමෙයි ඕයි.. සහෝදරකමට...

ඒත් අන්තිමට මං දැක්ක කෙල්ලව........... දුඹුරු පාට වීදුරු බෝල දෙකක් වගේ ඇස් දෙක......... මගේ හිත ඇතුලෙන් විදුලියක් කෙටුවා වගේ හැගීමක් දැනෙද්දී එයාව මනින්නේ කොහොමද කියල මං කල්පනා කරන්න ගත්තා... වෙරි ගුඩ්.... හ්ම්ම්ම්.. නෑ ඒක හරි යන්නේ නෑ... පර්ෆෙක්ට්.. ඔව් පර්ෆෙක්ට්.... එයාට හරියටම හරියන්නේ පර්ෆෙක්ට්....



ආඩම්බර සඳවතිය සමගින් නැවත හමුවෙමු!

Saturday, October 20

-ආඩම්බර සඳවතී- (හැඳිනුම)


ආඩම්බර සඳවතියකට පෙම් බැඳි විසේකාරයෙකුගේ කතාවක්.....




-ආඩම්බර සඳවතී- 


ICEගේ කොලමේ අකුරු කෙරෙන ආදරණීය සයිබර් නවකතාව... 

ළඟදීම>>>

එක්වන්න...


තටු සලන මතකයන්, හිත් මානයෙන් ඉගිලී යන්නට පෙර සයිබරයේ අකුරු කෙරෙන 
ICEගේ කොලම සමගින්...







ජයෙන් ජයම වේවා!


Wednesday, October 10

T A R G E T

          "ඔයාල ගිහින් එන්න. මං මෙතන ඉන්නම්" මා එසේ පැවසුවේ ත්‍රී රෝද රථය තුල වාඩිගෙනමය. මා පැවසු දෙයට පිළිතුරක් නොදීම අක්කා සහ මස්සිනා සිඟිති පුතුවත් රැගෙන කඩිනමින් ළමා රෝහල වෙත පිය නැගීය. ටික වේලාවක් ඔවුන් ගිය මග දෙස බලාගෙන සිටි මා හට ත්‍රී රෝද රථයෙන් බිමට බැසීමට අවශ්‍යතාවය ඇතිවුණේ දැඩි අව් රශ්මිය දැනෙන්නට පටන්ගත් නිසාවෙනි. රියෙන් බිමට බැස අසල තිබු දැවැන්ත අඹ ගසේ සෙවනට වී සිටි මා හට මහත් අස්වැසිල්ලක් දැනිණි. රෝහල් වලටම පොදු 'බෙහෙත් ගඳ' ද විටින් විට මද නළ සමග මුසුව මා පසුකර ගියේය.


       මද වෙලාවක් රෝහල් භුමිය තුල එහා මෙහා යන රථවාහන දෙසත්, රෝගීන් දෙසත් බලමින් සිටියදී තරමක් හුරු පුරුදු මුහුණක් මා නෙත ගැටිණි. මුහුණ හුරු පුරුදු වූවත් බොහෝ සෙයින් පැසි තිබුණු හිසකෙස් දුටුවනම මේ ඇයම දැයි කුහුලක් මසිතට ක්ෂණයකින් ඇතුල්විණි. ඒ සමගම ඇය මා දැක පුදුමයෙන් සහ කුහුලෙන් යුතු සිනහවකින් මුව සැරසීය.

"පොඩි නංගි ඇයි මෙහේ?" ප්‍රථම පැනය ඇසුවේද ඇයයි.

"මේ, පුතා වැටිලා අක්කා. තොල ටිකක් තුවලවෙලා. එයාව අරගෙන ආවා"

"අනේ කොල්ලට ගොඩක් තුවාලද?"

"අව්ව වෙලාව නිසා වෙන්න ඇති ගොඩක් ලේ එනවා"

"ඒක නම් ඇත්ත තමයි මේ පෑවිල්ලේ  හැටියට. නංගි නිවාඩු ආව ගමන්ද?" ඒසේ නම් ඇය මගේ රැකියාව පිළිබඳවත් දනී.

"ඔව් අක්කා,ඊයේ ආවේ"

"නංගිලා දැන්ම යන්නේ නෑනේ. මං මේ කුණු එක දාල එන්නම්" ඒසේ පවසමින් ඇයත්, ඇයගේ මිතුරියන් දෙදෙනාත් කුණු මලුත් රැගෙන රෝහල පිටු පසට යන අයුරු මා බලා සිටියෙමි.

       ඇය නමින් 'සුජාතා' ය. මාගේ පියපසින් පැමිණෙන නෑකමකට අනුව ඇය මගේ සොයුරියකි. රජයේ රෝහල් විසින් පෞද්ගලික අංශයක් වෙත ලබා දී ඇති රෝහල පිරිසිදු කිරීමේ කොන්ත්‍රාත්තුව ඇයගේ රැකියාවයි. මා එය දැනගත්තේද එම මොහොතේදීය. 

"පව් සුජාතා. අර දරුවන්ට උගන්නන්න දහදුකක් නේ විඳින්නේ" මගේ අම්මා ඇය පිළිබඳව මෙලෙස පවසනු කිහිපවරක්ම මගේ දෙසවන් වැකි ඇත.

           නෑදැයින් ලෙස අප අතර ළඟ බැඳීමක් නොමැති වුවද මා ඇය ගැන විස්තර සෑහෙන ප්‍රමාණයක් දැන සිටියෙමි. එයට හේතුව අප පවුල තුල ඇය දිරිය කතක් වූ නිසාවෙනි. සුජාතා අක්කා වයස තිස් ගණන් වල පසුවන විවාහක තැනැත්තියකි. ඇයට දියණියන් තිදෙනෙකු සහ සිව්වැනියා ලෙස පුතෙකුද සිටියි. නීතියෙන් වෙන් වී නොමැති වුවද සුජාතා අක්කාගේ සැමියා ඇය හැර ගොසිනි. තම මව සහ එකම සොයුරා සමග වෙසෙන සුජාතා අක්කාට ඇති එකම බලාපොරොත්තුව වුයේ දරුවන් සිවු දෙනාගේ අධ්‍යාපනය ඉහල මට්ටමින් ලබා දීමයි. කෙතරම් අගහිඟයෙන් පිරුණද ඇයගේ සිවු දරුවන් අධ්‍යාපනය ලබන්නේ ප්‍රදේශයේ සුප්‍රසිද්ධ ජාත්‍යන්තර පාසලකය. සුජාතා අක්කාද තරමක ඉහල අධ්‍යාපනයක් ලබා තිබු එකියක නිසාම දිවියේ එකම සම්පත ලෙස සැලකුයේ දරුවන්ට ලබා දෙන අධ්‍යාපනයයි. කන්නට අඳින්නට පවා නොමැති අඩියක සිටියදී තම දරුවන් කෙසේ හෝ ජාත්‍යන්තර පාසලකට යවන මේ දිරිය ගැහැණියට ඊර්ෂ්‍යා කල උන්ද අප ගමේ බොහෝ වෙසෙයි.

      චතුර ලෙස ඉංග්‍රීසි බස හසුරවන සුජාතා අක්කාගේ දරුවන් සිවු දෙනා ද ඉගෙනීමට දස්කම් දක්වන දරුවන් වෙයි. වයස අවුරුදු 15 සහ 16 හි පසුවන වැඩිමහල් දියණියන් දෙදෙනාද සිත්ගන්නාසුළු සුන්දරත්වයෙන් හෙබි තරුණියන් බවට පත්වෙමින් සිටියි. "දරුවෝ ඉන්ටනැෂනල් යවන්න ඉස්පිරිතාලේ කුණු අදින ආදරණීය අම්මා" මා සිතින් එලෙස මිමිණුවේ ඇය පිළිබඳව උපන් ගෞරවය මුසු ආදරයකිනි.

     අප රෝහලෙන් පිට වීමට පෙර සුජාතා අක්කා නැවත නෙත නොගැටුණු නිසා ඇයගෙන් සමුගැනීමටවත් හැකියාවක් ලැබුණේ නැත. ඉන් තෙදිනකට පසු රැකියාව සඳහා පිටත්ව ගිය මා නැවත නිවසට පැමිණියේ මාස එකහමාරකට පමණ පසුවය.

"ආ පුතේ......." මා සමග ආගිය තොරතුරු පවසන අතරතුර අම්මා හදිසියෙන් මෙන් එලෙස පැවසුවාය.

"අර සුජාතා අක්කලාගේ ලොකු දුවල දෙන්නව ඉස්කෝලෙන් අස් කරලලු"

"ඇයි ඒ?" මම වහා විමසීමි.

      "ඒ ළමයි දෙන්නා ත්‍රී විල්කාරයෝ දෙන්නෙකුත් එක්ක සම්බන්දයක් තිබිල තියෙනවලු. ගිය සතියේ දෙන්නම ඒ කොල්ලෝ දෙන්නත් එක්ක පැනලා යන්න හිතාගෙන ඉස්කෝලෙට ඇඳුම් අරන් ගිහින්. ඒක අහුවෙලා ඉස්කෝලෙන් අයින් කරලලු. පව් සුජාතා." අම්මා තව තවත් දේ පැවසුවත් මගේ අවදානයක් ඒ වෙත නොවිය.

      මගේ මනසේ ඇඳුනේ එදා කුණු බෑගය රැගෙන මට පිටුපා ගිය සුජාතා අක්කාවය. ඇය විඳ ඇති දුක් කම්කටොලු නිසාමදෝ ඇයගේ හිසකෙස් අකලට පැසී තිබිණි. ඊටත් වඩා සිතට කාවැදුණු දෙය නම් ඇය හැඳ සිටි ටී ෂර්ටයේ පිටුපස සඳහන් කොට තිබුණු T A R G E T යන වදනයි. ඒ ඇය බැදී සිටි පෞද්ගලික ආයතනයේ නාමය වූවත් ඇයගේ දරුවන්ගේ අධ්‍යාපනය රැකගැනීම සඳහා එම රැකියාව ඇයගේ                  T A R G E T එක වූ බව මා හට නොරහසක් විය.





Sunday, October 7

ආයු බොහෝ වේවා! :D


විස්සයි විස්සේ උණුහුමත් එක්ක අයිස් නැවතත් කරලියට.......




   අයිස් කිව්වේ, අර ඉස්සර බ්ලොගේට පොස්ට් එහෙම ලිය ලියා ඉඳලා දුෂ්කර පළාතක රාජකාරියක් එක්ක අතුරුදහන් වුණ අයිස් හොඳේ..... :P (මේ ටිකට තවත් අයිස්ලා බ්ලොග් ලෝකෙට පැමිණ ඇත්දැයි සැක සිතී)

   මේ ටිකට බ්ලොග් ලෝකේ ගොඩක් දේවල් වෙනස්වෙලා නේ. මට සයිබර් උළෙලත් මග ඇරුණා. ඔබා මාමා අපි අතරින් වියෝ වුණු බව ඇහුවම මට අදහගන්නත් බැරි වුණා. ඒ ගැන ගොඩක් කණගාටුයි. :( ඒ අස්සේ බස් රේඩියෝවේ සම්මාන උළෙලක් ගැනත් ආරංචි.... :)

  ඉතින් කොහොමද කට්ටියගේ සැප සනීප එහෙම? මම නම් දැන් ගොඩක් හොඳින්, ගොඩක් සතුටින්. මොකද මාස හයක් ඉනාමළුවේ ගෙවුණු කටුක, අපහසු ජීවිතේ ඉවරකරලා අයිස් ආයෙමත් ගෙදර ඇවිත් ඉන්නේ. දැන් රැකියාව කරන්නේ නුවරම නිසා මං දැන් සතුටින්.  :D

      ඉස්සෙල්ලම සමාවෙයල්ල දුන්නු පොරොන්දුව ඉෂ්ට කරන්න බැරි වුණාට. මීට මාස හයකට විතර ඉස්සර අන්තිම පෝස්ටුව දැම්මේ ඉක්මනටම ලියන්න එනවා කියල පොරොන්දු වෙලා නේ. ඒත් මාස හයක් යනකන් මට ඒ පොරොන්දුව ඉටු කරන්න බැරි වුණා නෙව. හේතුවද ඇහුවේ? ඉනාමළුවේ සිටියදී හච් ඇරුණම අනිත් හැම බඩකඩිත්තු පැකේජ් එකක්ම පාවිච්චි කරලා බැලුවත් ඉනාමළුවට නම් 3G අරහං. ඉතින් කොහොමැයි බ්ලොගේ ලියන්න එන්නේ.

       ගෙදර අයගෙන්, යාලුවන්ගෙන් ඈත්වෙලා හිටිය නිසා වගේම මගේ සාමාන්‍ය දින චර්යාව වෙනස් වුණු නිසාම කිසිම නිර්මාණාත්මක අදහසක් ක්‍රියාත්මක කරන්න තරම් මට ඉස්පාසුවක් තිබුණෙත් නෑ. ඉතින් ලියන්න පටන් ගත්තු කතාවත් අතරමග නතර කරලා දාලා පොත් කියවන්න විතරක් වෙලාව වෙන් කරගෙන තමයි මම හිටියේ. ඒත් දැන්, පරණ පුරුදු ක්‍රමේටම මගේ වැඩ කටයුතු ටික කරගෙන යන්න මට පුළුවන් වෙයි කියල විශ්වාස කරනවා. ඒ නිසාම අද මේ කොලම පැත්තේ ආවේ මකුළු දැල් ටික එහෙම කඩලා,පොඩ්ඩක් සුද්ද පවිත්‍ර කරලා යන්න. මොකෝ මම ආයෙත් ලියන්න පටන් ගන්නයි යන්නේ. :D

      බ්ලොග් එක පටන් ගෙන අවුරුද්දකටත් වැඩි වුණාට තාම පෝස්ට්ස් 50 ක් වත් ලියාගන්න මට බැරි වුණා. ඒ හැම අඩුපාඩුවක්ම මගහැරගෙන අයිස් ආයෙත් ලියන්න පටන් ගන්නවා. ඉස්සර වගේම හැම කෙනෙක්ගෙම පොස්ටුවලටත් හොම්බ දාලා යන්න එන්නම්කෝ හොඳේ...

ජය වේවා!

තටු  සලන මතකයන්  හිත් මානයෙන් ඉගිලී යන්නට පෙර 
සයිබරයේ අකුරු කෙරෙන 
ICEගේ කොලම..................