~මහිම මන්දහාසි~ 17වන කොටස

     හැමදාමත් මගේ අදහස් බෙදාගත්ත මගේ යාළුවා එයා.... මං එයාව බොහොම පරිස්සමින් රැකගත්තා.. ලස්සනට, පිළිවෙලට එයාව මගේ ලඟින්ම තියාගත්තා. මගේ ආදරේ ගැන මගේ හොඳම යාලුවන්ටවත් නොකිව්ව දේවල් මං එයාට කිව්වා. ඒත් ...... ඒත් දැන් එයා නෑ. මට පුළුවන් හැමතැනම හෙව්වත් එයා හිටියේ නෑ. මගේ ආදරණීය දිනපොත. යන්න කලින් පොත් රාක්කෙ අනිත් පොත් අස්සෙන් හංගලා ගියේ කවුරුත් දකියි කියල තිබුණු බය නිසයි.


      උදේ යන්න කලින් මං කාමරේ අස් කරලා ගිය නිසා අම්මි කාමරේට එන්න ඇති කියල හිතන්නත් බෑ. අප්පච්චි කොහොමත් ගෙදර නැති නිසා අප්පච්චිව සැක කරන්නත් බෑ. එහෙනම් සැක කරන්න ඉන්නේ එකම එක්කෙනයි. වෙන මොකාද ඉතින් අයියකාරයා තමයි. ශික්.... අයියා ඩයරි එක දැක්කනම් කිසිම ලැජ්ජාවක් නැතුව ඔක්කොම බලන්න ඇති. බැරිවෙලාවත් අයියගේ ඩයරි එක මට අහුවුනොත් එයාට අත්වෙන්නෙත් ඔය ඉරණම ම නිසා මගේ සැකේ බොහොම සාධාරණ එකක් වුණා. ඒ හැමදේම අයියා බලලා නම්? එහෙනම් ඉතින් මං ඉඳලා ඉවරයි. කොහොමද මං ආයෙත් අයියට මුණ දෙන්නේ? ඊටත් වැඩිය මට තිබුණු බය මහිමට ප්‍රශ්නයක් වෙයි කියලා. පැත්තක ඉඳලා මේ කිසිදෙයක් නොදන්න මහිමත් වැරදිකාරයෙක් වුණොත් මට සමාවදෙන්න මටම බැරිවෙයි. 


     මං රෑ කෑම මේසෙට වාඩිවුනෙත් නැතිවුණ ඩයරි එක ගැන හෝඩුවාවක් හොයාගන්න හිතාගෙන. ඒත් කිසිම වෙනසක් නැතුව වෙනද විදියටම එදත් කට්ටියම කෑම කෑවා. මමයි, අයියයි දෙන්නම කලින් කාල ඉවර වුණ නිසා ටීවී එක බලන්න මං වාඩිවුණේ මොබයිල් එකත් අතේ තියාගෙන. ටික වෙලාවකින් අයියත් ඇවිත් ටීවී බලන්න වාඩිවුණා. හිතේ තිබුණු දුකයි, කාන්සියයි නිසා මං මහිමට මැසේජ් කරේ ඕනෙවට එපාවට වගේ.


    "Oya mokak hari awulakin neda inne??" මහිම එහෙම ඇහුවම මට පුදුමත් හිතුණා.


    "Ai ehema ahuwe?"


    "Nah, mata ehema danenawa. Eka hari neda?" ෂා.... දැන් මහිමට මාව දැනෙන්නත් පටන්ගෙන නේ.. ආ... නෑ විශ්මිව නෙමෙයි, මන්දහාසිව. 


    "Nah, prashnayakmath nemei oluwa poddak ridenawa." මහිමට ඇත්ත කියන්න ඕනේ වුණත් මං බොරුවක් කිව්වා. මට මොන ප්‍රශ්න තිබුණත් ඒවාට මහිම පලි නෑ කියලා හිතුන නිසා බල බලා හිටිය නාට්ටිය පැත්තකින් තියල මං කාමරේට යන්න ලෑස්ති වුණේ නිදහසේ මැසේජ් කරන්න පුළුවන් නිසා.

     "කාටද දැන් තමුසේ ඔය ටෙක්ස්ට් කරන්නේ?" පුටුවෙන් නැගිටින්න හැදුව මාව ආයෙමත් පුටුවෙන් වාඩි කරවන්න ඒ වචන වලට පුළුවන් වුණා. 

     "මේ... කා... කාටවත් නෑ. ඇයි?" මං බයටම උත්තර දෙන්න පරක්කු වුණා විතරක් නෙමෙයි ගොතත් ගැහුණා.

     "කාටවත් නෑ? කාටවත් නෑ නේ? මං මෝඩයෙක් කියලද ඔයා හිතන්නේ නංගි?" ඔව් කියලා කියන්න හිතුණත් මං බිම බලාගත්තා. දැන් හරිනේ ඉතින්.... ඔක්කොම බලලා කියලා නම් මීට වඩා සාක්ෂි ඕනේ නෑ.

     "මතක තියාගන්නවා නංගි, මං තමුන්ගේ අයියා. මට හොරෙන් වැඩ කරන්න නම් හිතන්නවත් එපා හරී???" ඒක අනතුරු ඇඟවීමක් ද, නැත්තම් තර්ජනයක්ද කියලා හිතන්න උත්සාහ කරන අතරේ මං ඉක්මනටම කාමරේට ආවා. තවත් ටිකක් වෙලා එතන හිටියා නම් අයියා ෆෝන් එකත් උදුරලා ගන්නවා කියලා නම් මට ඉර හඳ වගේ ෂුවර්...

     අයියට ඩයරි එක අහුවුණා කියලා දැන ගත්තම සඳුල කිව්වේ කලින්ම අයියට කිව්වේ නැති එකට තරහ ඇති කියලයි. ඒ වුනාට ඉතින් එයාට කලින් කිව්වා නම් සබ්බුව හම්බවෙන්නේ මට නේ. ඩයරි එක ආයෙත් හොයාගන්න යාලුවොන්ගෙන් අදහසක් බලාපොරොත්තු වුණත් ඒ වැඩේ හරී ගියේ නෑ. 

     ''ඕක හොයන්න ගිහින් අයියට මාට්ටු වුණොත් තවත් අවුල්වෙයි බං. අනික දැනටමත් හැමදේම බලලා ඉවර ඇති නේ විශ්'' යාළුවො කිව්වේ එහෙමයි. ඒකත් ඇත්ත කතාව තමයි. ඒත්, මොකද්දෝ නොතේරෙන සිතිවිල්ලක් නිසා මං දවස් ගානක් යනකන් හිටියේ හිතේ දුකින්. මං මගේ මුළු ආත්මෙම පාවා දුන්න වගේ හැගීමක් නිසා අයියගේ මුණ බලලා වෙනද වගේ සැහැල්ලුවෙන් කතා කරන්න මට බැරි වුණා. එයත් හැම තිස්සෙම මගේ දිහා බැලුවේ සැකෙන් වගේ. ඒත් මොන සැකේ තිබුණත් මේ ගැන අම්මිටවත්, අප්පච්චිටවත් වචනයක්වත් නොකියා ඉන්න තරම් එයා තාමත් මගේ හොඳ අයියා වෙලා හිටියා. ඒත් හැමදේටම මට උල්පන්දම් දෙනවා කියලා අයියා විනූට නම් බැනලා තිබුණා. 

******

     තවත් ටික දවසකට පස්සේ මාස ගානක් හිතේ දෙගිඩියාවෙන්, බලාපොරොත්තු පොදි බැඳගෙන බලාගෙන හිටිය අවස්ථාවක් උදා වුණා. ඕ ලෙවල් රිසල්ට්ස් ආවා. අම්මිගේ ආසාව නිසාම මාත් අම්මිගේ අඩි පාරේ යන්න හිතාගෙන කොමර්ස් සබ්ජෙක්ට්ස් තෝරාගත්තා. මහිමටත් ගෙදර අයගේ වදේ නිසා බයෝ කරන්න සිද්ධ වෙලා තිබුණා. මාත් එක්ක කොමර්ස් වලට මගේ හොඳම යාලුවොන්ගෙන් හිටියේ මංසලායි, දුලනියි විතරයි. විනූ මැත්ස් කරන්නත්, සඳු සයන්ස් කරන්නත් තීරණේ කරලා තිබුනේ එග්සෑම් වලටත් කලින් ඉඳලයි. අපේ D twins ආර්ට් තෝරාගත්තා. ඒත් අපේ යාළුකම් වලට ඒ ලෙවල් ප්‍රශ්නයක් වුණේ නෑ. කලින් විදියටම අපි කට්ටියම හිටියේ එකට.

     ටික දවසකින් අයියගේ තිබුණු ඔල්මොරොන්දම් මුණ වෙනස් වෙලා පරණ පුරුදු විදියට ඇවිත් තිබුණා. අවුලක් නැතුව එග්සෑම් පාස් වෙලා තිබුණ නිසා අයියා මාත් එක්ක තිබුණු තරහ නැති කරගෙන කියලයි මං හිතුවේ. බැරි වෙලාවත් ෆේල් වුණා නම් එහෙම කොහොමට හිටීද?

__________________________________________

     මාස හතරකට ටිකක් අඩු කාලයක් වෙනකන් මන්දහාසි විදියට මහිමට ටෙක්ස්ට් කරලා මහිමව ටිකක් හරී අඳුරගන්න මට පුළුවන් වුණා. ඒ වගේම මහිමට මං ගැන විශ්වාසයක් ඇතිවෙලා තිබුණා. කලින් එයා ගැන කිව්ව හැම බොරුවක්ම බොරු විදියට පිළිඅරගෙන මන්දහාසිට ඇත්තම කියන්න තරම් මහිම මන්දහාසිව විශ්වාස කරා. ඒත් ඒ හැම වෙලේම හිතින් වින්දෙව්වේ විශ්මි. මං මේ මොනවද කරන්නේ? ඇයි මං මහිමට බොරු කරේ? හැම දෙයක්ම දැනගත්ත දවසට එයාට මොනවා හිතෙයි ද? මට සමාවදෙන්න එයාට පුළුවන් වෙයි ද? මගේ හිත මගෙන්ම ප්‍රශ්න කරා.

    පුළුවන් තරම් ඉක්මනින් මං මේ හැම බොරුවක්ම මහිමට කියලා මේ වැරැද්ද හදාගන්න ඕනේ කියලා හිතට පොරොන්දුවක් දුන්නම විතරක් පුංචි සැනසීමක් මට දැනුණා. මං මහිමට 'මහී ' කියන්නත්, මහිම මට මන්දහාසි කියන නමේ මැදකින් ගත්ත 'හසී ' කියන්නත් පුරුදු වෙලා හිටියේ මාස හතරක විතර තිබුණු යාලුකමේ ප්‍රතිපලයක් විදියට. 

__________________________________

ප/ලි : ඉස්සෙල්ලම දවස් වල කතාව පරක්කු වෙනකොට 'ඇයි පරක්කු?' කියලා ඇහුවා. ඒත් දැන් නම් කතාව පරක්කු වෙන්න,පරක්කු වෙන්න එන පණිවිඩ නම් හරිම දරුණුයි. මාරාන්තිකයි. :o කෙලින්ම එන්නේ මරණ තර්ජන. බයේ බෑ අප්පා... :PP පහු පහු වෙනකොට කොහු කොහු කියන්නේ මේවට වෙන්ටැ. හික් හික්.... සන්තෝසේ බැරුවා. අද නම් ඔන්න කලින් පොරොන්දු වුණ විදියටම රෑ 12ට කලින් කතාව ලිව්වො... :D :D

ඊළඟ කොටසෙන් ළඟදීම හම්බවෙමු >>>>