~මහිම මන්දහාසි~ 10වන කොටස

                     සකූ.... computer තිරේ ඉස්සරහ නිකන් අකුණක් ගැහුවා වගේ හැගීමක් මගේ හිතට දැනුනේ. කවුද මේ සකූ?. මහිමත් ඔය තරම් ආදරෙන් කතා කරන්නේ නිකන් වෙන්න බෑනේ.. ඒ මදිවට එයා අයියාවත් දන්නවා. මං සකුණිගේ profile එකට ගිහින් බැලුවත් privacy හදල නිසා බලන්න පුළුවන් pro pic එක විතරයි. ඉතින් මං request  එකක් දාන්න ගියෙත් නෑ.

     ' Vish??'

                      ඔන්න මහිම අදත් එව්වා message එකක්. අදත් ඉතින් මං chat කරන mood එකක නෑ. මොනවා කරන්නද අප්පා. මං log out වුණා. රෑ කෑමට අම්මි වද දීල මාව එක්කගෙන යන්න එනකන්ම මං කල්පනා කර කර හිටියා. ගොඩක් දේවල් ගැන. Fb log out වුනාට පස්සේ මට හිතුනේ මං ඒ කරපු වැඩේ වැරදි කියලයි.  හවස නිල් කන්න ගිහින් දශමෙන් බේරුනේ මහිම නිසා. අඩු තරමේ එයාට thank කරන්නවත් මට යුතුකමක් තිබුණා. ශික්.... මං මහා ගුණමකු කෙල්ලෙක් කියල එයා හිතනවා ඇති. එත් ඉතින් අර කොහෙද හිටපු සකුණියෙක් නිසා ඔක්කොම අවුල් වුණා. ඔය ගැන හිතල හිතල අන්තිමේදී මං තීරණේ කරේ මේ දේවල් වලට වගකියන්න ඕනේ සකුණි කියලයි. ඒක හරි මෝඩ , තකතීරු ,මැටිමෝල් තීරණයක් තමයි. ඒත් මගේ හිතෙන් ඒ හැගීම එලවන්න මට පුළුවන් වුනේ නෑ..

                        අප්පච්චියි , අයියයි දෙන්නම කෑම කන වෙලාවේදී මට කිව්වේ results එනකන් ගෙදරට වෙලා ඉන්නේ නැතුව මොනවා හරි course එකක් කරන්න කියලයි. ඒත් අම්මි නම් ඒ අදහසට කොහෙත්ම කැමති වුනේ නෑ. මං තාම අම්මිගේ චූටි දුවනේ. ඒ නිසා මාව මහන්සි කරවන්න පව් ලු. ගෙදර හිටපුදෙන්ලු. එතකොට කාලා කාලා අඩු තරමින් මහතවත් වෙයි ලු. ඒ කතාවට නම් මටත් හිනා ගියා. අම්මිට හැමදාම මාව හරි කෙට්ටුවට තමයි පේන්නේ. මට කොච්චර කැව්වත් අම්මිට මදි. අන්තිමට ඒ කතාව ඉවර වුනේ, මාව හුරතල් කරලා නරක් කරන්නේ අම්මි තමයි කියලා අයිය කිව්වට පස්සේ. ඒ කතාවට අප්පච්චිවත්,අම්මිවත්  මුකුත් කිව්වේ නෑ. ඒත් හුරතල් පුතාගේ තරම නම් මට ඒ දෙන්නට කියලා දෙන්නත් හිතුණා ආපු තරහට. මෙයාට මෙච්චර උදවු කරලත් කියන කතා බලහල්ලකෝ. ආයේ වරෙන්කො උදවු ඉල්ලගෙන. එතකොට බලාගමු.

                          හෙට සඳු අපේ ගෙදර එනවා කියල කෑම කන වෙලාවේදී ගෙදර අයට කිව්වත් විනූත් එනවා කියල නම් මං අයියට කිව්වේ නෑ.. අර කිව්ව නොසන්ඩාල කතාවේ තරහ වගේම , මං කිව්වොත් මේ මනුස්සයා හෙට අම්මි ගියාට පස්සේ විනූ නිසා ගෙදර නැවතෙනවා. ඊට පස්සේ මොනවා හරි හුට පටයක් එහෙම වුනොත් මං ආයේ ගෙදර වසල හමාරයි. ආදරේ අන්දයි ලුනේ අප්පා..

******

                 'පුතේ... පුතේ... නැගිටින්න ළමයෝ. මං අප්පච්චිත් එක්කම යනවා. උණුවතුර බෝතලේ තේ ඇති දාගෙන බොන්න. උදේටත් උයල තියෙන්නේ ,යාලුවෝ ආවම කන්න' කියලා අම්මි කියනවා මට යන්තම් වගේ ඇහුනා මතකයි. ඊට පස්සේ නළලත් ඉඹල අම්මි ගියා. යාලුවෝ? මොන යාලුවොද? අනේ මන්ද... ඒ ප්‍රශ්නෙට උත්තරේ මතක් වෙන්න කලින් මට ආයෙත් නින්ද ගියා.

මාමා... මාමා.... මාම මාමා ...... මාමා මාමා.... මාමා..... මා....මා.... බ්රූ... හි හි හි...

                   මගේ කන ගාවින්ම මෙහෙම මර ලතෝනියක් ඇහෙනවා. කවුද යකෝ? මුකුත් හිතා ගන්න බැරුව මං උඩ ගිහින් ඇහැරුණා. බිමට එනකොට තමයි වැඩේ මීටර් වුනේ. මගේ අතිජාත පාප මිත්‍ර සේනාව අපේ ගදර ආක්‍රමණය කරලා. ඒ මදිවට ෆෝන් එකේ මල විකාර tone එකක් දාලා, උදේ පාන්දර මගේ ඇඟේ ලේ වතුර කරවලා දැන් ඉන්නවා නිකන් සිනහ පපා, ටිකිරි නගාලා වගේ.

                   'අපෝ ගිහින් මුණ හෝදගෙන වරෙන්. අපිට නිකන් සසර කලකිරවන්නේ නැතුව' සඳු කිව්වා. විනූ, දුලා,මංසලා මදිවට මුන් අපේ  කිඹුල් පැටවූ දෙන්නවත් ඇදගෙන ඇවිල්ලා. ඒ කිව්වේ අපේ දිනාදියි, දෞපදියි. 


                    මං ඉක්මනටම ඇඳෙන් බැහැලා bathroom එකට ගියා මුණ හෝදන්න, ආයෙත් එන ගමන් උඩට ගිහින් අයියගේ කාමරේට එබිලා බැලුවත් අයියා නම් හිටියේ නෑ.. පොර ෂුවර් එකටම ඉස්කෝලෙට යන්න ඇති. ඒකත් හොඳා.... දැන් ඉතින් මේක මගේ රාජධානිය තමයි. 


                    තාම වෙලාව 9යි. මෙයාල එනවා කිව්වේ 10ට නේ. මොකට මෙච්චර කලින් ආවද දැන් නෑ කියල හිතින් බැන බැන මං ආයෙත් මගේ කාමරේට ආවා. එනකොට එකෙක් coputer එක on කරලා. දෙන්නෙක් තුන් දෙනෙක් ඇඳේ හත් අට පොලක ඉන්නවා. එකෙක් මේසේ උඩ. තව එකෙක් ජනෙල් පඩිය උඩ... 'අනේ අම්මප මෙහෙමත් කෙල්ලෝ' කියල හිතන ගමන් මාත් ගිහින් මේසේ උඩ වාඩි වුණා. 

              'කාලද ඉන්නේ?'

              'පිස්සුද විශ් , අපි මේ තකහනියක් කුකුලත් අතින් අරන් දුවගෙන ආවේ. එහෙවු අපෙන් කාලද ආවේ කියල ඇහුවම හරිද මං අහන්නේ?' මංසලා ඉක්මණටම කිව්වා. මෙයාලගේ බඩ ජහරිකම දන්න නිසාම වෙන්න ඇති අම්මි උදේ උයල යන්න ඇත්තේ.

              'අපෝ... තව ටිකකින් කමුකෝ. දැන් ආවා විතරනේ'

              'අන්න හරි දුලාට විතරයි තේරුණේ. මෙහෙම උදේම ගෙදරකට ඇවිත් හිඟමන් යදිනවා යැ'

              'අනේ පල පල'...

              'මේ ඒක නෙමෙයි.....' සඳු හරි බරි ගැහිලා අහන්න යන කතාව මට ඉවෙන් වගේ තේරුණා.

              'කෝ උඹලගේ අයියා පොඩ්ඩ? එක්කෙනෙක් ආවේ එයාව surprise කරන්න නේ'

               'අනේ යනවා සඳු යන්න. බොරු කියන්න එපා' විනූ බොරු කියල කිව්වත් ඒ කතාව ඇත්ත කියල මං දන්නවා.

               'අයියා ඉස්කෝලෙට ගියා බං එයාලගේ sports meet එකේ වැඩකට. මං විනූ එනවා කියල එයාට කිව්වේ නෑ. කිව්වා නම් පොර ඉස්කෝලෙට නොගිහින් ගෙදර නවතිනවා'

                'ඔව් ඔව්... ඊට පස්සේ අපිට මෙතන ප්‍රේම ජවනිකා බලලම එපා වෙයි. ඒ නිසා මධූ අයියා ගිය එකමයි හොඳ'

                 'අනේ මේ....' ඒ පාර නම් විනූට ඇත්තටම තරහ ගියා.

                 'හෝව් හෝව්... ශේප් හොඳේ. මේ,මොනවා හරි කාල ඉමුද? මට බඩගිනි. තාම තේ බිව්වෙත් නෑ' මං කිව්වේ තව ටිකකින් මෙතන සිද්ද වෙන්න යන යමර හටන නවත්ත ගන්න වෙන ක්‍රමයක් නැති නිසා.

                 'හ්ම්... ඒක හොඳයි. යන්කො එලියට' සඳු මාවත් ඇදගෙන සාලෙට ආවා. කට්ටියටම බලන්න tv ඒකත් දාල දීල මං සඳු එක්ක කුස්සියට ආවා. 

                 'මං අර කතා කරන්න ඕනේ කිව්ව දේවල් ගැන දිනාදියි, දෞපදී ඉන්න තැන කතකරන එක අවුලක් නැද්ද බං? මං සඳුගෙන් එහෙම ඇහුවේ එයාලාව අපි යාලුවෝ විදියට ආශ්‍රේ කරාට පෞද්ගලික ජීවිතේ ගැන කිසි දෙයක් මෙච්චර කල් එයාලත් එක්ක කතා කරලා නැති නිසා.

                 'බය වෙන්න එපා විශ්. මං ඒ දෙන්නට කියල එක්කගෙන ආවේ' සඳු ඉතින් කිව්වොත් කිව්වම තමයි. දෙයක් කරන්නේ හොඳට කල්පනා කරලා. මට සඳුව ගොඩක් විශ්වාසයි. ඒ නිසා මං ආයෙත් ඒ ගැන ඇහුවේ නෑ. අපි තේ හදාගෙන බොන ගමන් ඉතින් කරේ ලිඳ ළඟ සංගමේ වගේ වල්පල් කියෙව්ව එක තමයි. 

 ඊටත් පැයකට විතර පස්සේ තමයි අතුරු කතා වාරය එළඹුණේ. 

                 'විශ්, දැන් කියන්නකෝ ඔයාගේ ප්‍රශ්නේ මොකද්ද කියලා?' සඳු ඇහුවේ හරිම තීරණාත්මක විදියකට. මං ඒකට සුදානම් වෙලයි හිටියේ කලින්ම.

                 'ප්‍රශ්නයක්මත් නෙමෙයි'... කලින් වෙච්ච හැමදේම මෙයාල දන්න නිසා මං ආයෙත් ඒ ගැන කියන්න උවමනාවක් වුනේ නෑ. ඊයේ නිල් පාරක් කන්න ගියා එක ඇතුළුව මහිම ගැන මට හිතෙන හැම දෙයක්ම මං යාළුවොත් එක්ක කිව්වා. වැඩේ කියන්නේ මං කතාව කියලා ඉවර වෙනකන් එක්කෙනෙක්වත් මගෙන් කිසිම ප්‍රශ්නයක් ඇහුවේ නෑ.. මං අන්තිමේට අර සකුණි ගැනත් කිව්වා. කිව්වා කියන්නේ ඉතින් එයාට බැන්න වගේ තමයි.

                   'හරි.... දැන් කියපන් උඹ මහිමට ආදරෙයිද?' ඉස්සරවෙලාම කට ඇරියේ දුලනි. ඒත් මාව කොරවෙන ප්‍රශ්නයක් අහගෙනම. 

                   මං මහිමට ආදරෙයිද? ඇයි මං එයා ගැන හොයන්නේ,එයා ගැන උනන්දු වෙන්නේ? ඒකට කියන්නේ ආදරේ කියලද? එහෙමත් නැත්තන් මේ වයසට සාමාන්‍ය ආකර්ෂණය කියන හැගීමද? මේ ප්‍රශ්නෙට උත්තර දෙන්න වෙනවා කියලා දැනගෙන හිටියත් උත්තරේ මොකද්ද කියලා මට හිතා ගන්න බැරි වුණා.

                    කට්ටිය දැන් මගේ මුණ දිහා බලාගෙන ඉන්නේ කන්න වගේ. ඒ අස්සේ මගේ හිත මාත් එක්ක තර්ක කරනවා. තවත් විනාඩි කීපයක් කල්පනා කරලා මං තීරනෙකට ආවා.

          'ඔව් ... මං ....මහිමට ආදරෙයි' වචන පිටවුනේ බාගෙට. මගේම යාලුවෝ ඉස්සරහ මං හිටියේ නොසන්සුන් වෙලා. කවදාවත් මේ විදිය අපහසුවක් දැනිල තිබුනේ නෑ. හිත යකාගේ කම්මල වගේ. 

                  'එල...' පොඩි අත්පොලසන් නාදයක් පිටවුනේ මගේ තීරණේට කැමැත්ත පල කරලා. ඒක නම් හිතට පුංචි සැනසීමක් වුණා.

                  'හරි... දැන් එතකොට උඹට අවුල තියෙන්නේ මහිමට girl කෙනෙක් ඉන්නවද නැද්ද කියන එකද?'

                  'ඔව්'

                  'හිටියොත්?' දිනාදී ඇහුව විදියට මගේ හිත හිරිවැටිල ගියා. ඇයි මට කලින් ඔය ගැන හිතුනේ නැත්තේ? එහෙම වුනොත්...

                 'එයාව අමතක කරනවා'

                 'පුළුවන් වෙයිද? තවත් ප්‍රශ්නයක්. මගේ මතකෙට ආවේ කුලුඳුලේම මගේ හිත ඉඳුල් කරපු ඒ තරු ඇස් දෙක..... අහිංසක හිනාව..... මට මහිමව අමතක කරන්න පුළුවන් වෙයිද?