T A R G E T

          "ඔයාල ගිහින් එන්න. මං මෙතන ඉන්නම්" මා එසේ පැවසුවේ ත්‍රී රෝද රථය තුල වාඩිගෙනමය. මා පැවසු දෙයට පිළිතුරක් නොදීම අක්කා සහ මස්සිනා සිඟිති පුතුවත් රැගෙන කඩිනමින් ළමා රෝහල වෙත පිය නැගීය. ටික වේලාවක් ඔවුන් ගිය මග දෙස බලාගෙන සිටි මා හට ත්‍රී රෝද රථයෙන් බිමට බැසීමට අවශ්‍යතාවය ඇතිවුණේ දැඩි අව් රශ්මිය දැනෙන්නට පටන්ගත් නිසාවෙනි. රියෙන් බිමට බැස අසල තිබු දැවැන්ත අඹ ගසේ සෙවනට වී සිටි මා හට මහත් අස්වැසිල්ලක් දැනිණි. රෝහල් වලටම පොදු 'බෙහෙත් ගඳ' ද විටින් විට මද නළ සමග මුසුව මා පසුකර ගියේය.

       මද වෙලාවක් රෝහල් භුමිය තුල එහා මෙහා යන රථවාහන දෙසත්, රෝගීන් දෙසත් බලමින් සිටියදී තරමක් හුරු පුරුදු මුහුණක් මා නෙත ගැටිණි. මුහුණ හුරු පුරුදු වූවත් බොහෝ සෙයින් පැසි තිබුණු හිසකෙස් දුටුවනම මේ ඇයම දැයි කුහුලක් මසිතට ක්ෂණයකින් ඇතුල්විණි. ඒ සමගම ඇය මා දැක පුදුමයෙන් සහ කුහුලෙන් යුතු සිනහවකින් මුව සැරසීය.

"පොඩි නංගි ඇයි මෙහේ?" ප්‍රථම පැනය ඇසුවේද ඇයයි.

"මේ, පුතා වැටිලා අක්කා. තොල ටිකක් තුවලවෙලා. එයාව අරගෙන ආවා"

"අනේ කොල්ලට ගොඩක් තුවාලද?"

"අව්ව වෙලාව නිසා වෙන්න ඇති ගොඩක් ලේ එනවා"

"ඒක නම් ඇත්ත තමයි මේ පෑවිල්ලේ  හැටියට. නංගි නිවාඩු ආව ගමන්ද?" ඒසේ නම් ඇය මගේ රැකියාව පිළිබඳවත් දනී.

"ඔව් අක්කා,ඊයේ ආවේ"

"නංගිලා දැන්ම යන්නේ නෑනේ. මං මේ කුණු එක දාල එන්නම්" ඒසේ පවසමින් ඇයත්, ඇයගේ මිතුරියන් දෙදෙනාත් කුණු මලුත් රැගෙන රෝහල පිටු පසට යන අයුරු මා බලා සිටියෙමි.

       ඇය නමින් 'සුජාතා' ය. මාගේ පියපසින් පැමිණෙන නෑකමකට අනුව ඇය මගේ සොයුරියකි. රජයේ රෝහල් විසින් පෞද්ගලික අංශයක් වෙත ලබා දී ඇති රෝහල පිරිසිදු කිරීමේ කොන්ත්‍රාත්තුව ඇයගේ රැකියාවයි. මා එය දැනගත්තේද එම මොහොතේදීය. 

"පව් සුජාතා. අර දරුවන්ට උගන්නන්න දහදුකක් නේ විඳින්නේ" මගේ අම්මා ඇය පිළිබඳව මෙලෙස පවසනු කිහිපවරක්ම මගේ දෙසවන් වැකි ඇත.

           නෑදැයින් ලෙස අප අතර ළඟ බැඳීමක් නොමැති වුවද මා ඇය ගැන විස්තර සෑහෙන ප්‍රමාණයක් දැන සිටියෙමි. එයට හේතුව අප පවුල තුල ඇය දිරිය කතක් වූ නිසාවෙනි. සුජාතා අක්කා වයස තිස් ගණන් වල පසුවන විවාහක තැනැත්තියකි. ඇයට දියණියන් තිදෙනෙකු සහ සිව්වැනියා ලෙස පුතෙකුද සිටියි. නීතියෙන් වෙන් වී නොමැති වුවද සුජාතා අක්කාගේ සැමියා ඇය හැර ගොසිනි. තම මව සහ එකම සොයුරා සමග වෙසෙන සුජාතා අක්කාට ඇති එකම බලාපොරොත්තුව වුයේ දරුවන් සිවු දෙනාගේ අධ්‍යාපනය ඉහල මට්ටමින් ලබා දීමයි. කෙතරම් අගහිඟයෙන් පිරුණද ඇයගේ සිවු දරුවන් අධ්‍යාපනය ලබන්නේ ප්‍රදේශයේ සුප්‍රසිද්ධ ජාත්‍යන්තර පාසලකය. සුජාතා අක්කාද තරමක ඉහල අධ්‍යාපනයක් ලබා තිබු එකියක නිසාම දිවියේ එකම සම්පත ලෙස සැලකුයේ දරුවන්ට ලබා දෙන අධ්‍යාපනයයි. කන්නට අඳින්නට පවා නොමැති අඩියක සිටියදී තම දරුවන් කෙසේ හෝ ජාත්‍යන්තර පාසලකට යවන මේ දිරිය ගැහැණියට ඊර්ෂ්‍යා කල උන්ද අප ගමේ බොහෝ වෙසෙයි.

      චතුර ලෙස ඉංග්‍රීසි බස හසුරවන සුජාතා අක්කාගේ දරුවන් සිවු දෙනා ද ඉගෙනීමට දස්කම් දක්වන දරුවන් වෙයි. වයස අවුරුදු 15 සහ 16 හි පසුවන වැඩිමහල් දියණියන් දෙදෙනාද සිත්ගන්නාසුළු සුන්දරත්වයෙන් හෙබි තරුණියන් බවට පත්වෙමින් සිටියි. "දරුවෝ ඉන්ටනැෂනල් යවන්න ඉස්පිරිතාලේ කුණු අදින ආදරණීය අම්මා" මා සිතින් එලෙස මිමිණුවේ ඇය පිළිබඳව උපන් ගෞරවය මුසු ආදරයකිනි.

     අප රෝහලෙන් පිට වීමට පෙර සුජාතා අක්කා නැවත නෙත නොගැටුණු නිසා ඇයගෙන් සමුගැනීමටවත් හැකියාවක් ලැබුණේ නැත. ඉන් තෙදිනකට පසු රැකියාව සඳහා පිටත්ව ගිය මා නැවත නිවසට පැමිණියේ මාස එකහමාරකට පමණ පසුවය.

"ආ පුතේ......." මා සමග ආගිය තොරතුරු පවසන අතරතුර අම්මා හදිසියෙන් මෙන් එලෙස පැවසුවාය.

"අර සුජාතා අක්කලාගේ ලොකු දුවල දෙන්නව ඉස්කෝලෙන් අස් කරලලු"

"ඇයි ඒ?" මම වහා විමසීමි.

      "ඒ ළමයි දෙන්නා ත්‍රී විල්කාරයෝ දෙන්නෙකුත් එක්ක සම්බන්දයක් තිබිල තියෙනවලු. ගිය සතියේ දෙන්නම ඒ කොල්ලෝ දෙන්නත් එක්ක පැනලා යන්න හිතාගෙන ඉස්කෝලෙට ඇඳුම් අරන් ගිහින්. ඒක අහුවෙලා ඉස්කෝලෙන් අයින් කරලලු. පව් සුජාතා." අම්මා තව තවත් දේ පැවසුවත් මගේ අවදානයක් ඒ වෙත නොවිය.

      මගේ මනසේ ඇඳුනේ එදා කුණු බෑගය රැගෙන මට පිටුපා ගිය සුජාතා අක්කාවය. ඇය විඳ ඇති දුක් කම්කටොලු නිසාමදෝ ඇයගේ හිසකෙස් අකලට පැසී තිබිණි. ඊටත් වඩා සිතට කාවැදුණු දෙය නම් ඇය හැඳ සිටි ටී ෂර්ටයේ පිටුපස සඳහන් කොට තිබුණු T A R G E T යන වදනයි. ඒ ඇය බැදී සිටි පෞද්ගලික ආයතනයේ නාමය වූවත් ඇයගේ දරුවන්ගේ අධ්‍යාපනය රැකගැනීම සඳහා එම රැකියාව ඇයගේ                  T A R G E T එක වූ බව මා හට නොරහසක් විය.