~මහිම මන්දහාසි~ 21වන කොටස

     'එහෙනම් ඒකත් එහෙමලු ඈ....' මං මුළු කතාවම කියල ඉවර වෙනකන් ඉඳපු සඳු එහෙම කිව්වා. යාළුවො සෙට් එකම ආවේ අම්මි ගෙදර ඉන්න වෙලාවක නිසා කට්ටිය කතා බහ කරේ බොහොම පරිස්සමින්.

     'ආ..... ඒ පාර උඹ මොනවද කල්පනා කරන්නේ?' ළඟ හිටිය දිනාදිගේ ඔලුවට පුංචි තට්ටුවක් දාන ගමන් මගේ වෙන්ඩ නෑනාන්ඩි ඇහුවා.

     'නෑ බං,බලපන් පොඩ්ඩක් කල්පනා කරලා. මහිමයා කොච්චර රොමෑන්ටික් පොරක් ද කියල?' ඇස් දෙකත් ලොකු කරලා දිනාදී මං දිහා නොබලා, අනිත් අය දිහා බලල ඇහුවා. 'ඒ මොකද්ද ඒ කතාවේ තේරුම' කියල මං අහන්න කලින් අනිත් අය ඉස්සර වුණා.

     'අපෝ උඹලා නම් මෙලෝ රහක් නෑ. හරි හරි මෙහෙමයි' එහෙම කියන ගමන් දිනාදී ඉඳගෙන හිටිය මේසෙන් බිමට පැන්නා. දැන් මෙතන එක්කෝ වේදිකා නාට්ටියක්, නැත්තන් ෆිල්ම් එකක්.

     'සෙනසුරාද හවස.......   වටපිටාවම කියන්න බැරි තරම් ලස්සනයි........ පරිසරෙත් නිහඬයි, නිසංසලයි.........  ඈතින් යාන්තමට මීදුමෙන් වැහුණු ආදරණීය හන්තාන........  ඩයින්මෝ එක ඇතුලෙන් ඇහෙන මියුරු සංගීතය.......... වඃ....  ඒ තරම් ප්‍රේමාන්විත, ආනන්දජනක, ආදරණීය, ජුගුප්සාජනක මොහොතක් තවත් කොහෙන්ද බං ආදරණීය යුවලකට??' ඔපෙරාවක රංග විලාසයකට ගැලපෙන විදියට අත් වලින් නිරුපණයක් කරලා පෙන්නන ගමන් දිනා විස්තර කරේ මං මහිමව හම්බවෙන්න යන දවස කොයිවගේ වෙයිද කියලා.

     'අම්මට සිරි....'

     'ඇයි බං උඹ ෆිල්ම් ඩිරෙක්ටර කෙනෙක් වෙයන්කෝ දිනා' 

     'මේ දැන් ඔය උඹ කිව්ව ආනන්දජනක යි, ජුගුප්සාජනක යි උඹලගේ ලොකු අම්මගේ පුතාලද බං?' 

දිනාදී කිව්ව කතාව ගැන හැමෝම එක එක අදහස් පලකරත් මං කල්පනා කරේ වෙනම දෙයක් ගැන.

     'ඇත්තටම එදා දවස ඒ තරම් ලස්සනවෙයි ද? නෑ.. නෑ... එහෙම වෙන එකක් නෑ. මහිම මාව දැක්කම මොන විදියේ ප්‍රතිචාරයක් දක්වයි ද? එයා කලබල වුණොත්? මිනිස්සු ඉස්සරහ මට හොඳටම බැන්නොත් එයාව රැවට්ටුවා කියලා? මට මොනවා වෙයිද?' මීට් වෙමු කියලා මහිම කිව්වම හිතේ ඇති වුණ තිගැස්ම දිනාගෙ කතාව නිසා දෙගුණ වුණ වගෙයි මට දැනුණේ.

     'විශ්?' මගේ උරහිසෙන් අතක් තියන ගමන් ලෙන්ගතු බැල්මකින් මං දිහා බලාගෙන හිටිය විනූ නිසා මං ආයෙමත් පියවි සිහියට ආවා. මොන ප්‍රශ්නේ ආවත් මාව දාල යන්නේ නැති සහෝදරකමක බැඳීම ඒ ඇස් වලින් මං ඒ වෙලාවේදී හොඳටම දැක්කා. අනිත් යාළුවොන්ගේ ඇස් වල ලියවිලා තිබුනෙත් ඒ විදියම කතාවක්. මහිම මාව පිළිනොගත්තත් මට මගේ යාළුවො ඉන්නවා කියලා මං දැනගෙන හිටියා.

     'වැඩිය හිතන්න එපා කෙල්ලේ. ඕනෙම දේකට අපි ඉන්නවනේ' ආයෙත් අර ලෙන්ගතු හිනාවමයි.

     'මේ,ඒක නෙමෙයි දැන් මොකද්ද උඹ එදාට ඇඳගෙන යන්නේ?' එච්චර වෙලාවක් මටත් නිනවුවක් නොතිබුන ප්‍රශ්නයක්.

     'විශේෂයක් නෑ බං' ගානකට නෑ වගේ මං කිව්වේ බොරුවක්. මහිමව හම්බවෙන්න යන දවස තීරණේ කරපු වෙලාවේ ඉඳලම දහස් සැරේකට වඩා හිතින් අහපු ප්‍රශ්නයක් ඒ.

     'අන්න අන්න,ඉතින් උඹ අපිටත් කොලේ වහනවා. ඔහොම හිටහන්කෝ අපි තෝරලා දෙන්නම් එකක්' එහෙම කියලා කස්ටිය ගිහින් මගේ ඇඳුම් අල්මාරිය ඇරලා, ඇඳුම් තෝරන්න පටන් ගත්තා. වර්ණ ගැලපීම්-නොගැලපීම්, ලොකු මෝස්‌තර- පොඩි මෝස්‌තර, රේන්ද-බෝරිච්චි, ගවුම්-ඩෙනිම් ඔය හැම මගුලක් ගැනම ලොකු වාදෙකුත් ගියා. ඒ කියලා ඉතින් මං එදාට ඇඳුම් තුන හතරක් අඳින්නයැ. කොහොමින් කොහොමහරි අන්තිමේදී කස්ටිය ඒකමතිකව එක ඇඳුමක් තෝරලා දුන්නේ දීර්ග සාකච්චවකිනුත් පස්සේ. 

_____________________________________________________

     මෙච්චර දවසක් මන්දහාසි වෙලා මහිමගේ හිත දිනාගත්තට විශ්මි විදියට මහිමගේ හිතේ මං ගැන තියෙන්නේ කොයි විදියේ හැගීමක්ද කියලා මට හිතා ගන්නවත් බැරි වුණා. මහිම මන්දහාසිට ආදරේ කරාට විශ්මිට ආදරේ කරයි ද කියන්න මං දන්නේ නෑ. මහිමගේ හිතේ මං ගැන කිසිම හැගීමක් නැත්තන් එයා මාව දැක්කම ගොඩක් අසරණ වෙයි. මගේ ඉස්සරහදිම එයා මට ආදරේ කරන්න බෑ කියල කිව්වොත් ඒක මහිමගේ වැරද්දක් නෙමෙයි,ඒ වුනත් ඒ වෙලාවට මං අසරණ වෙයි කියන එක නම් මට හොඳටම දැනුණා. කොයි විදියේ අවස්ථාවකට මුණ දෙන්න වුණත් මමවත්, මහිමවත් ලෝකයක් ඉස්සරහ අසරණ නොවෙන විදියක් ගැන ගොඩක් සැරයක් කල්පනා කරා. එහෙම හිතලා මං මහිමගෙන් පුංචි ඉල්ලීමක් කරා.

     'ඔයා මට එක දෙයක් පොරොන්දු වෙනවද? ප්ලීස්?'

     'කියන්න හසී.. පුළුවන් දෙයක් නම් මං නොකර ඉන්නේ නෑ ඔයා වෙනුවෙන්'

     'හ්ම්............ අපි හම්බවෙන දවසට.... ආදරේ කියන වචනේ තහනම් වචනයක් කරනවද?'

     'ඇයි ඒ?'

     'ඔයා මට දැන් ආදරේ කරාට මාව දැක්කට පස්සේ  ඔයා කොහොම හිතයිද කියන්න මට තේරෙන්නේ නෑ මහි. එදාට එක්කෝ ඔයා අසරණ වෙයි, නැත්තන් මං අසරණ වෙයි. ඒ නිසා අපි ඒ ගැන කතා නොකර ඉමු'

     'අයියෝ.... පිස්සු කෙල්ල' හිනා වෙලා මහිම එහෙම කිව්වට හිනා වෙලා හිතා හදාගන්න මට බැරි වුණා.

     'ඔයා දැන් ඔහොම කිව්වට මීට් වුනාට පස්සේ මට කෝල් එකක්වත් දෙන එකක් නෑ. ඒ නිසා ප්ලීස් මහිම'

    'අපෝ එහෙමයි නේ හිතාගෙන ඉන්නේ? වෙලාවකට මට ඔයත් එක්ක හරි තරහයි හසී,ඔයාට ඇයි මං කියන දේවල් තේරෙන්නේ නැත්තේ? කමක් නෑ ඔයාගේ කැමැත්තක්'

    ඒ ඉල්ලීම කරපු කෝල් එක කට් වුනේ මහිම මාත් එක්ක තරහ වෙලා. ඒ වුණාට ඒ තරහ බොහොම පුංචි වෙලාවකට විතරයි.

__________________________________________________________

     සිකුරාදා රෑ නින්ද යන්න ගොඩක් වෙලා ගියත් සෙනසුරාදා උදේම මට ඇහැරුණේ හිතේ තිගැස්ම නිසාම වෙන්න ඇති. උදේ ඉඳන්ම පිස්සුවෙන් වගේ එහාට මෙහාට ඇවිද ඇවිද ඉඳලා සඳුටත් කෝල් එකක් දීලා බැලුවේ අද මාත් එක්ක යන්න එයාලත් එනවා කියලා පොරොන්දු වුණ නිසා.

     'හරි හරි ඉන්දපන්කෝ පොඩ්ඩක්. හතර හමාර වෙන්න තව කොච්චර වෙලා තියෙනවද බං? උඹලගේ මේ මගුල් නිසා වැඩක් කරගන්නත් නෑ වදේ' නෝක්කාඩුවට වගේ එහෙම කිව්වට එයාල එනවා කියලා මං දැනෙන හිටියා.

     අන්තිමේදී යන්තම් හිතා හදාගෙන දෙක විතර වෙනකොට ලැස්තිවෙලා මං ටවුන් එකට ආවා. මං ඇවිත් විනාඩි 15 කින් විතර යාළුවො ටිකත් මං ලඟට ආවා.

     'දැන් උඹ මොනවද මහිමට දෙන්න හිතාගෙන ඉන්නේ?' අප්පා.......... මං එහෙම දෙයක් ගැන හිතුවෙවත් නෑනේ.

    'අපෝ ඕව දන්නේ නැත්තන් එක්ස්පීරියන්ස් තියෙන අපි වගේ එකෙක්ගෙන් අහපංකෝ නැද්ද විනූ?' මං ඇස් දෙක ලොකු කරගෙන හිටිය නිසාද කොහෙද දිනා එහෙම ඇහුවේ විනූට ඇහැක් ගහන ගමන්. විනූ ඒකට ලජ්ජාවෙන් බිම බලාගත්තා විතරයි. කොහොමත් අයියා ගැන කතා කරනකොට විනූගේ කම්මුල් ලැජ්ජාවට රෝස පාට වෙනවා කියලා අපි කවුරුත් දන්නවා. 

    'මොනවද දෙන්න ඕනේ?'

     'හ්ම්.....'

     'හ්ම්ම්.....' හැමෝම කල්පනා කරනවා. 

    'වොච් එකක්?' සඳු ඇහුවා.

    'මං දන්න තරමින් එයා වොච් එකක් පාවිච්චි කරන්න ආස නෑ සඳු'

     'ටී ෂර්ට් එකක්?' ඒ දිනා.

     'අනේ ෂර්ට් තෝරන්න මේ වෙලාවේ කඩවල් වල රිංගන්න බෑ බං' මං කිව්වේ වෙලා යයි කියලා හිතිලා.

     'ආ ඔව් ඔව්. දාඩිය දැම්මොත් උඹේ මේක්අප් එක දියවෙයි නෙ නේද?'

     'අනේ පල පල. උබයි මමයි නොදන්න මේක්අප්'

     'හරි ඉතින් මොනවද දෙන්නේ එහෙනම්?' 

     'මං හිතන්නේ මං දන්නවා මොනවද ගන්න ඕනේ කියලා. වරෙන්කො යන්න' ටිකක් වෙලා හිතද්දී හදිස්සියේම හිතට ආව අදහස නිසා මං යාලුවොන්වත් ඇදගෙන කෙලින්ම ගියේ KCC එකට. සරසවි බුක් ෂොප් එකේ රාක්ක අස්සේ ඇවිදිනකොට දැනෙන පොත් වල සුවඳට මං හ්මදාමත් ආසකරා. ඒත් අද වැඩි වෙලා ඒ සුවඳ විඳින්නේ නැතුව අපි ආව කාරණේ ඉවර කරගෙන ඉක්මනට එලියට ආවේ ඩයින්මෝ එකට යන්න හිතාගෙන.

    'ඔයා පොත් කියවන්න ආසද?'

    'හ්ම්... ආසයි. හැබැයි ඉතින් පොත් පස්සේ හොයාගෙන ගිහින් කියවන්නේ නම් නෑ. කොහෙන්හරි හම්බුනොත් නම් අනිවා කියවනවා. ඔයා ආසද හසී පොත් වලට?'

    'ගොඩා........ක් ආසයි' පොත් වලට මං ආදරේ කරේ පුදුම විදියට.

   'මොකද්ද ඔයා ආසම පොත?'

    'හම්මෝ.. ගොඩක් තියෙනවා. ඒත් ඉතින් හැමදාම කියෙව්වත් එපා වෙන්නේ නැති ආසම පොත 'ගුරු ගීතය'..'

    'ගුරු ගීතය. මාත් අහල තියෙනවා. ගොඩක් අය කියනවා ලස්සනයි කියලා'

    'අය්යෝ ඔයා තාම කියවල නැද්ද? වැඩක් නෑනේ' මං එහෙම කිව්වේ හිනා වෙලා.

    'ආ..... මේකිගේ පඬිකම විතරක්. ගෙනත් දෙනවකො නොකියවා ඉඳීද කියලා බලන්න' ටික කාලෙකට කලින් මහිම මට ඔහොම කියලා බැන්නේ තරහකට නම් නෙමෙයි. සරසවියට ගිහින් ගුරු ගීතය අතට ගත්තේ මහිමට තෑගි කරන්න හිතාගෙන. පොත අරගත්තට පස්සේ පුංචි සටහනක් තියන්න හිතුනේ ඇයි කියන්න මං දන්නේ නෑ.

               

                මහිම,

                     අදින් පස්සේ ආයෙත් කිසිම දවසක ඔයා මාත් එක්ක කතා නොකලත් මේ පොත එකම එක පාරක් හරි කියෙව්වොත් මට ඒ හොඳටම ඇති..

                                                                              විශ්මි (මන්දහාසි).

    ලියල ඉවර වෙනකොට අකුරු උඩට වැටෙන්න ඇස් වල කඳුළු බින්දු නලියව්වත් වැටෙන්න නොදී ඒ කඳුළු පිහිදල දැම්මේ සඳු..

    'යමු' ඒ විතරක් කියලා පැණිදෙනිය බස් එකේ ඇවිත් දොඩම්වල හන්දියේ බහිනකන්ම මං කතා කලේ නෑ. 

    'මේ ටික පයින් යමු නේ?' දිනාදී කිව්වේ එතන හිටිය ත්‍රීවිල් ඩ්‍රයිවර්ගේ දිහා බලන ගමන්. මෙකි නම් කොයිවෙලේ හරි ගුටි කනවා කියලා මට ඒ වෙලාවේ හිතුනා.

    හවස හතර වෙනකොට අපි හිටියේ ඩයින්මෝ එකේ පහල තට්ටුවේ තිබුණු සුපර් මාර්කට් එක ඇතුලේ. බඩු ගන්න උවමනාවක් නොවුනත් එතන හිටියේ මහිම උඩට ගියොත් පේන නිසා. රාක්ක අතර හිටියට මොකෝ අපි හතර දෙනාගේම ඇස් තිබුනේ එළියේ.

    'අනේ මාත් එක්ක උඩට යමුකෝ. අනේ අනේ අනේ ප්ලීස් බං.....' මං වැන්දෙ නැති එක විතරයි.

    'මේ පිස්සු කතා කරන්න එපා විශ්. මහිම හිතයි ඔයා එයාව බයිට් කරා කියලා. මොනවා වෙයිද එහෙම වුණොත්? පොඩ්ඩක් හිතපන්කෝ'

    'ඒයි.... අර බලපන්' මාව ඉස්සරහ වීදුරුව පැත්තට හැරෙව්වේ විනූ. 

    දෙයියනේ මහිම....... ලා නිල් පාට ඩෙනිම් කලිසමට,  සුදු පාට ටී ෂර්ට් එකක් ඇඳලා..... එයාගේ හුරතල් ගතිය මං හරියටම දකින්නේ දැන්ද කොහේදෝ. අද කන්නාඩි දෙකත් දාලා...... පඩිපෙළ දිගේ උඩට දුවගෙන ගිය එයාගේ අතේ පුංචි බෑග් එකකුත් තියෙනවා මං දැක්කා. කියාගන්න බැරි තරම් සිතිවිලි ගොඩක් හිතේ පෙරලි කරද්දී මට දැනුණේ මුළු ලෝකෙම නැවතිලා වගේ. ගල්පිලිමයක් වගේ මං හෙලවෙන්නේවත් නැතුව හිටියට මගේ පපුව ගැහුණ තාලෙට මට හිතුනේ මට කලන්තේ හැදෙන්න එනවා කියලා.

    'දැන් පලයන්' පිටිපස්සේ ඉඳලා මාව තල්ලු කරේ සඳු.

    'අනේ ඔයාලත් යමුකෝ' මං යාලුවන්ගෙන් ඉල්ලුවේ ගොඩක් බැගෑපත් විදියට.

    'විශ්මි...' 

    බොහොම තදින්, තීරණාත්මක විදියට සඳු එහෙම කිව්වම මට සඳුගේ මුණ දිහා බලන්න ඇත්තටම දැනුණේ ලොකු බයක්. පුංචි කාලේ ඉඳන්ම, සහෝදරියක් නැති මට සහෝදරියක් වුණු, හෙවනැල්ලක් වුණු, මගේ හොඳම යාලුවා වුණු සඳු, මට  'විශ්' නොකියා 'විශ්මි' කියලා කතා කරන්නේ එයාට මාත් එක්ක ලොකු තරහක් ඇති වුණු අවස්තාවක විතරයි කියන එක මං දන්නේ අත්දැකීමෙන්. මේ වගේ තීරණාත්මක අවස්ථාවක වත් ඒ හඬට අවනත නොවී ඉන්න මට පුළුවන් වුණේ නෑ. නොදැනුවත්වම මං දොරත් අරගෙන සුපර් මාර්කට් එකෙන් එලියට ආවා. මං පස්සෙන් එලියට ආව යාළුවො දිහා එකම එක පාරක් මං හැරිලා බැලුවා. ඒත් එයාලගේ අදහස වෙනස් වෙන පාටක් තිබුනේ නෑ.

    උඩ තට්ටුවට නගින්න තිබුණු පඩි කීපය මට දැනුණේ යාපහුවේ පඩිපෙළ වගේ. කකුල් පැටලිලා දැන් වැටෙයි, දැන් වැටෙයි කියලා මං හිමින් හිමින් උඩට නැග්ගේ බයෙන්. කකුල් දෙකත් වෙවුලනවා. එළියේ ඉඳන් වීදුරු දොර ඉස්සරහ හිටගෙන ඇතුල බැලුවට මහිම නම් පේන්න හිටියේ නෑ. මං පල්ලෙහා බැලුවේ සඳුල පඩිපෙළ පාමුලටවත් එයි කියලා හිතලා. ඒත් එයාල අවේ නෑ. එයාල මාව දාලා යයිද දන්නේ නෑ ක්යලත් හිතුනා. 

    පුළුවන් තරම් අත් වෙවුලන එක පාලනේ කරගෙන මං දොර  ඇරගෙන ඇතුලට යනවත් එක්කම වේටර් කෙනෙක් මට හිනා වීගෙනම පල්ලෙහට ගියා මට ඒ මනුස්සයට හිනා වෙන්නත් අමතක වුණා. එක තැනක  නැවතිලා වටපිට බලනකොට එළියේ තිබුණු හට් එකක් ඇතුලේ ඉඳගෙන ඉන්න මහිමව මං දැක්කා. එයා හිටියේ ඈතින් පේන, යන්තම් මීදුමෙන් වැහිච්ච හන්තාන දිහා බලාගෙන. මට ඒ වෙලාවේ මතක් වුණේ දිනාදී කිව්ව කතාව. 

    එතනට යන්න කලින් තවත් පාරක් මං කල්පනා කරා. පහලට දුවගෙන යන්න තරම් අසරණ කමක් මට දැනුණේ. කටේ කෙලත් හින්දිලද කොහෙද, උගුරත් රිදෙනවා. වටේ හිටිය කීපදෙනෙක්ම මං දිහා බලනව් කියලා දැනුනු නිසා මං මහිම ඉන්න පැත්තට ගියා, ගොඩක් හිමින්. ටේබල් එක උඩ අත්දෙකත් තියාගෙන ඈත බලාගෙන ඉන්න එයාගේ මුණ බලන්න තරම් මට ශක්තියක් නෑ කියලා මට තේරුණා. මොන දේවල් වුණත් අඬන්නේ නැතුව ඉන්න මං මගේ හිත පොරොන්දු කරගත්තා. මහිම ළඟටම ගියත් එයාට කතා කරන්න වචන පිට වෙන්නේ නැති වෙයි කියලා මට හිතුණා.

    'ම්.. මහි... ම' වෙවුලන කටහඬින් වුණත් මට එයාට කතා කරන්න පුළුවන් වුණා. කලබලෙන් වගේ හැරිලා මං දිහා බලනවත් එක්කම වගේ  මහිමට පුටුවෙන් නැගිට්ටුනා. 

    'විශ්මි??' ලොකු ප්‍රශ්නාර්තෙකුත් මූණට ඇරගෙන මහිම කතා කරේ මගේ හරි නමින්.

    ' සො... සොරි මහිම.. මන්දහාසි ක්යන්නෙත් ම... මං' ඒ ඇස් වලින් මගේ ඇස් අහකට ගන්න දඟලන ගමන් මං කිව්වේ වෙන දෙයක් වෙද්දෙන් කියලා හිතලා.

    'මොකක්??' අපැහැදිලි හැගීම් ගොඩක් ඒ මූණේ ඇඳෙද්දී මහිම යටි තොල හාපාගෙන අහක බලාගත්ත විදියෙන් එයා කලබල වුණා කියලා මට තේරුණා.

    ප/ලි : අම්මෝ කාර්යබහුල සතියක් අවසන්වුණේ අද දවල්. ඒ නිසයි මේ කොටස ලියන්න පරක්කු වුණේ. හොයල බැලුව හැමෝටම ස්තුතියි යාලුවනේ.. :))
කට්ටියගේ පෝස්ට්ස් වලට කමෙන්ට් කරන්න බැරි වුණා මේ ටිකේම. ඉක්මනින් එන්නම්කෝ.

~මහිම මන්දහාසි~ 20වන කොටස

      මගේ තීරණේ ගැන වචනයක්වත් අහන්නේ නැතුව මහිම ෆෝන් එක කට් කරපු එකත් හොඳයි කියල හිතුනා. මොකද එයාට කියන්න ඕනේ හැමදෙයක්ම මෙහෙම ෆෝන් එකෙන් කියල වැඩක් නැති නිසා. මහිම අහපු දේට අඬන්න ඕනෙද, හිනා වෙන්න ඕනෙද කියලවත් නොතේරෙන තරමට මං අවුල් වෙලයි හිටියේ. ඇත්ත ..... මං අහන්න ආසාවෙන් හිටිය දෙයක් තමයි මහිම ඇහුවේ , ඒත් ඒක ඇහුවේ වැරදි කෙනාගෙන්. මට කොතනද වැරදුනේ? ඇයි මහිම ඉක්මන් වුණේ? මං ඕනෙවට වඩා බලාපොරොත්තු දුන්නාවත් ද? මං හිටියේ ප්‍රශ්න වලින් හෙම්බත් වෙලා. ෆෝන් එක තිබ්බට පස්සේ මහිම අයෙත් මැසේජ් එකක්වත් එව්වේ නැති එකත් වෙලාවේ හැටියට පුදුම අස්වැසිල්ලක් වුණා. මට හිතල තීරණයක් ගන්න එයා කාලය දෙන්න ඇති. 


     මේ හැමදෙයක්ම වෙන්නෙත් මගේ අවාසනාව නිසා වෙන්න ඇති. නැත්තන් දවල් යාලුවොන්ව හම්බවෙලා, කරන්න ඕනේ මොනවද කියලා කල්පනා කරලා හැමදේම හොඳින් අවසන් කරන්න ප්ලෑන් කරාට පස්සෙත් මේ වගේ දෙයක් වෙන්න හේතුවක් නෑනේ. උදේ පාන්දරම මහිම කතා කරොත් මොනවද කරන්නේ කියලා හිතාගන්න බැරිවුණා. අපේ කස්ටියටම මිස් කෝල් තියල , මැසේජ් එකක් දැම්මේ උදව්වක් ගන්න හිතාගෙන. මේ පාන්දර දෙකට විතර ඇහැරගෙන ඉන්නේ මොන නිශාචාරයද.. ඒත් එකම එක නම්බර් එකක් විතරක් 'waiting ' වෙලා තිබුණා. වෙන කාගේවත් නෙමෙයි ඉතින් මගේ වෙන්ඩ නෑනන්ඩිගේ තමයි. අඩේ මං හිතුවා අපේ අයියාකාරයා නිදිමරාගෙන පාඩම් කරනවා ඇති කියලා. යකෝ බලාගෙන ගියාම මුන් දෙන්නා මල් කඩනව නේ. අයියට නෝන්ඩියක් දෙන්නත් නොහිතුනාම නෙමෙයි. ඒත් මේ වෙලාවේ හැටියට මූඩ් අවුල් අප්පා. අනික අපේ එකා අහයි මං මේ වෙලාවේ ඇහැරගෙන මොකද කියලා. ශිකේ......... මේ මගුලක් නිසා හිතට නිවනක් නැති හැටි.... 

_______________________________________________

    උදේ පාන්දරම මං ඇහැරුණේ ෆෝන් එකේ වයිබ්රේට් එක නිසා. මොන මගුලක් ද කියලා හිතෙනකොටම තමයි ඊයේ වුණ වැඩේ මතක් වුණේ. මහිම නම් මොකද කරන්නේ? ෆෝන් එක කොට්ටේ යට තියෙද්දීම මං කල්පනා කරත් කිසිම දෙයක් ඔලුවට ආවේ නෑ. කමක් නෑ කතා කරනවා කියලා බලනකොට කෝල් එක මහිමගෙන් නෙමෙයි, අපේ සඳුගෙන්. අම්මේ...... හිතට දැනුණු සනීපයක්...

    'හෙලෝ'

    'හෙලෝ නෙමෙයි. මේ,මොකෝ පුතේ වුණේ?' ඔන්න මේකි දැන් මට අම්මා වෙලා.

   'අනේ බලපන් සඳු' කියලා පටන්ගෙන මං මහිම මන්දහාසිට කිව්ව දේවල් එක්ක මුළු විස්තරේම දිග ඇරියා.

   'අම්මට සිරි... එහෙනම් වැඩේ දරුණුයි වගේ නේ?' සඳු එහෙම කිව්ව නම් ඉතින් දරුණුයි ම තමා.

   'ඔව් බං. මං කීයටවත් බලාපොරොත්තු වුණේ නෑ මෙහෙම දෙයක්'

   'උඹ විතරක් නෙමෙයි බං, අපිවත්. මාර කේස් එකනේ. තවත් අවුල් වෙන්න කලින් මොනවමහරි කරන්න වෙයි' 

    'තරහ වෙන්න එපා කියලා මං බෑ කියන්නද?' මං ඇහුවා.

    'ඊට පස්සේ?' 

    'හ්ම්....ඊට පස්සේ... මැසේජ් කරන එක නවත්තල දාන්නම්'

    'ඒ වුණාට කවදමහරි ඕක මහිමට කියන්න වෙනවනේ. එදාට මොකද කරන්නේ?' සඳු ඒ ඇහුවා ප්‍රශ්නෙට නම් මං කොර වුණා.

    'මන්දා...... ' මං හිටියේ හොඳටම අවුල් වෙලා.

    'මන්දා කියලා බෑනේ විශ්. මේ අහපන්කෝ, බොරුවක් කරා කියලා දැනගත්තම මහිමගෙන් නෙමෙයි කාගෙන්වත් සමාවක් නෑ. එක උඹ හොඳටම දන්නවනේ. ඒ මදිවට උඹ මෙච්චර කල් මැසේජ් කරලා, ඕනෙම කරන දේ නොහිතපු විදියකින් අහගෙන මැසේජ් නොකර අතැරලා දාන එක සාධාරණ නෑනේ? අනික උඹට එහෙම කරන්නත් බෑ. මං දන්නවනේ උඹ ගැන' සඳු කිව්ව හැමදේම ඇත්ත. 

    'දැන් ඔය මහිම ඇහුව දේට උඹ එක්සයිට් වෙලාද ඉන්නේ? මං කියන්නේ ඒ උඹ බලාපොරොත්තුවෙන් හිටිය දෙයක් නේ?'

     'ඔව් සඳු... ඒක ඇත්ත. මං ඒක පිළිගන්නවා. ඒත් එයා ඒක ඇහුවේ මන්දහාසිගෙන්. ඒකයි නේ අවුල'

     'ඒක අවුලක් වෙන්න නම් ඉතින් ෂුවර් එකටම බලපාන්න ඇත්තේ උඹේ කල්කිරියාව වෙන්න ඇති නේ' සඳු හයියෙන් හිනා වෙලා එහෙම කිව්වා.

     'උඹ කියන්නේ මං අනවශ්‍ය විදියට බලාපොරොත්තු දෙන්න ඇති කියලද?' මං කෙලින්ම ඇහුවා.

     'නැතුව... ඒත් ඒක උඹ හිතල කරා කියලා මං කියන්නේ නෑ. උඹත් නොදැනුවත්ව එහෙම වෙන්න පුළුවන්. කොහොමත් උඹ මහිමට ලව් නිසා ඒක සාමාන්‍යයි නේ' අන්තිමේදී යන්තම් සඳු මගෙන් බැනුම් නොඅහා කතාව ඉවර කරා. මහිම කෝල් කරාම ජාමේ බේරාගෙන කතා කරන්නේ කොහොමද කියලා අපි දෙන්න ගොඩක් වෙලා කතා කරලා තීරණේ කරා.

*******

     වෙනදට උදේ පාන්දරම මිස් කෝල්ස් ගහලා මාව ඇහැරවන මහිම අද තාම සද්දයක්වත් නෑ. ඇත්තටම මං බය වුණා. මෙයා මට ජෝක් එකක්වත් කරලා නම්? අම්මෝ...... මං බෙල්ලේ වැල දාගෙන මැරෙනවා. බලාගෙන ඉඳල ඉඳලා එපා වුණ නිසා මං කාමරෙන් එළියට ආවා. මං සාලෙට එනකොට අයියා ටීවී බලනවා. මගේ මූණට හිනාවක් ආවේ ඊයේ මෙයාගේ මල් කැඩිල්ල ගැන මතක් වෙලා. 

    'මොකද මේ අද උදේම නැගිටලා?' ඔන්න ඉතින් උදේ පාන්දරම නක්කලේ දැම්මා.

    'ආ..... නංගී දැන් ඉස්සර වගේ නෑනේ ලොකූ. දැන් උදේම නැගිටිනවා. මගේ හොඳ කෙල්ල' ආදරේ උතුරලා යන ඇස් වලින් මගේ දිහා බලන ගමන්  අම්මි සාලෙට ආවා. උදේම ඒ ලස්සන සුදු මුණ දැක්කම ඇතිවෙන ආදරේට මහිමත් යටයි කියලා මට හිතුණා.

    'ඔව් මේ, ළගදි ඉඳන් ඉස්සර වගේ නෑ කියලා මටත් තේරෙනවා' පිට මැද්දට, තඩි පොල්ලකින් පත බෑවා වගේ අයියා එක පාරටම කියපි. මගේ ඉහ මොළ රත්වුණා. මං හිමිට ඇස් කොනින් අම්මි දිහා බැලුවත් අම්මි බලාගෙන හිටියේ ටීවී එක දිහා. මගේ වෙලාව හොඳ නිසාමද කොහෙද අම්මිට වැඩිය ඒ කතාව තේරුණේ නෑ. රැවුල ගිනි අරන් ඉන්න වෙලාවේ මෙයා එනවා මෙතන සුරුට්ටු පත්තු කරන්න. ඉදපන්කෝ මගේ සුදු අයියේ, මං බොට කරන්නම් වැඩක්. එහෙම හිතල මං ගිහින් අම්මි ලඟින් වාඩි වෙලා අම්මිගේ උරහිසට හේත්තු වුණා.

     'අයියගේ ඇස් වටේට කලු වෙලා නේද අම්මි?' මං නිකන් අයිය දිහා ඕනෙවට එපාවට බලලා කිව්වා. අයියත් මගේ දිහා ඕනෙවට එපාවට බැලුවේ තාමත් පොරට වැඩේ මීටර් නැති ගානයි.

     'ඔව්මයි....... පාඩම් කරනවා නේ පුතේ ඒ නිසා වෙන්න ඇති' අයියා දිහා ආදරෙත්, අනුකම්පාවත් මිශ්‍රවුණු විදියේ බැල්මකින් බලන ගමන් අම්මි කිව්වා.

     'හ්ම්..... ඔයාට සබ්ජෙක්ට්ස් කීයක් තියෙනවද අයියා?' මං අම්මි අහක බලාගන්න කලින් ටාර් ගාලා අයියගෙන් ඇහුවා. 

    'තමුසෙට තියෙන ගානම තමයි. ඇයි??' අයියා ප්‍රශ්නාර්තෙකුත් මූණට අරගෙන මගෙන් ඇහුවේ පුදුමෙන් වගේ. අම්මිගේ මූණත් ඒ ගානමයි.

    'ඒක තමයි.... ඒ සබ්ජෙක්ට්ස් තුනෙන් රෑට රෑට ෆෝන් එකෙන් ඉගෙන ගන්න තියෙන්නේ කොයි සබ්ජෙක්ට් එකද කියලා තමයි මං මේ කල්පනා කරේ?' මං අම්මිගේ මුණ දිහත් හොරෙන් බලන ගමන් අයියට කියලා දැම්මා. අයියගේ මුණ කලු වුණෙත්, පුදුමෙට අම්මිගේ කට අරුණේත්, මං කාමරේට දිවුවේත් එකම වෙලාවේදී වගේ..

   'මොකද්ද චූටි දුව ඒ කිව්ව කතාව.......' කාමරේට පැනල දොර වහගන්නකොට අම්මි කෑගහල එහෙම ඇහුවා.. මං උත්තර දෙන්න ගියේ නෑ. අම්මිගේ ආදරණීය පුත්‍ර රත්නයම උත්තර දෙයි නේ..

    කාමරේට ඇවිත් ටික වෙලාවක් සාලේ දිහාට මීටරේ අල්ලාගෙන හිටියේ, අයිය ඇවිත් මාව එලොව යවයි කියලා බලාපොරොත්තුවෙන්. ඒත් එහෙම වුණේ නෑ. සමහරවිට අම්මලා, පුතාල එකතු වෙලා වට මේස සාකච්චාවක් තියනවද දන්නෙත් නෑ... 

    අයියගෙන් තර්ජනයක් නැති නිසා හිත නිදහස් වුණාම තමයි ඊළඟ පාරාලේ ඔලුවට පාත් වුණේ. මේ වඩා නිසා මට මහිමව අමතකම වෙලා ගියානේ. මහිමගෙන් මිස් කෝල් එකක් තිබුණා. අන්ස්වර් නොකරපු නිසා මොනවා හිතුවද දන්නේ නෑ. කෝල් කරනවද? මැසේජ් කරනවද? නැත්තන් මොනවත්ම නොකර පාඩුවේ ඉන්නවද කියලා කල්පනා කරනකොටම මහිම ආයෙත් කෝල් කරා. හිතේ ලොකූ කැළඹීමක් තිබුණු නිසාම මං ආන්සර් කරේ කෝල් එක කට් වෙන්න ඔන්න මෙන්න තියෙද්දී.

    'හෙලෝ'

    'හෙලෝ... ගුඩ් මොර්නින්ග්! අම්මේ...... දැනුයි ඇඟට ලේ ටිකක් ඉනුවේ' මහිම කිව්වේ පුදුම හදිස්සියකින්.

    'ගුඩ් මොර්නින්ග්!.. ඒ මොකෝ?'

    'මං හිතුවා තරහ වෙලා කියලා' ලොකූ හුස්මක් ගන්න ගමන් මහිම එහෙම කිව්වම, මගේ හිත මොකද්දෝ නොතේරෙන හැගීමකින් පිරුණා. 

    'නෑ....' පුළුවන් තරම් සන්සුන් විදියට කතා කරන්න හැදුවත් මගේ කටහඬ කලබල වෙලා කියලා මට හිතුනා.

   'හසී....??' පුදුම තරමේ ලෙන්ගතුකමකින් කටහඬ පුරවලා, ශාන්ත විදියට මහිම මට කතා කරනකොට කලින් දැනුණු හැගීම තවත් වැඩි වුණා. මේ දැනෙන්නේ ආදරේද?

   'ම්ම්....'

  'ඔයා මං කිව්ව දේවල් ගැන කල්පනා කරාද?' මහිමගේ මං කැමතිම ගුණාංගයක් මගේ හිත කලබලවෙලා තිබුණු ඒ වෙලාවෙත් එයා ප්‍රකට කරා. වැඩිය වටේ නොගිහින් කෙලින්ම ප්‍රශ්නෙට ආවා.

    'හ්ම්... ඔව්' මං ඇත්තම කිව්වා.

    'හොඳ ළමයා.... ඉතින්??' 

    'ඉතින්??' එයා අහන කතාව තේරුණත් හසරක් නොදන්න පොඩි එකා වගේ මාත් ඇහුවා.

    'අනේ ඔයා බබා නේ.. හි හි.. ඉතින් ඔයාට මොකද හිතෙන්නේ?' පුදුම තරමේ ඉවසීමකින් මහිම ඇහුවා.

    'ඊට කලින් මට ඔයාගෙන් ප්‍රශ්න ටිකක් අහන්න ඕනේ??' මං මහිමට කිව්වා.

   'ඕකේ.... ෂුවර්.. අහන්නකො ඉතින්' ඒ ලෙවල් ක්ලාස් එකක ළමයෙක් පහේ ශිෂ්‍යත්වේ ප්‍රශ්නෙකට උත්තර දෙන්න යනවා වගේ සැහැල්ලුවකින් මහිම කිව්වා.

   'ඇයි ඔයා මට ආදරේ කරන්නේ? ඔයා මං කවුද කියලා දන්නෙත් නෑ, මාව දැකලත් නෑනේ?' ඇත්තටම මගේ හිතේ තිබුණා ප්‍රශ්නේ මං ඇහුවා.

   'ආදරේට ඒ දේවල් ප්‍රශ්නයක්ද හසී? ගොඩක් කෙල්ලෝ ආශ්‍රේ කරලා තිබුණත් මට විශේෂයක් දැනුණේ ඔයා ගැන විතරයි. ඒක සාමාන්‍ය දෙයක් වෙන්න බෑ පැටියෝ. මං දන්නවා මං ඔයාට ආදරෙයි. ගොඩාක් ආදරෙයි. ඒක සාමාන්‍ය ආකර්ෂණයක් නෙමෙයි. ඔයාට මාව විශ්වාස නැද්ද?' මහිම ඇහුවේ පාපොච්චාරණක් කරන ගානට.

    'නෑ නෑ.. මට ඔයාව විශ්වාසයි. ඒත්..... ඒත් මහිම,ඔයා මාව දැක්කට පස්සේ ඒ අදහස් වෙනස් වුණොත්? ඔයා හිතන තරම් මං ලස්සන නෑ මහී'

   'මට තියෙන්නේ එහෙම රූපේ දැක්කම වෙනස් වෙන හිතක් කියලා ඔයා හිතනවද හසී? එහෙම හිතක් තියෙනවා නම් මං මීට් වෙන්න කලින් ඔයාගෙන් මෙහෙම අහන්නේ නෑ. දැක්කට පස්සේ තීරණේ කරනවා මිසක්. මට ගැලපෙනම කෙනා කියලා මෙච්චර කාලෙකට මට හිතුනේ ඔයා ගැන විතරයි හසී. මං ආදරේ කරන්නේ මං දන්න ඔය ලස්සන හදවතට මිසක් දැකල නැති ඔයාගේ මූණට නෙමෙයි' මහිම එහෙම කිව්වේ ආවේගේකින් කියලා මට හිතෙනවා. 

   'අහන්න මහිම... මං ඔයා කිව්ව දේවල් ගැන ගොඩක් හිතුවා. මට තේරෙන්නේ නෑ මං මොනවද කරන්න ඕනේ කියලා. අපි මීට් වුණාට පස්සේ අපේ තියෙන යාලුකමත් නැතිවෙයි කියලා මට බයයි. ඒ නිසා මට දැන්ම තීරණයක් ගන්න බෑ. අපි මීට් වෙමු? ඊට පස්සේ ඔයාම තීරණේ කරන්න. එතකොට මං මගේ තීරණේ ගැන කියන්නම්. ප්ලීස් මහී...' මගේ හිතේ තිබුණු අවංකම හැගීම් මං මහිමත් එක්ක කිව්වා.

   'අනේ කොච්චර ෂෝක් ද? මට ඔයාව මීට් වෙන්න කොයි තරම් ආස වුණත් මං ඒ ගැන කිව්වේ නෑ. ඔයා කියනකන්ම හිටියේ, නැත්තන් ඔයා මං ගැන වැරදියට හිතයි කියලා' මහිමගේ කට හඬේ තිබුනේ ලොකූ සතුටක්. 'ඕකේ.. එහෙනම් ඔයා මීට් වෙලාම කියන්නකෝ මට. ඉතින් අපි කවද්ද මීට් වෙන්නේ?' ඒ කටහඩට අමුතුම උද්යෝගේකුත් එකතුවෙලා තිබුණා.

   'ඔයාම කියන්නකෝ ඔයාට ලේසි දවසක්, තැනකුත් එක්ක?' මට ඒ ගැන කිසිම අදහසක් තිබුනේ නැති නිසා මං මහිමටම ඒ වගකීම පැටෙව්වා.

   'හරි.... ඔයාට සෙනසුරාදා ක්ලාස් ද? උදේ වරුවද , හවස් වරුවද පුළුවන්?'

   'හ්ම්ම්.... හරි. සෙනසුරාදා හොඳයි. වෙලාවේ ප්‍රශ්නයක් නෑ'

   'එහෙනම් සෙනසුරාදා හවස හතර හමාරට ඩයින්මෝ එකේදී? පුළුවන් ද?' මහිම ඇහුවා.

   'හා' ඒ තීරණාත්මක අවස්ථාවට මගෙන් අනුමැතිය ලැබුණා.

එහෙනම් ඊළඟ දවසේ ඩයින්මෝ එකේදී හම්බවෙමු... එතකන් ජයවේවා!

_______________

ප/ලි : ලැපේ චාජර් එකේ අවුලක් නිසා දවස් ගානක් මේ පැත්තේ එන්න බැරිවුණා. ඒ නිසා මේ කොටස දාන්න පරක්කු වුණා. ඒකට සොරි හොඳේ.........

~මහිම මන්දහාසි~ 19වන කොටස

   අනේ මහිමගෙන් ඒ ගැන ඇහුවේ අපරාදේ කියල මට හිතුනේ ඇහුවට පස්සේ. එයා මොන විදියේ උත්තරයක් දෙයිද? මොන විදියේ උත්තරයක් හම්බවුණත් මට කඩා වැටෙන්න සිද්ද වෙනවා කියල මට තේරුණා. නොතේරෙන අමුතුම විදියේ අද්භූත හැගීමකින් මුළු හිතම පිරිලා තිබුනත් බස් එකෙන් බහිනකන් ඒ ගැන මුකුත් කරන්න මට පුළුවන් කමක් තිබුනේ නෑ. විකාර විදියට බස් එකේ කලබල වෙලා හැසිරුනොත් කොහෙන් නමුත් ගෙදරට පණිවිඩේ යනවා කියල මං දන්නේ අත්දැකීමෙන්. මොකද මේ බස් වල යන්නෙම ගමේ අබිලිං හාමිනේලා.


    මහිම ඊළඟ මැසේජ් එක එවනකන් මගේ හිත තිබුණේ ගිනි කබලක් උඩ. දැන් එවයි, දැන් එවයි කියල බලාගෙන හිටිය මැසේජ් එක එන්න විනාඩි 10 ක් විතර පරක්කු වුණා. ඇයි පරක්කු කියල අහන්න ඕනේ කම තිබුණත් මොකටද නිකන් ඇදගෙන නාන්නේ කියල හිතුන නිසා එයම මැසේජ් එක එවනකන් පාඩුවේ හිටියා.


                                                       '1 message received'


     ස්ටෑන්ඩර්ඩ් මැසේජ් ටෝන් එකත් එක්ක ෆෝන් එකේ ස්ක්‍රීන් එක සරසපු ඒ වචන පේළිය දැක්කම හිතේ ඇති වුණු හැගීම විස්තර කරන්න මට වචන නෑ. දෙමෝලෙන්  පිටි කොටනවා වගේ හිතේ ගැස්මත් එක්කම මං මැසේජ් එක ඕපන් කරා.


    'Man dan oyata call karannda Hasi??' 


    මෙයා මේ මගුලක් කතා කරනවා අහපු ප්‍රශ්නෙට උත්තර නොදී. මට තරහකුත් ආවා. මේ බස් එකේ සෙනග අස්සේ කෝල් කරතහැකියැ. අනික මං මහිමට කියල තියෙන්නේ මං ඉන්නේ දිගනේ කියලා. මේ කොන්දා ගිරිය කඩාගෙන 'සුවසෙවන, ගැටඹේ, රජවත්ත, පේරාදෙණිය, පැණිදෙනිය ..............'  කියලා මන්තරේ වගේ මතුරද්දී මං බෙල්ල ලඟින්ම අහුවෙන්නත් බැරි නෑ. ඒ නිසා ටිකක් වෙලා අරගෙන තමයි මං රිප්ලයි කරේ.


    'Hmmm... man dan bas ekene inne. Hitagena inne.' 


    සැපට සීට් එකක ඉඳගෙනත් ඉද්දිත් මං කිව්ව බොරුවට බස් එකේ රෝද හතරේම හුලං යයි කියලා හිතුණත් අනිත්  මිනිස්සුන්ගේ වාසනාවටද කොහෙද එහෙම වුනේ නෑ..

   'Oh.... ehemada?? Man dan me yaaluwekge gedara yanna hadanne. Gihin awithma kathawa kiyannada ehenam??' අන්න හොඳයි. අඬන එක වුණත් නිවී සැනසිල්ලේ කරන්න ඕනේ දෙයක් නේ..


   'Ahhh... k.. datz better.. :)) ' 


   'Elaz.... Col ya l8r... Byeee.. Tc.Bs. ;) :* ' හම්මේ... අර අන්තිමට තිබුණු කිස් සිම්බල් එක දැකල නම්, මට ලැජ්ජා හිතුණා.... කන් දෙක රත් වුණා.... කම්මුල් රතු වුණා..... මල කෙලියයි.........අන්තිමේදී අරහේ මෙහෙ දිව්ව හිත එක තැනකට අරගෙන යන්තම් මැසේජ් එකක් ටයිප් කරගන්න පුළුවන් වුණා.


   'Okay... b4n... Tc. Bs. :)))' ඒ මැසේජ් එක යැව්වම මටත් නොදැනිම ලොකූ හුස්මක් පිටවුණා. ඒ සද්දෙට නම් වටේ හිටිය කීපදෙනෙක්ම ඇස් ලොකූ කරන් මගේ දිහා බැලුවා. මොකෝ උන් බැලුවා කියලා මං ගිය හුස්ම ආයෙත් අදාල ගන්නයැ? ඕනේ මගුලක් හිතා ගත්තදෙන් කියලා මත ජනේලෙන් එලිය බලාගත්තා.

___________________________________________________

    

ගෙදර විත් ටික වෙලාවක් ගියාට පස්සේ හිතුණා, මහිම යාලුවෙක්ගෙ ගෙදර කිව්වේ අපේ ගෙදරවත් දෝ කියලා. ඒත් ගෙදර නම් හිටියේ අයියා විතරයි. ඔව් ඉතින් මහිමටත් අපේ අයියන්ඩි ඇරුණම තව යාළුවො ඇතිනේ. ඊළඟට මහිම ගෙදර ඇවිත් කෝල් කරනකන් කරන්න වැඩක් තිබුණේ නැති නිසා, ගොඩ දවසකින් ෆේස්බුක් පැත්තේ යන්න හිතුණා. 

     පුරුදු පරිදි එෆ්බී ගිහින් අර ෆොටෝ එකට, මේ ස්ටේටස් එකට ලයික් කරලා, කමෙන්ට් කරලා අන්තිමේදී මං නැවතුනේ මහිමගේ ප්‍රොෆයිල් එකේ. එයා ෆොටෝස් වගේකුත් අප්ලෝඩ් කරලා තිබුණා. මං මහිමව එයාලගේ ස්පෝර්ට්ස් මීට් එක දවසේ දැක්කට පස්සේ දැක්කේ අද. ඒ ටිකට ලස්සන වෙලා තියෙන තරම්.... හිතේ දුකක් මිශ්‍ර, පසුතැවිල්ලක් වගේ හැගීමක් ඇතිවෙන්න පටන් ගත්තේ, මං ඒ ෆොටෝස් දිහා බලාගෙන ඉන්නකොට. මහිමට මාව ගැලපෙනවද කියන උභතෝකෝටික සැකය මට ඒ මොහොතෙදීත් ඇතිවුණා. ටිකකින් මහිමගේ විස්තර බල බල පහලට යනකොට දැක්ක දෙයින් මං උඩ ගියා...

    ' I'm in luv wid her... ϡ ♥♥♥.." 

    ඉස්සෙල්ලම කියන්නේ මට තමයි කියලා කිව්වට මොකද, ඊයේ රෑ මහිම ඒ රහස හැමෝටම කියලා. හිතේ ඇතිවුණේ තරහක්ද, දුකක්ද කියලා තෝරාබේරා ගන්න බැරිව ඉද්දීම මං එෆ්බී එකෙන් ලොග් අවුට් වුණා. තවත් ටිකක් වෙලා පුටුවම ඉඳගෙන හිටියේ නැගිටින්නවත් මතක් නොවුණු නිසයි. 

    දැන්ම මේ ගැන මහිමගෙන් අහන්න ඕනේ කමක් තිබුණත් මන්දහාසි ෆේස්බුක් නෑ කියලා මං කිව්ව නිසාම  මට ඉවසන්න සිද්ද වුණා. මේක නම් පුදුම කරුමයක් තමයි. මං කිව්ව බොරු වලින් කරකියාගන්න දෙයක් නැතිවෙලා තියෙන්නෙත් මටමයි. ඕනේ දෙයක් වෙද්දෙන් කියලා හවස එයාට කලින් මට මගේ කතාව කියන්න තිබුණේ. ශික්.... මං කරගත්ත මෝඩ කමක්. 

    හදිස්සියට ෆේස්බුක් ලොග් අවුට් වුණාට මොකද මහිමගේ ස්ටේටස් එකට තිබුණ කමෙන්ට්ස් වත් බැලුවේ නෑනේ. අපරාදේ... එතන සමහරවිට මේ ගැන හෝඩුවාවක් තියෙන්නත් ඇති. ඒත් දැන් ආයෙත් කම්පියුටර් එක ඔන් කරනවා කියන්නේ මරනවා වගේ වැඩක්. දැන් නමයත් පහුවෙලා. මහිම මෙච්චර වෙලා මොනවා කරනවද දන්නේ නෑ.......... හිතේ තිබුණේ කවදාවත් නැති තරමේ නොසන්සුන්කමක්. ඒත් ඉතින් මගේ හදිස්සියට හැමදේම වෙන්නේ නෑනේ.

     බලාගෙන ඉඳල බැරිම තැන ටීවී බලන්නවත් යන්න කියලා හදනකොටම ෆෝන් එකට මැසේජ් එකක් ආවා.

     'Hey, man aawa... Oya kaawada?' 

     හම්මේ.... මං හිතුවා කතාව කියලා මැසේජ් එකක් එව්වා කියලා. ඒත්........ මහිම මෙහෙම වටේ යන එක ගැන නම් මට පොඩි සැකයක් ඇතිවුණා. මෙයා මේ හදන්නේ මට ලණුවක් දෙන්නවත් ද? ඒ නිසා වැඩිය ඒ කතාව ගැන උනන්දුවක් පෙන්නන්නේ නැතුව ඉන්න ඕනේ කියලා මං තීරණේ කරා.

     'Ow... man kaawa. Oya kaawada? Naththan kanna.. :) ' 

     'Naa..... man kaala ennam..k wait.. ' මෙච්චර වෙලා බලාගෙන ඉඳලත් තාම බැරි වුණානේ මහිමගෙන් වචනයක් ගන්න. දැන් ඉතින් තවත් ටිකක් වෙලා බලන් ඉන්න වෙයි. වෙන මොනවා කරන්නද ඉතින්. 

 *****

     'Man dan col karannada?' මං බලාපොරොත්තුවෙන් හිටිය මැසේජ් එක ආවේ රෑ 10 ට විතර.. මැසේජ් එක දැක්කම හවසට වැඩිය හිතා ගැහෙන්න පටන් ගත්තා. මහිම මට ලණුවක් දෙන්නවත් හදනවද කියන ප්‍රශ්නේ නිසා පුංචි බයකුත් තිබුණා. එන ඕනේ ප්‍රශ්නෙකට මුණ දෙන්න ශක්තිය දෙන්න කියලා තිස්තුන් කෝටියක් දෙවිවරුන්ගෙන් ඉල්ලලාම මං මැසේජ් එකට රිප්ලයි කරා.

    'Ok....' එච්චරක් විතරක් කියලා රිප්ලයි කරපු මැසේජ් එක ඩිලීවර් වෙලා ටික වෙලාවකින්

'මීදුම් දුමාරයේ.... 

සීත හැන්දෑ යාමේ.... 

සිහින ඇන්ද සානුවේ.... 

ආශා නැතිද මාත් එක්ක තනිව ඉන්නට...'

   ඒ මගේ රින්ග් ටෝන් එක... තවත් ටිකක් වෙලා සින්දුව අහගෙන ඉඳලා,මං ෆෝන් එක ආන්සර් කරන්න ලෑස්ති වුනේ දොර දිහත් බලලා, උගුරේ රැල් බුරුලුත් ඇරලා. මොකෝ බය වැඩිකමටම උගුරේ නිකන් මොනවහරි හිරවෙලා වගේ දැනුණා. 

  'හෙලෝ' පුළුවන් තරම් හිමීට කටහඬේ සද්දේ අඩුකරලා මං ෆෝන් එකට ආන්සර් කරා. 

  'හෙලෝ' අම්මේ....... ඒ කටහඬ ඇහෙනකොට හිතට දැනෙන සතුටක්. ඒ සතුට නිසාම ඊළඟට මං මුකුත් නොකියම හිටියා. 

  'දැන් කතා කරාට කමක් නෑනේ හසී?' මං කතා නොකරපු නිසාම ආයෙත් මහිම ම කතා කරා. මට ඒ වෙලාවේ මතක් වුණේ මං කලින් දවසක දැකපු හීනයක්. හිනාවකුත් ආවා.

  'කමක් නෑ..' තප්පර කීපයක් පරක්කුවෙලා මං උත්තර දුන්නා. කතාවට වඩා නිශ්ශබ්දතාවය වැඩි කියලා මටත් නොහිතුනාම නෙමෙයි.

  'හොඳයි' එහෙම කියලා මහිම ලස්සනට හිනාවෙනවා මට ඇහුණා. 'ඉතින් ඉතින්, කියන්න මොනවහරි??' ආයෙත් එයාම අහනවා. මෙන්න යකෝ වැඩක් මං කතා කරේ එයාගේ කතාව අහන්න නෙ. දැන් මට කියනවා මොනවහරි කියන්නලු.

  'හ්ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්...... ඔය කියන්න ඉතින්. මොකද්ද අර හවස කිව්ව කතාව?' ඇඟට පතට නොදැනී වගේ ඒ අමාරු වචන ටික මං කියලා දැම්මා. 

  'හ්ම්.... හවස කිව්ව කතාව නේ?' ඒ අහපු ස්ටයිල් එක නම් මට එච්චරම ඇල්ලුවේ නෑ.

  'ඔව්'

  'ඉස්සෙල්ලම ප්‍රොමිස් වෙන්න'

  'මොනවද?'

  'මාත් එක්ක තරහ වෙන්නේ නෑ කියලා?' හෑ............. මේ මොනවද මේ කියන්නේ?

  'මං මොකටද තරහ වෙන්නේ?'

  'කියන්නකෝ පඬියා නොවී' අනේ එක නම් මහිම කිව්වේ හරි හුරතල් විදියට. වන් මෝ කියන්නත් නොහිතුනාම නෙමෙයි ඉතින්..

  'හරි හරි.. ප්‍රොමිස්..'

  'මං ගැන වැරදියට හිතන්නත් බෑ. ඕකේ??'  

  'ඕකේ...' හිතේ ලොකූ බරක් ඇතිව වුණත් කිසිම ගානක් නෑ වගේ මං කියලා දැම්මා.

  'හොඳයි.. හ්ම්... මාත් එක්ක තරහ වෙන්නත් බෑ, වරදවා හිතන්නත් බෑ. ඔයා දැන් මට ප්‍රොමිස් වුණා නේ' එහෙම කියලා එයා කතාව නතර කරත් මං කතා කරේ නෑ

  'හසී... මං මේක හොඳට හිතල ගත්ත තීරණයක්.. මං ඔයාට ආදරෙයි හසී.. මං ඔයාට ආදරෙයි. ගොඩක්' 

මහිම මේ මොනවද කියවන්නේ. එයා හොඳ සිහියෙන්ද?

   'මං දන්නවා ඔයා බයවෙලා ඉන්නේ දැන්.. ඒත් මං කිව්වේ ඇත්ත හසී.. අවංකවම මං ඔයාට ආදරෙයි. ඔයාට මේ ගැන ගොඩක් කල්පනා කරන්න ඕනේ කියලත් මං දන්නවා. කමක් නෑ. ඔයා හොඳට හිතන්න. බනිනවා නම් මට බනින්න. හැබැයි දැන් නෙමෙයි. හෙට උදේට. මොකෝ දැන් මං ෆෝන් එක තියනවා. ඔයා කල්පනා කරලා මට උදේට කියන්න.. ප්ලීස් දැන් මට මුකුත් කියන්න එපා. මං කන් දෙක වහගෙන ඉන්නේ...... මං තියනවා... ගුඩ් නයිට්.. බුදුසරණයි. පරිස්සමින් ඉන්න පැටියෝ...'

    මං අහන්න කැමතිම හුරතල් තාලෙට, මේ ටික කියාගෙන කියාගෙන ගිය මහිම මං මොනවත් කියන්න කලින්ම ෆෝන් එක කට් කරා. වෙවුලන අතින් හිටිය විදියටම ෆෝන් එක අල්ලාගෙන ඉන්නකොට මගේ හිතට දැනුණු තිගැස්ම ගැන කියන්න මට වචන නෑ.... 

   සතුට, ආදරේ, බලාපොරොත්තු, පුදුමය මැද්දේ හිරවුණු පුංචි දුකකුත් එක්ක මේ ගෙවෙන්න යන්නේ තවත් නිදි නැති රැයක් කියන එක නම් මට හොඳටම දැනුණා.

~මහිම මන්දහාසි~ 18වන කොටස

    හිත පුරා දැනුණු මගේ අහිංසක ආදරෙත් යටපත් කරගෙන අලුතින්ම ලියලන්න පටන්ගෙන තිබුණු හැගීමට නමක් දෙන්න මට බැරිවුණා. බයක්, තැතිගැන්මක් වගේ සමාන සිතිවිලි නිසා මගේ හිතේ තිබුණු සතුට, සැනසීම හරියට හොරු අරන් ගියා වගේ. මං මහිමට කොහොමද මේ දේවල් කියන්නේ? එයා මන්දහාසිව විශ්වාස කරන තරමට, මන්දහාසිට ලං වෙන තරමට විශ්මි විදියට අසරණ වුණේ මං. ඒකට වගකිවයුත්තා විදියට මට මං ගැනම ඈති වුණේ තරහක්. 


     එකම විදියට, කිව්ව කිසිම දෙයක් පටලවා ගන්නේ නැතිව මාස 4ක් මන්දහාසි විදියට කරපු රඟපෑම නිසා මං හිටියේ හෙම්බත් වෙලා. එක වෙලාවකට මේ හැමදෙයක්ම දමල ගහලා මහිමට ඇත්තම කියන්න හිතුණත්, හිතේ ආවේගෙට මෝඩ වෙලා හැමදෙයක්ම නැති කරගන්නත් මට තිබුනේ ලෝබකමක්. 

     'හදිස්සි වෙන්න එපා බං. මේ ටිකත් ඉවසල හිටපන්' ඒ හැම වෙලාවේම යාලුවන්ගෙන් ලැබුනේ ඒ විදිය අවවාදයක්. තව ටිකක්,තව ටිකක්, තව ටිකක්........... මේ ටික ඇති කියල මට හිතුන වාර අනන්තයි.


     හිතේ සැනසීම නැතුව ජීවත් වෙලත් වැඩක් නෑ කියල මං අදහන්න පුරුදු වෙලා දැන් ගොඩක් කල්. එහෙවු මං බලෙන්ම මගේ හිතේ සැනසීම නැති කරගෙන. මං විහින්ම පැටලුව නූල් බෝලේ අගක් මුලක් හොයා ගන්න බැරි තරමට මං දැන් අසරණ වෙලා. ඒත් තවත් ගොඩක් කාලයක් මෙහෙම් ඉන්න මට කිසිම ආසාවක් නෑ. ඒත් මේ ගැන කතා කරන්න යාළුවො ටික එකට එකතු කරගන්න දවසක් ලැබෙනකම් මට ඉවසන්න සිද්ධ වුණා.

_____________________________________________

    'අනේ ප්ලීස් බං. මට දැන් මේක ඇති. කියපන් මං දැන් මොකද කරන්න ඕනේ කියලා' තනියම තීරණයක් ගන්න බැරි පොඩි එකෙක් වගේ මගේ අදෝනාව දිග ඇරියේ එක සෙනසුරාදාවක වයිට් හවුස් එක ඇතුලේ දවල්ට කන ගමන්.

    'හරි හරි බොල. පොඩ්ඩක් ඉදපන්කෝ ඔය වෑර්ලස් එක වහලා' මංසලා එහෙම කිව්වේ මගේ ෆෝන් එකේ මැසේජස් ටික බලන ගමන්. කට්ටියම ගුලිවෙලා, බෙලි දික් කරගෙන මහිම මන්දහාසිට එවල තියෙන මැසේජස් ටික බලනවා කෑමත් පැත්තක තියලා. දවල්ට කන්න වයිට් හවුස් එකට ඇවිත් හිටිය මිනිස්සු සරින් සැරේ අපේ සෙට් එක දිහා බලනවා. ඊට හපන් වේටර්ලා ටික. ඇයි යකෝ ජීවිතේට ෆෝන් එකක් දැකල නෑ වගේ මුන් ටික ෆෝන් එකට එබිලා ඉන්නවනේ. ඒ මදිවට නොහොබිනා කතා කියලා හයියෙන් හිනාත් වෙනවා. ඒ වෙලාවේ මං හිටිය මානසික තත්ත්වෙත් එක්ක බලනකොට මටත් ඒක විකාරයක් වගේ පෙනුනට, වෙන වෙලාවක නම් මාත් ඔච්චර තමයි.

     'දැන් මහිම ෆිට් නේ උඹත් එක්ක?' මැසේජස් ටික බලල ඉවර වෙලා ඉස්සෙල්ලම කට ඇරියේ සඳු.

     'ඔව් ෆිට්. හැබැයි ඒ මාත් එක්ක නෙමෙයි. මන්දහාසි එක්ක' මං කිව්වේ තරහෙන්. මං තරහ ගත්තට මෙයාල පලි නෑ කියලා මට හිතුණේ එහෙම කිව්වට පස්සේ. 

     'සොරි' ඊට පස්සේ අයෙමත් මං ම කට ඇරියේ අවංකවම පසුතැවිල්ලක් දැනුණු නිසා.

     'නෑ බං. ඒ වචන ටිකෙන්ම උඹේ හිතේ තියෙන අප්සෙට් ඒක තේරෙනවා. එක අතකට මන්දහාසි වෙයන් කියලා උඹව ඇවිස්සුව අපිත් මේවට වග කියන්න ඕනේ' ෆුල්ම සීරියස් මූඩ් එකක් මූණට ගන්න ගමන් දෞපදී කිව්වේ අනිත් අයගේ දිහාත් මාරුවෙන් මාරුවට බලන ගමන්.

   'නෑ. අනේ මං ඔයාලට වැරද්දක් කියන්නේ නෑ දෞපි. ඒ හැමදේම ඔයාල කරෙත් මං නිසා නේ. මේ විකාරේ පටන් ගන්නකොට මෙච්චර දුර දිග යයි කියලා මං හිතුවෙත් නෑ. ඒත් දැන් හිතා ගන්න බැරි තරමට මේ ප්‍රශ්නේ ඇදුනා වැඩි. ඉස්සෙල්ල ඉස්සෙල්ල මන්දහාසිට පට්ට පල් බොරු කිව්ව මහිම දැන් හැමදෙයක්ම කියන්නේ ඇත්ත. ඔයාලත් දකින්න ඇති නේ මැසේජස්. මට හිතාගන්න බෑ, මොනවා කරන්නද කියලා. මහිම මන්දහාසිව විශ්වාස කරනවා දැන්,ගොඩාක්. ඒ විදිය දෙයක් වෙයි කියලා මං කවදාවත් බලාපොරොත්තු වුනේ නෑ. ඒකට මහිමට වැරද්දක් කියන්න බෑ බං. මොකද ඕනෙම මෝඩයෙක් මේ වගේ වැඩක් දවසක් කරයි, දෙකක් කරයි ඊටපස්සේ අත ඇරලා දානවා. ඒත් මං...... මාස හතරක් බං. මාස හතරක් කියන්නේ ලොකු කාලයක්'...... වෙනද වගේ මගේ කතාවට බාධා නොකර හැමෝම උවමනාවෙන් මට ඇහුම්කන් දුන්නා. හිතේ තියෙන කලකිරීම නැති කරගන්න මමත් ඒ අවස්ථාව උදව්වක් කරගන්න හිතුවා. 

    'දැන් මේක මටවත් ලෙහාගන්න බැරිතරමට අවුල් ජාලාවක් වෙලා ඉවරයි බං. මං දන්නේ නෑ කොහොම මේවා මහිමට කියන්නද කියලා. එයා මං ගැන කොහොම හිතාවිද? මේ දේවල් එයා හීනෙකින්වත් බලාපොරොත්තු වෙන්න නැතුව ඇති නේ. එයා මං ගැන මොනවා හිතයි ද? බොරුකාරියක්? වංචාකාරියක්? මහිම මට කවමදාකවත් ආදරේ නොකරත් මට කමක් නෑ බං. ඒත් කවදාහරි මහිමට බොරුකාරියක් වෙලා මට මැරෙන්න බෑ බං. මට දැන් මේ සෙල්ලම ඇති' මුළු කතාව පුරාම තිබුණු ඉකිය කතාව අන්තිමේදී කඳුළු බවට පෙරළුණා.

     මගේ කඳුළු නතර කරන්න යාළුවො කිසිම කෙනෙක් උත්සහකරේ නෑ. ඒ වෙනුවට එයාලත් ඇස් වල කඳුළු පුරවගෙන මං දිහා බලාගෙන හිටියා. මුළු හිතම පුච්චගෙන වගේ ඇඟ ඇතුලෙන් දැනෙන දැවිල්ලක් එක්කම, දිගටම මගේ ඇස් වලින් කඳුළු ඉනුවා. අන්තිමේදී කඳුලුත් එක්කම හිතේ තිබුණු දුකත් හේදිලා ගියා කියලා දැනෙනකන්ම ඇඩුව මං ඔලුව ඉස්සුවා. ඒත් ටිකකින් මේ ඉමක් කොනක් නැති ප්‍රශ්නේ නිසා අයෙමත් ඇස් දැවිල්ලක් එක්කම කඳුළු ආවත් මං දරාගෙන ඉන්න පුළුවන් තරම් උත්සහ කරා.

ලොකු නිහඬතාවයකට පස්සේ ඉස්සෙල්ලම කතාකරේ සඳු,

    'හරි...... ඉස්සෙල්ලම කියන්න, මාස 4 කට පස්සේ ඔයාට මහිම ගැන හිතෙන දේ?' 

    'හ්ම්... මාස 4 කට පස්සේ.......... මහිම ගොඩක් හොඳ කෙනෙක්. මං හිතුවට වඩා. සමහර විට කොල්ලෙක්ව තේරුම් ගන්න මාස 4 ක් මදි වෙන්න පුළුවන්. ඒත්.... ඒත් මහිම කියන්නේ මං කවදත් කැමති විදියේ කොල්ලෙක්. ඉස්සෙල්ලම මං එයාගේ ඇස් වලට, හිනාවට ආදරේ කරාට මං දැන් අවංකවම එයට ආදරේ කරනවා. කලින් හිතුව විදියෙම හිත හොඳ, ඕනේ කෙනෙක් එක්ක හොඳට හිනාවෙලා කතා කරන්න පුළුවන්, වැඩක් පිළිවෙලට කරන, වැඩි කැටයම් නැති සරල චරිතයක්..' මට මහිම ගැන හිතුන දේ අඩුවක් නැතුවම මං යාලුවොන්ට පැහැදිලි කරා.

   'ඇයි එතකොට හුරතල් නැද්ද?' විනූ ඒ ටික නම් ඇහුවේ මාව හිනස්සවන්න හිතාගෙන.

   'ඕනෙවටත් වඩා' මාත් උත්තර දුන්නේ හිනාවකින්. මෙච්චර වෙලා හිතේ තිබුණු කනස්සල්ල දැන් නැතිවෙලා කියලා මට තේරුනේ ඒ වෙලාවේ.

    'හරි එතකොට කෙල්ලෝ සම්බන්දයෙන්?' ඉස්සර මට ලොකුම ප්‍රශ්නේ වෙලා තිබුණු දේ ඇහුවේ සඳු.

    'කෙල්ලෝ. අපි දන්නවා වගේම ගර්ල් ෆ්‍රෙන්ඩ් කෙනෙක් නම් නෑ තමයි. ඒත් යාළුවො ගොඩක් ඉන්නවා එයාට. මන්දහාසි තරමට ෆිට් කීප දෙනෙකුත් ඉන්නවා ලු. ඒත් මට දැනුණු දේ නම් ඒ සම්බන්දයෙන් එයා හරි ඩීසන්ට්.'

    'අන්න ඒක නම් සෑහෙන්න වැදගත්. මාත් හොයාගන්න ඕනේ ඒ වගේ කොල්ලෙක් තමයි' සඳු කිව්වේ ඉතින් විහිලුවට වගේ වුණාට ඒක ඇත්තක් කියලා මං දන්නවා.

'ඒ කියන්නේ මහිම සම්බන්දයෙන් විශ්මිට තිබුණු ආදරේ අඩුවක් වුණේ නෑ?'

'වැඩි වුණා මිසක්, බින්දුවක්වත් අඩුවුණේ නෑ' මගේ කටහඬේ ඕනෙවටත් වඩා ආඩම්බරේ තිබුණා කියලා හිතුණට ඉතින් කිව්ව වචනේ මැමත් කෙනෙක් ලව්වා අද්දවන්නයැ.

 'මධුක අයියා? ප්‍රශ්නයක් වෙයිද?' ඒ ප්‍රශ්නෙන් මාව කරකවල අත ඇරියා වගේ හැගීමක් දැනුණා. මගේ එකම සහෝදරයා, මේ වගේ තීරනේකදී කොහොම හැසිරෙයිද? මට ඒක හිතාගන්නවත් බැරිවුණා.

 'ඒ ගැන බය වෙන්න එපා. ගිම්හාන් අයියා ගැන මං බලා ගන්නම්. ප්‍රොමිස්' ඔන්න ඉතින් අපේ අයියගේ වෙන්ට බාරි නොහොත් මගේ අතිජාත මිතුරිය විනූ ඒ වගකීම කරට ගත්තා.

  'මං හිතන්නේ නෑ බං' 

   'ගිම්හාන් අයිය මේ වයසේදී එයාගේ නංගිට ආදරේ කරන්න දෙන්නේ නැත්තම්, එයාගේ නංගිගේ වයසේම මට ආදරේ කරන්නත් එයාට තහනම්' ඒ ටික නම් විනූ කිව්වේ සීරියස් විදියට. ඒ කිව්වේ එයා එෆ්ෆෙයාර් එක නවත්තනවා කියලා? අපේ අම්මෝ එහෙම වුනොත් අපේ එකා වහ බොයි. බෙල්ලේ වැල දාගනි. කෝච්චියට පනියි. ඒ නිසා එහෙම වෙන්න බෑ කියන්න කට අරිනකොටම,

   'බය වෙන්න එපා විශ්. මාව විශ්වාස කරන්න. ගිම්හාන් අයියා මං කියන දේ අහනවා. මට ඒක ඉර හඳ වගේ විශ්වාසයි' ඒ කටහඬේ තිබුණු ලොකු ස්ථිර බවක්. 

   'ඔන්න බලපන් ඉතින්, ළමයි දාස් ගානකට අනසක පතුරවාගෙන ඉන්න අපේ අහිංසක මධු අයියා මේ හෝ හපුට්ටිට දැන්ම බයයි ලු. අබුද්දස්ස කාලෙට ලබුත් තිත ලු. සංසාරේ..........' කම්මුලට අතකුත් තියාගෙන දිනාදී කිව්වේ විනූව අවුස්සන්න. ඊට පස්සේ එතන ඇතිවුන කතා ටිකට හිනාවුණු මගේ දුක කොහේ අතුරුදහන් වුනාද කියන්න දන්නේ නෑ.

____________________________________________

    'Mahi, mata oyata deyak kiyanna thiyenawa' ඉක්මනට මීට් වෙන්න ඕනේ කියලා මහිමට අදම කියන්න කියලා යාළුවො ටික කිව්වා. ඒ නිසා හවස ගෙදර යන ගමන් බස් එකේදී මහිමට ඒ ගැන කියලා මං මැසේජ් එකක් දැම්මා. ඉක්මනට මීට් වෙලා හැමදේම කියලා හිත නිදහස් කරගන්න මට තිබුනේ ලොකු උවමනාවක්. මං හිතුවා මොකද්ද? මොකද්ද? කියලා අහල දැන්ම මහිම මට කරදර කරයි කියලා. ඒත් වුණේ මං නොහිතපු දෙයක්.

    'Ayyooo... i wanna tl yu smthin 2. Onna man thamayi issellama kiyanne, harida? Man kiwwata passe oya one deyak kiyanna.. Deal??' මං කියන්න ඕනේ දේවල් ඇයි මහිම මට කියන්නේ? මේ මොන මරාලයක්ද කඩාපාත් වෙන්න යන්නේ? මං ඇත්තටම බය වුණා. මොනවා කියන්නද කියලා ගොඩක් වෙලා කල්පනා කරා.

   'Okay... deal... Kiyanna??' කිසිම ගානක් නැතුව වගේ එහෙම කිව්වට මං ඇත්තටම හිතෙන් පිච්චුනා. 

   'Hmmm..... ane manda kohoma kiyannada kiyala.. ;)' දෙයියනේ.... මහිම ලෑස්ති වෙන්නේ මාව බය කරවලා මරන්නද?

   'Kohomahari kiyanna... Mokadda?'

   'Meka issellama oyata witharayi kiyanne harida? Kaatawath kiyanna baa dan ma..K? Prmz??' පොරොන්දුවක් ගන්න එයාගේ රහසක් ගැන? හැමදෙයක්ම විසඳෙන්න යන මොහොතේ මෙයා මොනාද කියන්න යන්නේ?

'K prmz... Ane danwath kiyannako plz... :O' මං ඇහුවේ ඉවසල ඉවසල බැරිම තැන.

'Ammooo... meyata thiyena hadissiya... Okay then,,,...........................................................................................................................................................................................I'm in luv Hasi.. I'm in luv.' මෙච්චර කාලයක් පරිස්සමට හැඩකරපු මගේ හීන මාලිගාව මගේ ඇස් ඉස්සරහා බිඳිලා විසිරිලා යන්න හදන වෙලාවේ කඳුළු ආවේ නැත්තන් ඒක ලෝක පුදුමයක්.. ඔව් මං ඇඩුවා. 

'Wht???' මට එච්චරයි අහන්න පුළුවන් වුණේ..

ප/ලි : ගිය සතියේ කිව්වනේ හොරට කතාව පොඩ්ඩක් ලියල කියලා ඔන්න අද ලිව්වා දිග................... ට. හිකිස්...

~ ලෝක සොභාවය සහ මියැදුණු ආලය ~

ඔයා වෙනස් වුණා

මං එදා දුක් වුණා...

පස්සේ මං කාලෙත් එක්ක වෙනස්වීම් දරාගන්න හුරුවුණා...

ඒත් දැන්,

ඔයා දුක් වෙනවා

මං වෙනස් වෙලා ලු

ඉස්සර වගේ නෑ ලු

අනේ............

ඔයත් හිත හදාගන්නකෝ වස්තුවේ 

මොකද,

'මේ ලෝකේ වෙනස් නොවෙන එක්කම දේ 

වෙනස් වීම විතරයි'

කියල මට ඉගැන්නුවෙත් ඔයා නේ..

~මහිම මන්දහාසි~ 17වන කොටස

     හැමදාමත් මගේ අදහස් බෙදාගත්ත මගේ යාළුවා එයා.... මං එයාව බොහොම පරිස්සමින් රැකගත්තා.. ලස්සනට, පිළිවෙලට එයාව මගේ ලඟින්ම තියාගත්තා. මගේ ආදරේ ගැන මගේ හොඳම යාලුවන්ටවත් නොකිව්ව දේවල් මං එයාට කිව්වා. ඒත් ...... ඒත් දැන් එයා නෑ. මට පුළුවන් හැමතැනම හෙව්වත් එයා හිටියේ නෑ. මගේ ආදරණීය දිනපොත. යන්න කලින් පොත් රාක්කෙ අනිත් පොත් අස්සෙන් හංගලා ගියේ කවුරුත් දකියි කියල තිබුණු බය නිසයි.


      උදේ යන්න කලින් මං කාමරේ අස් කරලා ගිය නිසා අම්මි කාමරේට එන්න ඇති කියල හිතන්නත් බෑ. අප්පච්චි කොහොමත් ගෙදර නැති නිසා අප්පච්චිව සැක කරන්නත් බෑ. එහෙනම් සැක කරන්න ඉන්නේ එකම එක්කෙනයි. වෙන මොකාද ඉතින් අයියකාරයා තමයි. ශික්.... අයියා ඩයරි එක දැක්කනම් කිසිම ලැජ්ජාවක් නැතුව ඔක්කොම බලන්න ඇති. බැරිවෙලාවත් අයියගේ ඩයරි එක මට අහුවුනොත් එයාට අත්වෙන්නෙත් ඔය ඉරණම ම නිසා මගේ සැකේ බොහොම සාධාරණ එකක් වුණා. ඒ හැමදේම අයියා බලලා නම්? එහෙනම් ඉතින් මං ඉඳලා ඉවරයි. කොහොමද මං ආයෙත් අයියට මුණ දෙන්නේ? ඊටත් වැඩිය මට තිබුණු බය මහිමට ප්‍රශ්නයක් වෙයි කියලා. පැත්තක ඉඳලා මේ කිසිදෙයක් නොදන්න මහිමත් වැරදිකාරයෙක් වුණොත් මට සමාවදෙන්න මටම බැරිවෙයි. 


     මං රෑ කෑම මේසෙට වාඩිවුනෙත් නැතිවුණ ඩයරි එක ගැන හෝඩුවාවක් හොයාගන්න හිතාගෙන. ඒත් කිසිම වෙනසක් නැතුව වෙනද විදියටම එදත් කට්ටියම කෑම කෑවා. මමයි, අයියයි දෙන්නම කලින් කාල ඉවර වුණ නිසා ටීවී එක බලන්න මං වාඩිවුණේ මොබයිල් එකත් අතේ තියාගෙන. ටික වෙලාවකින් අයියත් ඇවිත් ටීවී බලන්න වාඩිවුණා. හිතේ තිබුණු දුකයි, කාන්සියයි නිසා මං මහිමට මැසේජ් කරේ ඕනෙවට එපාවට වගේ.


    "Oya mokak hari awulakin neda inne??" මහිම එහෙම ඇහුවම මට පුදුමත් හිතුණා.


    "Ai ehema ahuwe?"


    "Nah, mata ehema danenawa. Eka hari neda?" ෂා.... දැන් මහිමට මාව දැනෙන්නත් පටන්ගෙන නේ.. ආ... නෑ විශ්මිව නෙමෙයි, මන්දහාසිව. 


    "Nah, prashnayakmath nemei oluwa poddak ridenawa." මහිමට ඇත්ත කියන්න ඕනේ වුණත් මං බොරුවක් කිව්වා. මට මොන ප්‍රශ්න තිබුණත් ඒවාට මහිම පලි නෑ කියලා හිතුන නිසා බල බලා හිටිය නාට්ටිය පැත්තකින් තියල මං කාමරේට යන්න ලෑස්ති වුණේ නිදහසේ මැසේජ් කරන්න පුළුවන් නිසා.

     "කාටද දැන් තමුසේ ඔය ටෙක්ස්ට් කරන්නේ?" පුටුවෙන් නැගිටින්න හැදුව මාව ආයෙමත් පුටුවෙන් වාඩි කරවන්න ඒ වචන වලට පුළුවන් වුණා. 

     "මේ... කා... කාටවත් නෑ. ඇයි?" මං බයටම උත්තර දෙන්න පරක්කු වුණා විතරක් නෙමෙයි ගොතත් ගැහුණා.

     "කාටවත් නෑ? කාටවත් නෑ නේ? මං මෝඩයෙක් කියලද ඔයා හිතන්නේ නංගි?" ඔව් කියලා කියන්න හිතුණත් මං බිම බලාගත්තා. දැන් හරිනේ ඉතින්.... ඔක්කොම බලලා කියලා නම් මීට වඩා සාක්ෂි ඕනේ නෑ.

     "මතක තියාගන්නවා නංගි, මං තමුන්ගේ අයියා. මට හොරෙන් වැඩ කරන්න නම් හිතන්නවත් එපා හරී???" ඒක අනතුරු ඇඟවීමක් ද, නැත්තම් තර්ජනයක්ද කියලා හිතන්න උත්සාහ කරන අතරේ මං ඉක්මනටම කාමරේට ආවා. තවත් ටිකක් වෙලා එතන හිටියා නම් අයියා ෆෝන් එකත් උදුරලා ගන්නවා කියලා නම් මට ඉර හඳ වගේ ෂුවර්...

     අයියට ඩයරි එක අහුවුණා කියලා දැන ගත්තම සඳුල කිව්වේ කලින්ම අයියට කිව්වේ නැති එකට තරහ ඇති කියලයි. ඒ වුනාට ඉතින් එයාට කලින් කිව්වා නම් සබ්බුව හම්බවෙන්නේ මට නේ. ඩයරි එක ආයෙත් හොයාගන්න යාලුවොන්ගෙන් අදහසක් බලාපොරොත්තු වුණත් ඒ වැඩේ හරී ගියේ නෑ. 

     ''ඕක හොයන්න ගිහින් අයියට මාට්ටු වුණොත් තවත් අවුල්වෙයි බං. අනික දැනටමත් හැමදේම බලලා ඉවර ඇති නේ විශ්'' යාළුවො කිව්වේ එහෙමයි. ඒකත් ඇත්ත කතාව තමයි. ඒත්, මොකද්දෝ නොතේරෙන සිතිවිල්ලක් නිසා මං දවස් ගානක් යනකන් හිටියේ හිතේ දුකින්. මං මගේ මුළු ආත්මෙම පාවා දුන්න වගේ හැගීමක් නිසා අයියගේ මුණ බලලා වෙනද වගේ සැහැල්ලුවෙන් කතා කරන්න මට බැරි වුණා. එයත් හැම තිස්සෙම මගේ දිහා බැලුවේ සැකෙන් වගේ. ඒත් මොන සැකේ තිබුණත් මේ ගැන අම්මිටවත්, අප්පච්චිටවත් වචනයක්වත් නොකියා ඉන්න තරම් එයා තාමත් මගේ හොඳ අයියා වෙලා හිටියා. ඒත් හැමදේටම මට උල්පන්දම් දෙනවා කියලා අයියා විනූට නම් බැනලා තිබුණා. 

******

     තවත් ටික දවසකට පස්සේ මාස ගානක් හිතේ දෙගිඩියාවෙන්, බලාපොරොත්තු පොදි බැඳගෙන බලාගෙන හිටිය අවස්ථාවක් උදා වුණා. ඕ ලෙවල් රිසල්ට්ස් ආවා. අම්මිගේ ආසාව නිසාම මාත් අම්මිගේ අඩි පාරේ යන්න හිතාගෙන කොමර්ස් සබ්ජෙක්ට්ස් තෝරාගත්තා. මහිමටත් ගෙදර අයගේ වදේ නිසා බයෝ කරන්න සිද්ධ වෙලා තිබුණා. මාත් එක්ක කොමර්ස් වලට මගේ හොඳම යාලුවොන්ගෙන් හිටියේ මංසලායි, දුලනියි විතරයි. විනූ මැත්ස් කරන්නත්, සඳු සයන්ස් කරන්නත් තීරණේ කරලා තිබුනේ එග්සෑම් වලටත් කලින් ඉඳලයි. අපේ D twins ආර්ට් තෝරාගත්තා. ඒත් අපේ යාළුකම් වලට ඒ ලෙවල් ප්‍රශ්නයක් වුණේ නෑ. කලින් විදියටම අපි කට්ටියම හිටියේ එකට.

     ටික දවසකින් අයියගේ තිබුණු ඔල්මොරොන්දම් මුණ වෙනස් වෙලා පරණ පුරුදු විදියට ඇවිත් තිබුණා. අවුලක් නැතුව එග්සෑම් පාස් වෙලා තිබුණ නිසා අයියා මාත් එක්ක තිබුණු තරහ නැති කරගෙන කියලයි මං හිතුවේ. බැරි වෙලාවත් ෆේල් වුණා නම් එහෙම කොහොමට හිටීද?

__________________________________________

     මාස හතරකට ටිකක් අඩු කාලයක් වෙනකන් මන්දහාසි විදියට මහිමට ටෙක්ස්ට් කරලා මහිමව ටිකක් හරී අඳුරගන්න මට පුළුවන් වුණා. ඒ වගේම මහිමට මං ගැන විශ්වාසයක් ඇතිවෙලා තිබුණා. කලින් එයා ගැන කිව්ව හැම බොරුවක්ම බොරු විදියට පිළිඅරගෙන මන්දහාසිට ඇත්තම කියන්න තරම් මහිම මන්දහාසිව විශ්වාස කරා. ඒත් ඒ හැම වෙලේම හිතින් වින්දෙව්වේ විශ්මි. මං මේ මොනවද කරන්නේ? ඇයි මං මහිමට බොරු කරේ? හැම දෙයක්ම දැනගත්ත දවසට එයාට මොනවා හිතෙයි ද? මට සමාවදෙන්න එයාට පුළුවන් වෙයි ද? මගේ හිත මගෙන්ම ප්‍රශ්න කරා.

    පුළුවන් තරම් ඉක්මනින් මං මේ හැම බොරුවක්ම මහිමට කියලා මේ වැරැද්ද හදාගන්න ඕනේ කියලා හිතට පොරොන්දුවක් දුන්නම විතරක් පුංචි සැනසීමක් මට දැනුණා. මං මහිමට 'මහී ' කියන්නත්, මහිම මට මන්දහාසි කියන නමේ මැදකින් ගත්ත 'හසී ' කියන්නත් පුරුදු වෙලා හිටියේ මාස හතරක විතර තිබුණු යාලුකමේ ප්‍රතිපලයක් විදියට. 

__________________________________

ප/ලි : ඉස්සෙල්ලම දවස් වල කතාව පරක්කු වෙනකොට 'ඇයි පරක්කු?' කියලා ඇහුවා. ඒත් දැන් නම් කතාව පරක්කු වෙන්න,පරක්කු වෙන්න එන පණිවිඩ නම් හරිම දරුණුයි. මාරාන්තිකයි. :o කෙලින්ම එන්නේ මරණ තර්ජන. බයේ බෑ අප්පා... :PP පහු පහු වෙනකොට කොහු කොහු කියන්නේ මේවට වෙන්ටැ. හික් හික්.... සන්තෝසේ බැරුවා. අද නම් ඔන්න කලින් පොරොන්දු වුණ විදියටම රෑ 12ට කලින් කතාව ලිව්වො... :D :D

ඊළඟ කොටසෙන් ළඟදීම හම්බවෙමු >>>>