~මහිම මන්දහාසි~ 19වන කොටස

   අනේ මහිමගෙන් ඒ ගැන ඇහුවේ අපරාදේ කියල මට හිතුනේ ඇහුවට පස්සේ. එයා මොන විදියේ උත්තරයක් දෙයිද? මොන විදියේ උත්තරයක් හම්බවුණත් මට කඩා වැටෙන්න සිද්ද වෙනවා කියල මට තේරුණා. නොතේරෙන අමුතුම විදියේ අද්භූත හැගීමකින් මුළු හිතම පිරිලා තිබුනත් බස් එකෙන් බහිනකන් ඒ ගැන මුකුත් කරන්න මට පුළුවන් කමක් තිබුනේ නෑ. විකාර විදියට බස් එකේ කලබල වෙලා හැසිරුනොත් කොහෙන් නමුත් ගෙදරට පණිවිඩේ යනවා කියල මං දන්නේ අත්දැකීමෙන්. මොකද මේ බස් වල යන්නෙම ගමේ අබිලිං හාමිනේලා.


    මහිම ඊළඟ මැසේජ් එක එවනකන් මගේ හිත තිබුණේ ගිනි කබලක් උඩ. දැන් එවයි, දැන් එවයි කියල බලාගෙන හිටිය මැසේජ් එක එන්න විනාඩි 10 ක් විතර පරක්කු වුණා. ඇයි පරක්කු කියල අහන්න ඕනේ කම තිබුණත් මොකටද නිකන් ඇදගෙන නාන්නේ කියල හිතුන නිසා එයම මැසේජ් එක එවනකන් පාඩුවේ හිටියා.


                                                       '1 message received'


     ස්ටෑන්ඩර්ඩ් මැසේජ් ටෝන් එකත් එක්ක ෆෝන් එකේ ස්ක්‍රීන් එක සරසපු ඒ වචන පේළිය දැක්කම හිතේ ඇති වුණු හැගීම විස්තර කරන්න මට වචන නෑ. දෙමෝලෙන්  පිටි කොටනවා වගේ හිතේ ගැස්මත් එක්කම මං මැසේජ් එක ඕපන් කරා.


    'Man dan oyata call karannda Hasi??' 


    මෙයා මේ මගුලක් කතා කරනවා අහපු ප්‍රශ්නෙට උත්තර නොදී. මට තරහකුත් ආවා. මේ බස් එකේ සෙනග අස්සේ කෝල් කරතහැකියැ. අනික මං මහිමට කියල තියෙන්නේ මං ඉන්නේ දිගනේ කියලා. මේ කොන්දා ගිරිය කඩාගෙන 'සුවසෙවන, ගැටඹේ, රජවත්ත, පේරාදෙණිය, පැණිදෙනිය ..............'  කියලා මන්තරේ වගේ මතුරද්දී මං බෙල්ල ලඟින්ම අහුවෙන්නත් බැරි නෑ. ඒ නිසා ටිකක් වෙලා අරගෙන තමයි මං රිප්ලයි කරේ.


    'Hmmm... man dan bas ekene inne. Hitagena inne.' 


    සැපට සීට් එකක ඉඳගෙනත් ඉද්දිත් මං කිව්ව බොරුවට බස් එකේ රෝද හතරේම හුලං යයි කියලා හිතුණත් අනිත්  මිනිස්සුන්ගේ වාසනාවටද කොහෙද එහෙම වුනේ නෑ..

   'Oh.... ehemada?? Man dan me yaaluwekge gedara yanna hadanne. Gihin awithma kathawa kiyannada ehenam??' අන්න හොඳයි. අඬන එක වුණත් නිවී සැනසිල්ලේ කරන්න ඕනේ දෙයක් නේ..


   'Ahhh... k.. datz better.. :)) ' 


   'Elaz.... Col ya l8r... Byeee.. Tc.Bs. ;) :* ' හම්මේ... අර අන්තිමට තිබුණු කිස් සිම්බල් එක දැකල නම්, මට ලැජ්ජා හිතුණා.... කන් දෙක රත් වුණා.... කම්මුල් රතු වුණා..... මල කෙලියයි.........අන්තිමේදී අරහේ මෙහෙ දිව්ව හිත එක තැනකට අරගෙන යන්තම් මැසේජ් එකක් ටයිප් කරගන්න පුළුවන් වුණා.


   'Okay... b4n... Tc. Bs. :)))' ඒ මැසේජ් එක යැව්වම මටත් නොදැනිම ලොකූ හුස්මක් පිටවුණා. ඒ සද්දෙට නම් වටේ හිටිය කීපදෙනෙක්ම ඇස් ලොකූ කරන් මගේ දිහා බැලුවා. මොකෝ උන් බැලුවා කියලා මං ගිය හුස්ම ආයෙත් අදාල ගන්නයැ? ඕනේ මගුලක් හිතා ගත්තදෙන් කියලා මත ජනේලෙන් එලිය බලාගත්තා.

___________________________________________________

    

ගෙදර විත් ටික වෙලාවක් ගියාට පස්සේ හිතුණා, මහිම යාලුවෙක්ගෙ ගෙදර කිව්වේ අපේ ගෙදරවත් දෝ කියලා. ඒත් ගෙදර නම් හිටියේ අයියා විතරයි. ඔව් ඉතින් මහිමටත් අපේ අයියන්ඩි ඇරුණම තව යාළුවො ඇතිනේ. ඊළඟට මහිම ගෙදර ඇවිත් කෝල් කරනකන් කරන්න වැඩක් තිබුණේ නැති නිසා, ගොඩ දවසකින් ෆේස්බුක් පැත්තේ යන්න හිතුණා. 

     පුරුදු පරිදි එෆ්බී ගිහින් අර ෆොටෝ එකට, මේ ස්ටේටස් එකට ලයික් කරලා, කමෙන්ට් කරලා අන්තිමේදී මං නැවතුනේ මහිමගේ ප්‍රොෆයිල් එකේ. එයා ෆොටෝස් වගේකුත් අප්ලෝඩ් කරලා තිබුණා. මං මහිමව එයාලගේ ස්පෝර්ට්ස් මීට් එක දවසේ දැක්කට පස්සේ දැක්කේ අද. ඒ ටිකට ලස්සන වෙලා තියෙන තරම්.... හිතේ දුකක් මිශ්‍ර, පසුතැවිල්ලක් වගේ හැගීමක් ඇතිවෙන්න පටන් ගත්තේ, මං ඒ ෆොටෝස් දිහා බලාගෙන ඉන්නකොට. මහිමට මාව ගැලපෙනවද කියන උභතෝකෝටික සැකය මට ඒ මොහොතෙදීත් ඇතිවුණා. ටිකකින් මහිමගේ විස්තර බල බල පහලට යනකොට දැක්ක දෙයින් මං උඩ ගියා...

    ' I'm in luv wid her... ϡ ♥♥♥.." 

    ඉස්සෙල්ලම කියන්නේ මට තමයි කියලා කිව්වට මොකද, ඊයේ රෑ මහිම ඒ රහස හැමෝටම කියලා. හිතේ ඇතිවුණේ තරහක්ද, දුකක්ද කියලා තෝරාබේරා ගන්න බැරිව ඉද්දීම මං එෆ්බී එකෙන් ලොග් අවුට් වුණා. තවත් ටිකක් වෙලා පුටුවම ඉඳගෙන හිටියේ නැගිටින්නවත් මතක් නොවුණු නිසයි. 

    දැන්ම මේ ගැන මහිමගෙන් අහන්න ඕනේ කමක් තිබුණත් මන්දහාසි ෆේස්බුක් නෑ කියලා මං කිව්ව නිසාම  මට ඉවසන්න සිද්ද වුණා. මේක නම් පුදුම කරුමයක් තමයි. මං කිව්ව බොරු වලින් කරකියාගන්න දෙයක් නැතිවෙලා තියෙන්නෙත් මටමයි. ඕනේ දෙයක් වෙද්දෙන් කියලා හවස එයාට කලින් මට මගේ කතාව කියන්න තිබුණේ. ශික්.... මං කරගත්ත මෝඩ කමක්. 

    හදිස්සියට ෆේස්බුක් ලොග් අවුට් වුණාට මොකද මහිමගේ ස්ටේටස් එකට තිබුණ කමෙන්ට්ස් වත් බැලුවේ නෑනේ. අපරාදේ... එතන සමහරවිට මේ ගැන හෝඩුවාවක් තියෙන්නත් ඇති. ඒත් දැන් ආයෙත් කම්පියුටර් එක ඔන් කරනවා කියන්නේ මරනවා වගේ වැඩක්. දැන් නමයත් පහුවෙලා. මහිම මෙච්චර වෙලා මොනවා කරනවද දන්නේ නෑ.......... හිතේ තිබුණේ කවදාවත් නැති තරමේ නොසන්සුන්කමක්. ඒත් ඉතින් මගේ හදිස්සියට හැමදේම වෙන්නේ නෑනේ.

     බලාගෙන ඉඳල බැරිම තැන ටීවී බලන්නවත් යන්න කියලා හදනකොටම ෆෝන් එකට මැසේජ් එකක් ආවා.

     'Hey, man aawa... Oya kaawada?' 

     හම්මේ.... මං හිතුවා කතාව කියලා මැසේජ් එකක් එව්වා කියලා. ඒත්........ මහිම මෙහෙම වටේ යන එක ගැන නම් මට පොඩි සැකයක් ඇතිවුණා. මෙයා මේ හදන්නේ මට ලණුවක් දෙන්නවත් ද? ඒ නිසා වැඩිය ඒ කතාව ගැන උනන්දුවක් පෙන්නන්නේ නැතුව ඉන්න ඕනේ කියලා මං තීරණේ කරා.

     'Ow... man kaawa. Oya kaawada? Naththan kanna.. :) ' 

     'Naa..... man kaala ennam..k wait.. ' මෙච්චර වෙලා බලාගෙන ඉඳලත් තාම බැරි වුණානේ මහිමගෙන් වචනයක් ගන්න. දැන් ඉතින් තවත් ටිකක් වෙලා බලන් ඉන්න වෙයි. වෙන මොනවා කරන්නද ඉතින්. 

 *****

     'Man dan col karannada?' මං බලාපොරොත්තුවෙන් හිටිය මැසේජ් එක ආවේ රෑ 10 ට විතර.. මැසේජ් එක දැක්කම හවසට වැඩිය හිතා ගැහෙන්න පටන් ගත්තා. මහිම මට ලණුවක් දෙන්නවත් හදනවද කියන ප්‍රශ්නේ නිසා පුංචි බයකුත් තිබුණා. එන ඕනේ ප්‍රශ්නෙකට මුණ දෙන්න ශක්තිය දෙන්න කියලා තිස්තුන් කෝටියක් දෙවිවරුන්ගෙන් ඉල්ලලාම මං මැසේජ් එකට රිප්ලයි කරා.

    'Ok....' එච්චරක් විතරක් කියලා රිප්ලයි කරපු මැසේජ් එක ඩිලීවර් වෙලා ටික වෙලාවකින්

'මීදුම් දුමාරයේ.... 

සීත හැන්දෑ යාමේ.... 

සිහින ඇන්ද සානුවේ.... 

ආශා නැතිද මාත් එක්ක තනිව ඉන්නට...'

   ඒ මගේ රින්ග් ටෝන් එක... තවත් ටිකක් වෙලා සින්දුව අහගෙන ඉඳලා,මං ෆෝන් එක ආන්සර් කරන්න ලෑස්ති වුනේ දොර දිහත් බලලා, උගුරේ රැල් බුරුලුත් ඇරලා. මොකෝ බය වැඩිකමටම උගුරේ නිකන් මොනවහරි හිරවෙලා වගේ දැනුණා. 

  'හෙලෝ' පුළුවන් තරම් හිමීට කටහඬේ සද්දේ අඩුකරලා මං ෆෝන් එකට ආන්සර් කරා. 

  'හෙලෝ' අම්මේ....... ඒ කටහඬ ඇහෙනකොට හිතට දැනෙන සතුටක්. ඒ සතුට නිසාම ඊළඟට මං මුකුත් නොකියම හිටියා. 

  'දැන් කතා කරාට කමක් නෑනේ හසී?' මං කතා නොකරපු නිසාම ආයෙත් මහිම ම කතා කරා. මට ඒ වෙලාවේ මතක් වුණේ මං කලින් දවසක දැකපු හීනයක්. හිනාවකුත් ආවා.

  'කමක් නෑ..' තප්පර කීපයක් පරක්කුවෙලා මං උත්තර දුන්නා. කතාවට වඩා නිශ්ශබ්දතාවය වැඩි කියලා මටත් නොහිතුනාම නෙමෙයි.

  'හොඳයි' එහෙම කියලා මහිම ලස්සනට හිනාවෙනවා මට ඇහුණා. 'ඉතින් ඉතින්, කියන්න මොනවහරි??' ආයෙත් එයාම අහනවා. මෙන්න යකෝ වැඩක් මං කතා කරේ එයාගේ කතාව අහන්න නෙ. දැන් මට කියනවා මොනවහරි කියන්නලු.

  'හ්ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම්...... ඔය කියන්න ඉතින්. මොකද්ද අර හවස කිව්ව කතාව?' ඇඟට පතට නොදැනී වගේ ඒ අමාරු වචන ටික මං කියලා දැම්මා. 

  'හ්ම්.... හවස කිව්ව කතාව නේ?' ඒ අහපු ස්ටයිල් එක නම් මට එච්චරම ඇල්ලුවේ නෑ.

  'ඔව්'

  'ඉස්සෙල්ලම ප්‍රොමිස් වෙන්න'

  'මොනවද?'

  'මාත් එක්ක තරහ වෙන්නේ නෑ කියලා?' හෑ............. මේ මොනවද මේ කියන්නේ?

  'මං මොකටද තරහ වෙන්නේ?'

  'කියන්නකෝ පඬියා නොවී' අනේ එක නම් මහිම කිව්වේ හරි හුරතල් විදියට. වන් මෝ කියන්නත් නොහිතුනාම නෙමෙයි ඉතින්..

  'හරි හරි.. ප්‍රොමිස්..'

  'මං ගැන වැරදියට හිතන්නත් බෑ. ඕකේ??'  

  'ඕකේ...' හිතේ ලොකූ බරක් ඇතිව වුණත් කිසිම ගානක් නෑ වගේ මං කියලා දැම්මා.

  'හොඳයි.. හ්ම්... මාත් එක්ක තරහ වෙන්නත් බෑ, වරදවා හිතන්නත් බෑ. ඔයා දැන් මට ප්‍රොමිස් වුණා නේ' එහෙම කියලා එයා කතාව නතර කරත් මං කතා කරේ නෑ

  'හසී... මං මේක හොඳට හිතල ගත්ත තීරණයක්.. මං ඔයාට ආදරෙයි හසී.. මං ඔයාට ආදරෙයි. ගොඩක්' 

මහිම මේ මොනවද කියවන්නේ. එයා හොඳ සිහියෙන්ද?

   'මං දන්නවා ඔයා බයවෙලා ඉන්නේ දැන්.. ඒත් මං කිව්වේ ඇත්ත හසී.. අවංකවම මං ඔයාට ආදරෙයි. ඔයාට මේ ගැන ගොඩක් කල්පනා කරන්න ඕනේ කියලත් මං දන්නවා. කමක් නෑ. ඔයා හොඳට හිතන්න. බනිනවා නම් මට බනින්න. හැබැයි දැන් නෙමෙයි. හෙට උදේට. මොකෝ දැන් මං ෆෝන් එක තියනවා. ඔයා කල්පනා කරලා මට උදේට කියන්න.. ප්ලීස් දැන් මට මුකුත් කියන්න එපා. මං කන් දෙක වහගෙන ඉන්නේ...... මං තියනවා... ගුඩ් නයිට්.. බුදුසරණයි. පරිස්සමින් ඉන්න පැටියෝ...'

    මං අහන්න කැමතිම හුරතල් තාලෙට, මේ ටික කියාගෙන කියාගෙන ගිය මහිම මං මොනවත් කියන්න කලින්ම ෆෝන් එක කට් කරා. වෙවුලන අතින් හිටිය විදියටම ෆෝන් එක අල්ලාගෙන ඉන්නකොට මගේ හිතට දැනුණු තිගැස්ම ගැන කියන්න මට වචන නෑ.... 

   සතුට, ආදරේ, බලාපොරොත්තු, පුදුමය මැද්දේ හිරවුණු පුංචි දුකකුත් එක්ක මේ ගෙවෙන්න යන්නේ තවත් නිදි නැති රැයක් කියන එක නම් මට හොඳටම දැනුණා.