~මහිම මන්දහාසි~ 22වන කොටස

     රෙස්ටුරන්ට් එක ඇතුලේ හිටිය සෙනග දිහා බැලුව මහිම අයෙත් ඉක්මනටම මගේ දිහා බැලුවා. ඒ ඇස් දිහා අනිමිසලෝචනයෙන් බලාගෙන ඉන්න ඕනේකමක් තිබුණත් මං ඉක්මනින්ම බිම බලාගත්තේ හිතට දැනෙන අපහසුව මග හැර ගන්න හිතාගෙන.

     'වාඩි වෙන්නකෝ' මට එයාගේ ඉස්සරහින් තිබුණු පුටුව අතින් පෙන්නන ගමන් මහිමත් වාඩි වුණා.

     'ශික් මං වගේ මෝඩියක්. මොකට මෙහෙම මීට් වෙන්න ආවද මන්ද.. එක්කෝ ඕනේ මගුලක් වෙද්දෙන් කියලා ෆෝන් එකෙන්ම මේ හුටපටේ කියලා ඉවරයක් කරගන්න තිබුණා' මගේ හිත මටම දෙස් තියෙනවා. පැත්තකට ඔළුව හරවලා මං හිමින් හන්තාන දිහා බැලුවා. බැහැගෙන යන ඉර එළියෙන් හන්තාන හැඩවෙලා තිබුණත් හැම තිස්සම යාන්තමට තියෙන මීදුම් පටලය ඒ වෙලාවෙත් පෙන්න තිබුණා.

     'විශ්මි... ' මං අහන්න කැමතිම කටහඬින් මගේ නම ලස්සනට කියවෙනකොට මං කොහොමද නොබලා ඉන්නේ. මං බැලුවා,හැබැයි මහිමගේ මුණ දිහා නෙමෙයි ටී ෂර්ට් එක දිහා. 

I'm the BOSS 

NO Questions,

No Arguments,

We'll JUST DO THINGS

MY WAY..!

     මහිමගේ සුදු පාට ටී ෂර්ට් එකේ නිල් පාට අකුරින් ලියල තිබුණු වචන පේලි ටික කියෙව්වම මට දැනුණේ අනතුරු ඇගවීමක් වගේ හැගීමක්.

     'විශ්මි?' දෙවෙනි පාරට ඒ කටහඬ ඇහුණේ නම් ප්‍රශ්නාර්ථයක් විදියට. දැන් නම් මුණ දිහා බලන්නම වෙයි. පුළුවන් තරම් හිතට ශක්තිය අරගෙන මං ඒ තරු ඇස් දිහා කෙලින් බැලුවා. 

     'සොරි' මාත් ඉතින් 'ඉට්ස් නයිස් ටු මීට් යූ' කිව්වම  'හැපී බර්ත්ඩේ' කිව්වා වගේ මෙලෝ ගැලපීමක් නැති කතාවක් කිව්වා.

      'හෙහ්... සොරි? ෆො වට්?' මහිම හිනා වෙලා කිව්වම ඒ ඇත්තම හිනාවක්ද, නැත්තම් නෝන්ඩි හිනාවක්ද කියලා බලන්න නම් මං ඒ මුණ දිහා හොඳට බැලුවා. පුරුදු විදියටම ඒ මූණේ ඇඳුනේ මහිමටම විතරක් තිබුණු හුරතල් හිනාවමයි. ගිනි කබලක් වගේ මගේ හිත ගිනියම් වෙලා තිබුණු මොහොතේ ඒ හිනාව දැක්කම හත් අවුරුද්දකින් වැහැපු නැති පැත්තකට හදිස්සියේම අයිස් කැට වැස්සක් කඩන් වැටුණා වගේ සනීපයක් දැනුණා. මෙච්චර කාලයක් මගේ හීන වලට පාට දීපු, බලාපොරොත්තු ජීවත් කරවපු ඒ හිනාවට ජීවිතේ වුණත් දෙන්න පුළුවන් කියලා මට ඒ වෙලාවේ හිතුණා.

     'මේ, කෝ අර ඔයාගේ බ්රේක් නැතුව කියවන කට, ආ??' මං පාඩුවේ හිටිය නිසාමද කොහෙද ආයෙත් මහිමම ප්‍රශ්නයක් ඇහුවා. ඒ ප්‍රශ්නෙටත් මං හිනාවකින් විතරක් උත්තර දුන්නේ ඇයි කියන්න තේරුණේ නෑ, ඒත් නොතේරෙන අමුතු බලවේගයක් නිසා මං හිටියේ කතා කරගන්න බැරුව.

     'හරි.. මොනවද කන්නේ?' ඔන්න ඉතින් ඇහුවා මං උත්තර දෙන්න ආසම නැති ප්‍රශ්නේ. දවල්ට කාලා නැති වුණාට මොකද දැන් නම් කනවා තියා වතුර උගුරක්වත් බීගන්න බැරි තරමට බඩ පිරිලා. ඊටත් වඩා හිත පිරිලා. අනික අපේ උන් පල්ලෙහා මං වෙනුවෙන් බඩගින්නේ ඉද්දි මං තනියම කන්නේ කොහොමද? ඒත් ඉතින් ඒක මහිමට කියන්නයැ.

     'හ්ම්... බඩගිනි නෑනේ' 

     'අන්න ඉතින් කිව්වා බොරුවක්... යකෙක් කන්න බඩගින්නේ ඉන්නේ කියලා මුණ බැලුවම කියතහැකි' මහිම එහෙම කියනකොටම වගේ වේටර් කෙනෙක් අපි ලඟට ආවා. මහිම මං දිහා බලාගෙන හිටියේ මං කන්නේ මොනවද කියලා දැනගන්න කියලා මට තේරුණා. 

     'හ්ම්....' නිනව්වක් නැතුව මං බොරුවට කල්පනා කරනවා වගේ පෙන්නුවේ ළඟ හිටිය වේටර් නිසා.

     'වෙජිටේරියන් නෙමෙයි නේ?' මගේ දීර්ග කල්පනා කිරිල්ල නවතෙන්නේ නැති නිසා මහිම ඇහුවා.

     'නෑ'

     'චිකන් සබ්මැරින්ස් දෙකයි. කෝක් දෙකයි' මහිම ඕඩර් කරේ තරහෙන් වගේ කියලා මට නිකමට හිතුණා. ඇත්ත තමයි, මං මෙතන බොරුවට හුරතල් වෙනකොට ඕනේ කෙනෙක්ට තරහ යනවනේ. 

     'හ්ම්....... ඉතින්...' ලොකු හුස්මක් අරගෙන පුටු ඇන්දට හේත්තු වෙන ගමන් අත්දෙකත් බැඳගෙන මහිම මගෙන් ඇහුවා. ' කියන දේ බොක්කටම වදින්න කියන්න ඕනේ නම් පුළුවන් තරම් අයි කන්ටැක්ට්ස් තියාගෙන කතා කරපන්' මෙතනට එන්න කලින් යාළුවො එහෙම උපදෙස් දුන්නත් මහිමගේ ඇස් දිහා බැලුවම මං අතරමං වෙන තරම දන්නේ මං විතරනේ.

     'ඉතිං.... ඔය කියන්න' මං කිව්වේ සැහැල්ලු වෙන්න ලොකු උත්සහයක් ගන්න ගමන්. ඕනේ දෙයක් වෙද්දෙන්, එන විදියට මුණ දෙනවා කියලා මං හිත හදාගත්තා.

     'මං දැන් කතා කරන්න ඕනේ කොහොමද? විශ්මි කියලද? නැත්තන් මන්දහාසි කියලද?' යාන්තමට ඇහැක් පොඩි කරන ගමන් මහිම ඇහුවා.

     'ඔයාට කැමති විදියටක..'

      'මං කැමති විදියකට නේද? මට නම් ඒ නම් දෙකම ලස්සනයි. මේ ඒක නෙමෙයි කොහෙන්ද ඔය මන්දහාසි කියන නම අහුලගත්තේ?' ඔළුව ඇල කරලා ඇස් පුංචි කරන ගමන් මහිම ඇහුවේ මගේ ඇස් දිහා කෙලින් බලලා. හිත කිති කැවිලා ගියා. මෙයත් පිරිමි මායම් පාවිච්චි කරනවද මන්ද....

     'අහුලගත්තා නෙමෙයි, ඒ මගේ නම. විශ්මි මන්දහාසි සූරියබණ්ඩාර'

     'නෑ.......' පුදුමෙට මහිමගේ කට ඇරුණා. 'සිරා ද?' 

     ' නෑ ධමනි..' මං හිනා වෙලා කිව්වා.

     'ආ...... ඔය තියෙන්නේ අර බ්රේක් නැති කට... ඉතිං ඔයාගේ නම දන්නේ නැද්ද ඉස්කෝලේ කවුරුත්??'

     'හොඳම යාලුවන්ට විතරයි මතක. වැඩිය පාවිච්චි කරන්නේ නෑනේ. විශ්මි සූරියබණ්ඩාර කිව්වම තමයි දන්නේ'

     'ආ....... ඒක තමයි එහෙනම් මේ මං ඉස්කෝලේ පීරලා හෙව්වත් හොයාගන්න බැරිවුණේ නේද?' කිව්ව තාලෙටම ඔළුවත් වනන ගමන් මහිම ඇහුවේ හරියට හොරයක් අහුවුණා වගේ.

     'හ්ම්... හ්ම්..... ආරංචියි ආරංචියි' මාත් ඒ විදියටම ඔළුව වනලා කිව්වා. මං මුලින්ම මෙතනට එනකොට හිතට දැනුණු චකිතය, බය ටිකෙන් ටික ඈත්වෙමින් තිබුණා. ඒ මහිමගේ හැසිරීම මං නොහිතුව තරම් සැහැල්ලු වුණ නිසයි. ඒත් ඒ සැහැල්ලුව තවත් කොච්චර වෙලාවකටද කියලා හිතනකොට නම් හිතට දැනුණේ පුංචි තැති ගැන්මක්.

     'එතකොට.............. කස්ටිය එකතුවෙලා මාව බයිට් කරාද?' ඒ වචන ටික ඇහෙනකොට නම් මගේ හිත ගැහුනා.

     'එහෙම නෑ... '

    'එහෙනම් කොහොමද??.......... කොහෙන්ද මගේ නම්බර් එක හම්බවුණේ??' තදබල විදියට ඇහුවේ නැතත් ඒ ප්‍රශ්නෙට  මහිම උත්තරයක් බලාපොරොත්තු වුණා.

     'හරියටම කාගෙන්ද කියන්න නම් දන්නේ නෑ. ඒත් ඔයාලගේ ඉස්කෝලේ කෙනෙක්ගෙන් වෙන්න ඕනේ' පොඩ්ඩක් විතර කපටි වුණේ නම නොදන්න ඒ අහිංසකයව පාවා දෙන්න බැරි නිසයි.

     'එතකොට........' මහිම තවත් ප්‍රශ්නයක් අහන්න ලැස්ති වෙනකොටම ඇලඩින්ගේ පුදුම පහනේ යෝධයා වගේ වේටර් මතු වුණේ අපේ ඕඩර් එක අරගෙන. උණු උණුවේ තිබුණු තඩිම තඩි සබ්මැරින් එක දැක්කම මං කල්පනා කරේ කොයි තරම් කොටසක් මට කාගන්න පුළුවන් වෙයි ද කියලයි. කොයි තරම් බඩගින්නේ ඉන්න වෙලාවක කන්න ගත්තත් කවදාවත් මට සම්පුර්ණ සබ්මැරින් එකක් කාගන්න පුළුවන් වෙලා නෑ තාම.

     'නම්බර් එක හොයාගෙන මට නිර්නාමිකව ටෙක්ස්ට් කරන්න හිතුවේ ඇයි විශ්?' එයා කලින් අහන්න ලෑස්ති වෙලා හිටිය ප්‍රශ්නේ වේටර් ගිය ගමන් ඇහුවා. අහයි කියලා බයෙන් හිටිය, ඇහුවොත් උත්තර නැති ප්‍රශ්නේ මහිම ඇහුවා. එච්චර වෙලා සැහැල්ලුවෙන් තිබුණු ඇස් අයෙමත් බිම බලාගත්තේ ඒ ප්‍රශ්නේ මගේ හිතට බර වැඩි නිසයි. 

     'හරි හරි ළමයෝ... අනිවා උත්තර ඕනේ ප්‍රශ්නයක් නෙමෙයි. හිත රිදුන නම් සොරි වෙන්නකෝ' මගේ වෙනස දැකල ඉක්මනින්ම මහිම කිව්වා.

     'නෑ... ඔයාව බයිට් කරේ නම් නෑ මහිම' 

    'නැත්තෙමත් නෑ... කට්ටිය මාව බයිට් කරලා තියෙන පාටයි. අනේ...... අම්මප මාත් අහුවුණා නේ' මට හයියෙන් හිනා ගියේ එයා ඒ කතාව කිව්ව විදියට.

     'අන්න.... දැන් තමයි ඔයා ඔප්පු කරේ මධූ අයියා ඔයා ගැන කියලා තියෙන දේවල් හරි කියලා' මහිම එක පාරටම කිව්වා.

     'ඇයි?? අපේ අයියා මොනවද මං ගැන කියලා තියෙන්නේ?' මං ඇහුවේ පුදුම වෙලා.

     'නෑ ඉතිං මධූ අයියා, ගෙදර ගැන කතා කරොත් වැඩියෙන්ම විස්තර කියන්නේ ඔයා ගැන නේ, ඒකයි' අප්පා......... අපේ එකා මොනවා කියලද දන්නේ නෑ මෙලහකට.

     'ඉතිං මොනවද කියන්නේ?'

     'ඒවා එහෙම ලේසියෙන් කාටවත් කියන්නේ නෑ' මහිම හරි ආඩම්බර හිනාවක් එක්ක කිව්වා. 'අයියා කෙනෙක් නිසාම මං මධූ අයියට මන්දහාසි ගැන කිව්වේ නෑනේ. නැත්තන් ඉතිං කෙල්ලගේ වැඩේ ලත් තැනම ලොප් වෙන්න තිබුන නේ?' මහිම එහෙම ඇහුවම තමයි මං ඒ ගැන කල්පනා කරේ. බැරි වෙලාවත් එහෙම වුණා නම් මං ගෙදර වසලත් හමාරයි.

     'මිස්, දැන් කරුණාකරලා අපි කමුද? මට බඩගිනි' ඔළුව පහත් කරලා බැගෑපත් විදියට මහිම අහනකොට මට හිනා නොවී ඉන්න බැරි වුණා.

******

     රටේ නැති කතා ගොඩක් කියවන ගමන් මහිම කාලා ඉවර කරත්, මට නම් සබ්මැරින් එකෙන් බාගයක්වත් ඉවර කරගන්න බැරි වුණා. කෝක් එකටත් ඒ සෙතේම තමයි. 

     'දැන් ඔය කාලා ඉවරද?' මහිම ඇස් දෙකත් ලොකු කරගෙන ඇහුවා.

     'ඔව්..'

     'හප්පෝ..... ඔහොම ඉතුරු කරන්න හොඳ නෑ. ඕවා සල්ලි. කෝ දෙන්න.... ' දඩිබිඩියේ මගේ කෑම ප්ලේට් එක එයා ලඟට ඇදගන්න ගමන් මහිම කිව්වා. හිතේ ඇතිවුණු හැගීම විස්තර කරන්න මට වචන නෑ. හැමදාමත් මං ආදරේ කරන කෙනාගෙන් දකින්න  බලාපොරොත්තු වුණු නිර්ව්‍යාජ ගතිගුණ හැමදෙයක්ම මහිම ලග නොඅඩුව තිබුණා. 'කොල්ලෝ කියන්නේ නම් කන්නම උපන් ජාතියක්ද කොහෙද' මෙතන හිටියා නම් මගේ යාළුවො කියනේ ඒ කතාව තමයි. 

     කාලා ඉවරවෙලා බිල් එකට මාත් සම්මාදම් වෙන්න් හැදුවත් මහිම ඒකට ඉඩ දුන්නේ නෑ. ඒ ගැන නම් මගේ හිතේ තිබුණේ පුංචි නොරිස්සුමක්.

     'දැන් අපි යමුද? ඔයාට පරක්කු වෙනවනේ. පහ හමාරයි' ෆෝන් එකෙන් වෙලාව බලන ගමන් මහිම මගෙන් ඇහුවා. මහිමට ගත්ත තෑග්ග දෙන්නේ කොහොමද කියලා හිතන ගමන් මාත් 'හා' කිව්වා. 

     'අහන්නකො ඉතිං.... මං ඔයාට පොඩි තෑග්ගක් ගත්තා.. ඔය කැමති වෙයිද දන්නේ නෑ. ගෙදර ගිහින් බලන්න' ඒ මූණේ තිබුණු හිනාවට පුංචි ලැජ්ජාවකුත් එකතු වෙලා තිබුණද මන්ද.

     'තෑන්ක් යූ මහිම' තවත් මොනවා හරි කියන්න ඕනේකම තිබුණත් මං ඒ ටික විතරක් කියලා එයාට දෙන්න අරගත්ත පුංචි පොත බෑග් එකෙන් එලියට ගත්තා.

     'මේක ඔයාට... කැමති වෙයි කියලා හිතනවා' මං කිව්වේ ඒ ඇස් මග ඇරලා.

     'තෑන්ක් යූ මිස්...' සුපුරුදු දඟකාර හිනාවෙන් කියන ගමන් එයා පුටුවෙන් නැගිට්ටා.

     'විශ්මි..' මට අඩියක් පිටිපස්සෙන් පඩිපෙළ දිගේ පහලට බැහැගෙන ආපු මහිම කතා කරපු විදියට මං ගල් ගැහුණා. මහිමගේ පර්ෆියුම් එකේ සුවඳ මට ගොඩක්ම ලඟින් දැනුණේ ඒ වෙලාවේ.

     'මට එක පොරොන්දුවක් වෙනවද?'

     'කියන්න මහිම' හිතේ තිබුණු තිගැස්ම පිටට නොපෙනෙන්න මං ඇහුවා.

    'ගෙදර ගිහින් ඔයා ඉස්සෙල්ලම බලන්න ඕනේ මේ ලෙටර් එක' ලා කහපාට ලියුම් කවරයක් ඇතුලේ දාපු ලියුමක් මගේ අතට දෙන ගමන් මහිම කිව්වා. නොතේරෙන හැගීමක් කලින් විදියටම හිත ඇතුලේ පෙරලි කරද්දී මං මහිමගේ අතින් ලියුම ගත්තා. 'ප්‍රොමිස්'.....

තරු ඇස් ළඟ සදහටම නවතින්න..... මේ පුංචි කෙල්ලට හැකි වෙයි ද?

කප්පරක් හීන බොඳකරන්.... ප්‍රථම ප්‍රේමය කඳුලක්ම වෙයි ද? 

අවසාන කොටස සමගින් හමුවෙමු >>>>

ප/ලි : ඔන්න ඊළඟ කොටස ලියන්න නම් ටීකා...ක් විතර පරක්කු වෙයි. සොරි වෙන්න ඕනේ හොඳේ.. මේ දවස් ටිකේම වැඩ ගොඩ ගැහිලා..